De eerste regeringsdeelname van Groen lijkt in de partij voorgoed verwerkt te zijn. Deze regeringsdeelname van 1999 tot 2003 leidde tot een electorale afstraffing die het voortbestaan van de partij op de helling zette. Nu wordt voormalige minister Mieke Vogels aan de kop van de groene partij geplaatst. De groene toekomst begint in het verleden.
De overwinning van Mieke Vogels was niet overtuigend. In de eerste ronde haalde Vogels geen absolute meerderheid. In de tweede ronde kwam ze uit tegen de relatief onbekende Wouter Van Besien, de districtschepen in Borgerhout die daar met een “progressief kartel” van Groen, SP.a en Spirit de districtsverkiezingen won (met die opmerking dat Groen er een bijzonder groot aantal van de verkozenen telde waardoor Van Besien in de tweede helft van de legislatuur districtsvoorzitter wordt en daarmee de enige niet-SP.a’er die een dergelijke functie uitoefent in een Antwerps district). Van Besien haalde in de eerste ronde meer stemmen dan Europarlementslid Bart Staes wiens VU-verleden meermaals werd opgerakeld door de andere kandidaten.
In de tweede ronde haalde Vogels 58% van de stemmen tegenover 42% voor Van Besien die daarmee de verrassing van de dag werd. De overwinning van Vogels geeft aan dat de Groenen hun kater van de verkiezingen van 2003 hebben verwerkt (of dit bij de kiezers ook het geval is, zal nog moeten blijken…), maar anderzijds blijkt dat dit nog niet van harte is. De overwinning van Vogels is slechts een beperkte overwinning. Wellicht haalde Van Besien heel wat stemmen van leden die vonden dat het tijd was om komaf te maken met de oude generatie die destijds regeringsverantwoordelijkheid opnam.
Vogels bedankte haar tegenkandidaten en maakte daarbij meteen duidelijk dat Van Besien misschien wel van een andere generatie is in de partij, maar niet van een andere strekking. “We hebben vorige zomer een stukje gezamenlijke weg afgelegd bij het uittekenen van dit project”, stelde Vogels in haar overwinningstoespraak over Van Besien. Het doel van Vogels is om van Groen een partij te maken die 10% van de kiezers kan overtuigen.
Het is echter maar de vraag of dat zal gebeuren met kopstukken die in 2003 een immense afstraffing kregen omdat ze vanuit het beleid mijlenver afstonden van wat ze voordien hadden verkondigd. Van het regeringsbeleid van de Groenen herinneren we ons vooral de bemoeizucht, de regeltjes die ons het leven lastig maken,… om nog maar te zwijgen van de ecotaksen die de verantwoordelijkheid voor de vervuiling bij de werkenden en hun gezinnen legt in plaats van bij de producenten.
Mieke Vogels heeft gelijk als ze stelt dat de kloof tussen welvaart en welzijn erg diep is: in een zogenaamd rijke regio is er een toename van de armoede en slechts 6% sociale woningen. Het klopt dat de “sociale uitstoot” onaanvaardbare proporties aanneemt en dat “links” en rechts “verzoend” werden in paars op basis van een rechts project. Alleen was paars aanvankelijk wel paarsgroen… Daar heeft Vogels met geen woord over gerept in haar overwinningstoespraak, waardoor we de vraag kunnen stellen of ze bereid is om lessen te trekken uit het falen van de groene regeringsdeelname of als ze gewoon opnieuw in exact dezelfde val zou trappen indien haar partij een post van klimaatminister wordt aangeboden. Eerder stelde in een interview met De Standaard: “Paars-groen was een zeer boeiend experiment, maar het heeft veel te kort geduurd.” Dat geeft aan in welke richting Vogels wil gaan.
De terugkeer van Mieke Vogels als Groen-voorzitter zal niet leiden tot een verandering van deze partij. Het is een terugkeer naar een verleden waarin de partij haar falen heeft aangetoond, onder meer in de paarsgroene regering.
