Gisteren betoogden in Duitsland een record aantal mensen tegen het asociaal beleid van de regering-Schröder. Meer dan 300.000 betoogden in Berlijn, 120.000 in Stuttgart en 100.000 in Keulen. Arbeiders, werklozen, studenten, mannen, vrouwen, gepensioneerden, migranten, jongeren, ambtenaren,… allen kwamen ze op straat om duidelijk te maken dat ze het niet langer nemen.
Het is niet vreemd dat de oproep van de vakbonden zo’n enorme respons gekregen heeft. De regeringsmaatregelen gaan immers erg ver: verhoogde persoonlijke bijdragen voor geneesmiddelen, besparingen op de werkloosheidsuitkeringen, massa-ontslagen, loonsvermindering,… Blijkbaar willen de patroons en de regering terug naar de vroegkapitalistische arbeidsvoorwaarden.
Op het vertrekpunt van de Berlijnse betoging aan de Alexanderplatz werd het duidelijk dat er echter ook problemen zijn voor de beweging tegen de sociale afbraak. Eerst sprak een vertegenwoordiger van IG Metall en nadien ook andere vakbondsleiders die het wel hadden over sociale rechtvaardigheid en vooruitgang, maar die dit niet omzetten in oproepen voor de uitbouw van een sterke beweging. Woorden volstaan op zich niet, er is nood aan een actieprogramma tegenover Agenda 2010 (het besparingsprogramma van de regering).
De vakbondsleiding werd onder druk van de basis en de betoging met 100.000 deelnemers op 1 november gedwongen om acties te ondernemen. Zonder die druk zou een deel van de vakbondsleiding gewoon verder gegaan zijn met de onderhandelingen met de regering om de sociale afbraak zelf mee te organiseren. De druk werd echter te groot. De Duitse vakbondsfederatie DGB dacht enkele weken geleden nog in termen van 50.000 betogers op 3 april, het werden er echter meer dan tien keer zoveel!
De betoging in Berlijn was erg strijdbaar. Veel zelfgemaakte borden en spandoeken gaven een beeld van de standpunten van de betogers. Zo waren er slogans zoals: "wij zijn het volk, niet de bedrijven", "een verzoek aan de CDU: maak Schröder erelid",… (CDU is de conservatieve oppositiepartij).
Hoe verder?
De SAV kwam met twee centrale slogans naar de betoging: de nood aan een algemene 24-urenstaking en de nood aan een nieuwe partij voor arbeiders, werklozen, jongeren, gepensioneerden,… Ons blad had deze twee eisen sterk naar voor gebracht en kende een enorm succes. In Berlijn verkochten enkel de lokale kameraden op zich reeds meer dan 400 nummers van het blad. Velen kwamen uit hun delegatie gestapt om toch maar ons blad te kunnen kopen.
De oproep voor meer acties en een algemene staking vindt een sterker gehoor. Zo wordt het ook ondersteund door activisten van het Netwerk voor een strijdbare en democratische Ver.di (ver.di is de vakbond in de openbare diensten). Ook de discussie over een nieuwe linkse partij was sterk aanwezig onder de betogers. Dikwijls vroegen mensen ons aan de stand hoe wij zo’n partij zien ontwikkelen. Er is een interesse voor een nieuwe partij omdat de vraag rijst welk alternatief er is op Schröder.
Artikel op basis van een verslag door Sascha Stanicic op www.sozialismus.info
