Regeringscrisis. Na het verkennen: ontmijnen of opblazen?

De aanslepende regeringscrisis heeft alvast tot gevolg dat een aantal subsidies niet kunnen toegekend worden. Hierdoor werden even enkele honderden jobs bedreigd, onder meer in het kader van het “federaal grootstedenplan” of bij VZW’s zoals Resto du coeur (een groep van sociale restaurants). Roomsblauw slaagde er dus vóór haar creatie reeds in om jobs te bedreigen. De toon voor het beleid na de regeringsvorming is daarmee gezet.

Nicolas Croes

Sinds 10 juni is een uitgebreide reeks van politieke kopstukken de revue gepasseerd. Ze moesten allen toegeven dat ze geen oplossing hadden voor de impasse. Na informateur Reynders, onderhandelaar Dehaene, formateur Leterme en verkenner Van Rompuy stelt zich de vraag wat er nu zal gebeuren: komt er een ontmijner, of wordt alles opgeblazen?

De communautaire opstelling van de traditionele politici doet wat denken aan het beeld van twee auto’s die in volle vaart op elkaar afstevenen en waarbij het de vraag is wie het eerst toegeeft en van koers verandert. De vergelijking gaat natuurlijk niet volledig op, in het geval van de regeringsvorming kan bezwaarlijk gesproken worden over een “volle vaart”.

Guy Quaden, de gouverneur van de Nationale Bank, waarschuwde reeds dat een vertraging in de regeringsvorming ook economische gevolgen heeft. Het patronaat en het establishment maken de toekomstige regering reeds warm voor een beleid van sociale aanvallen. Ze voelen bovendien de druk van de Amerikaanse hypotheekcrisis (dat ook gevolgen heeft voor de financiële sector in Europa, denk maar aan de crisis bij Northern Rock).

De druk op de mogelijke regeringspartners neemt toe, ook al hebben meer dan 100 dagen discussies niets opgeleverd. Het groene Ecolo werd zonder succes benaderd. De koninklijke verkenner trok ook naar de PS, maar daar werd geen steun voor een staatshervorming beloofd indien het niet gepaard gaat met regeringsdeelname. Bij SP.a liet Vande Lanotte even een ballonnetje op om toch tot een regering toe te treden (en aldus de nodige jobs te kunnen uitdelen en de interne opstandigheid van een deel van het partij-apparaat in de kiem te smoren).

De kansen op succes zijn beperkt. De traditionele politici zitten vast in onder meer het communautaire web dat ze zelf hebben gesponnen. Kan dit ontmijnd worden of wordt alles opgeblazen? Er is heel wat dat de traditionele politici verenigt, niet in het minst hun bereidheid om verder de belangen van hun gemeenschap, de aandeelhouders en patroons, te dienen.

Zowel Leterme, Milquet, Di Rupo of Verhofstadt hebben het communautaire gebruikt om hun neoliberale eenheid te verbergen. Deze crisis is hun crisis, de arbeiders en hun gezinnen moeten zich voorbereiden om tegen de neoliberale eenheid in verzet te gaan.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie