Op woensdag 15 augustus begonnen zo’n 40 arbeiders een bezetting van het ministerie van arbeid. Ze kwamen op het ministerie voor een discussie met de minister over collectieve arbeidsovereenkomsten voor de publieke sector. Eens aangekomen op het ministerie kregen de arbeiders te horen dat de overeenkomsten op de vijfde verdieping werden getekend. Na twee uur vruchteloos wachten werd een verkozen delegatie uitgestuurd om na te gaan wat er gebeurde.
Die afgevaardigden kregen te horen dat de verantwoordelijke voor dergelijke overeenkomsten, de nationale inspecteur voor arbeid en contractuele aangelegenheden, niet in het gebouw was omdat ze een vergadering had met de minister van arbeid. Hierop begonnen de vakbondsafgevaardigden een bezetting van het gebouw om de druk op te drijven. De zowat 40-50 arbeiders beslisten hierover en een dertigtal van hen bleven ook ’s nachts in het gebouw.
Op donderdagochtend moesten een aantal arbeiders het gebouw verlaten, maar 17 van hen bleven. Ze werden omsingeld door de veiligheidsdiensten van het ministerie en ze werden op de vijfde verdieping opgesloten. Hierna was ieder contact met de buitenwereld onmogelijk.
De beslissing om repressief op te treden tegen deze arbeiders is schandalig. Als reactie hierop kwam een groep van zo’n 20 tot 30 mensen, vooral familieleden of andere leidinggevende syndicale militanten, samen voor het ministerie om hun solidariteit te betuigen met hun makkers die werden opgesloten in het gebouw. De verantwoordelijken van het ministerie sloten het gebouw af voor de actievoerders, ook toen die probeerden binnen te raken om voedsel te bezorgen aan hun opgesloten makkers.
De nationale leiders van de vakbondsfederatie UNT, waaronder Orlando Chirino en Marcella Maspero, kwamen hun steun voor de bezetting betuigen. Ze organiseerden wel geen massaprotest en deden ook geen oproep om het protestpikket te vervoegen. Een aantal vrouwen raakte wanhopig en probeerde het gebouw te bestormen, waarna de verantwoordelijken van het ministerie ketens legden aan de toegangspoorten.
Wanhopige situatie
Verschillende journalisten van kranten en televisiestations kwamen langs om te zien wat er gebeurde, maar enkel de private media berichtten over de situatie. De regeringsmedia zweeg over het incident. Op vrijdag trokken we naar een onderzoeksrechter om de zaak te onderzoeken. Twee onderzoeksrechters kwamen opdagen, maar slechts één van hen mocht het gebouw betreden. Op zaterdag en zondag werd verder geprotesteerd voor het gebouw, maar daar stonden nu enkel familieleden.
Op maandag werd het initiatief genomen voor een verzoekschrift voor het Hooggerechtshof om de illegale vasthouding van de arbeiders aan te klagen. De rechtbank kan dan beslissen dat een gevangene eerst voor de rechter moet komen vooraleer hij verder kan worden vastgehouden. Er was ook een persconferentie waarop enkele televisiezenders aanwezig waren. De beelden waren echter niet correct, zo werd gesteld dat Orlando Chirono sprak op de persconferentie en werden beelden van hem getoond. Maar Chirono was niet op de persconferentie aanwezig. Er kwamen ook steunberichten uit verschillende landen, zo was er in Argentinië een actie aan de Venezolaanse ambassade. De aanwezigen eisten een stopzetting van vijandige reacties tegen vakbondsmilitanten en ze eisten ook dat nationale vakbondsleiders de arbeiders en de bevolking in het algemeen zouden mobiliseren in een campagne tegen de arrestatie van de vakbondsmilitanten in het ministerie van arbeid.
Er was een protestbetoging, maar deze was slecht georganiseerd waardoor er een beperkte opkomst was. Op dinsdag hadden de arbeiders reeds 6 dagen op het ministerie doorgebracht en leek er geen beterschap in zicht. De minister stuurde een aantal ongewapende agenten in burger naar de vijfde verdieping voor “onderhandelingen”. Tegelijk dook een groep gewapende mannen op voor het gebouw. Die werden gesteund door de tupamaros, een gewapende beweging in Caracas. Ze trokken het gebouw binnen en riepen slogans als “fuera los escuálidos” (vrij vertaald: breng de aanhangers van de pro-imperialistische oppositie maar naar buiten). Ze trokken door het gebouw en vernielden ramen en meubels. Op de vijfde verdieping raakten ze bij de gevangen genomen arbeiders en dreigden ze ermee hen te vermoorden.
Eén van de vakbondsmilitanten herkende twee van de aanvallers en begon onderhandelingen met de leden van de straatbende. De twee aanvallers stelden dat ze opdracht hadden gekregen om de actie te beëindigen. Andere bronnen vertelden ons dat het de minister zelf was die opdracht gaf om deze straatbende te betalen voor een aanval.
De actie werd beëindigd zonder bloedvergieten. De politie kwam niet tussen, ook niet toen de straatbende naar boven trok en ermee dreigde de arbeiders om te brengen. De arbeiders trokken naar buiten en legden uit hoe ze hadden moeten onderhandelen om levend uit het gebouw te raken.
Deze gebeurtenissen vormen misschien maar een anekdote, maar het geeft aan met welke moeilijkheden de vakbonden te maken krijgen in Venezuela. Voor heel wat vakbondsmilitanten was de houding van de minister een schok, het is immers een persoon die van zichzelf beweert trotskist te zijn. Anderzijds werd de bezettingsactie van de arbeiders door veel andere arbeiders niet onmiddellijk begrepen als een nuttige tactiek. Maar de onervarenheid of foute tactieken van de vakbondsmilitanten in kwestie is geen excuus om straatbendes in te huren om militanten te intimideren. Dat is geen methode voor een regering die beweert te bouwen aan het socialisme van de 21ste eeuw. Het toont de tegenstrijdigheden van het regime aan en ook hoe stoottroepen kunnen worden ingezet om onafhankelijke betogingen en acties van de Venezolaanse arbeidersklasse tegen te gaan.
