In verschillende Europese landen wordt het stakingsrecht op de helling gezet. In Frankrijk keurde een meerderheid in het parlement, aan het handje van president Sarkozy en de regering-Fillon, putje zomer een wet goed die stakingen bij het openbaar vervoer zwaar kan ondermijnen.
Peter Delsing
MINIMUMDIENSTEN IN FRANKRIJK
Stakende arbeiders moeten zich 48 uur voor het begin van een actie “aanmelden” bij de directie. Dit creëert natuurlijk ruimte voor intimidatie door oversten. Het moet de regering ook toelaten om gemakkelijker een minimumdienstverlening georganiseerd te krijgen. Kortom: om de staking te breken. Na 8 dagen voorzien Sarkozy en Fillon een verplichte stemming, georganiseerd onder voorwaarden die door de directie kunnen worden bepaald, over het verdere verloop van de staking.
De Franse regering liet al doorschemeren dat, naast het openbaar vervoer, de nieuwe wet ook tot in het onderwijs en de hele privésector zou kunnen worden uitgebreid. Stakers die zichzelf moeten “aangeven” bij hun directie, “sancties” als dat niet gebeurt, niet de vakbondsleden maar de bedrijfsleiding die “stemmingen” organiseert,… Het lijkt erop dat de patroons en hun politici de klok van onze sociale rechten meer dan 100 jaar willen terugdraaien.
STAKINGSVERBOD IN DUITSLAND
In Duitsland besliste de arbeidsrechtbank van Nürnberg begin augustus om de machinistenvakbond GDL een stakingsverbod op te leggen.
De “onpartijdige rechter” kon ook meedelen tot wanneer: eind september. In Duitsland is de slagkracht van de vakbonden sinds de trend naar “decentralisering” van het sociaal overleg ernstig ondermijnd. Dit zorgde mee voor een daling van de koopkracht bij de Duitse arbeidersklasse, en een daling van het aantal leden bij de vakbonden.
Enerzijds probeert de kapitalistische staat de strijd van arbeiders te verzwakken, door ze te verdelen. Als sommige strijdbare secties van de vakbonden dan toch tot acties overgaan, wordt hen, zoals in Duitsland met de GDL, verweten “niet representatief” te zijn.
STAKINGSRECHT PAST NIET IN NEOLIBERAAL KADER
De aanvallen op het stakingsrecht zijn geen toeval. We komen uit een periode van economische groei die de werkenden vooral zure vruchten heeft opgeleverd (flexibiliteit, lagere koopkracht, zwaardere uitbuiting,…).
In een situatie van een nieuwe economische crisis of recessie zal het resterende “sociale vangnet”, na decennia van neoliberale afbraak, geen aantrekkelijke optie zijn. Een goede 15 jaar na de val van het stalinisme, dreigen de patroons bij hun sloopwerk opnieuw op breder en meer vastberaden verzet te botsen.
Geen enkele regering is vandaag nog zeker van haar steun, ook die van een Sarkozy of – mogelijk – Leterme niet. De burgerij voelt die instabiliteit aan en bereidt daarom brutalere wapens voor om verzet tegen te gaan.
De arrogantie van de patroons en hun vertegenwoordigers wordt gevoed door het gebrek aan tegenactie van de vakbondsleiders.
Het ondergraven van het stakingsrecht is een belangrijke test. Voor elk democratisch en sociaal recht hebben de arbeiders moeten strijden. We zullen dat onder het kapitalisme moeten blijven doen. De opbouw van een socialistische maatschappij is het enige realistische antwoord op deze neerwaartse spiraal.
