In de documentaire ‘An Inconvenient Truth’ schetste Al Gore de omvang van de milieucrisis die aan de gang is. Waterschaarste, woestijnvorming waardoor vruchtbare grond verloren gaat, het uitsterven van diersoorten, de toename van natuurrampen… Ontwikkelingen waaronder de armere lagen van de bevolking het ergst (zullen) lijden – denk aan de tsunami in Sri Lanka en de orkaan Katrina.
Mirre (IV-Gent). Artikel uit het scholierenblad "Verzetskrant"
An Inconvenient Truth werd wereldwijd verspreid en speelde een belangrijke rol in het bewustzijn rond de klimaatopwarming, dat gepaard gaande met de steeds duidelijker wordende effecten, steeds verhoogt. Als we de media van de afgelopen periode mogen geloven, zouden de politici het probleem ernstig beginnen nemen. Tijdens de verkiezingscampagne lieten ze allen hun groenste kant zien. Als we echter een betere kijk nemen naar de oplossingen die naar voor geschoven worden, zien we dat de schuld en verantwoordelijkheid systematisch in de schoenen van de consumenten wordt geschoven. De eco-taks, een belasting op de uitstoot van C02, dure bio-producten, een verhoging van de benzineprijs,… raken vooral de arbeiders en hun gezinnen. In vergelijking met de vervuiling door de bedrijven, is de vervuiling van de gezinnen echter bijzonder beperkt.
In de plaats van individuele oplossingen, zijn alternatieven op collectieve basis nodig! Ecologie enerzijds, en de manier waarop een samenleving is georganiseerd anderzijds, zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden. Het hedendaags systeem, het kapitalisme, heeft als centraal streefdoel de zoektocht naar winstmaximalisatie. Deze zoektocht gaat ten koste van het merendeel van de bevolking, en van het milieu!
Sinds het ontstaan van het kapitalisme stapelen milieuproblemen zich op. Laten we niet de consument, maar het productiesysteem in vraag stellen. Binnen het kapitalistisch systeem is het onmogelijk om toekomstgericht te plannen. Het is enkel de winst op korte termijn die telt, niet de belangen van de gemeenschap. Het zijn de bedrijven die het meest vervuilen, maar wij die de schuld moeten dragen.
Verregaande en structurele oplossingen zijn niet mogelijk binnen het kapitalisme, zoals reeds gebleken is met het enorm beperkte kyotoprotocol. Als de voorwaarden voor dit protocol zouden voldaan zijn, dan nog helpt dit maar 3% in het tegengaan van het broeikaseffect. Het is duidelijk: een ‘groen kapitalisme’ is niet mogelijk. We zullen moeten zoeken naar internationale alternatieven en oplossingen op lange termijn. Er is nood aan meer en onafhankelijk onderzoek naar hernieuwbare energiebronnen en nieuwe technologieën in plaats van dit over te laten aan de multinationals en hun marionetten.
Daarom is er nood aan een economie die in functie staat van de behoeften van de bevolking. De bevolking moet zelf kunnen beslissen wat en hoe er geproduceerd wordt. De milieuproblematiek moet bij zijn wortels worden aangepakt en dat is ongetwijfeld het kapitalisme. We zullen met dit systeem moeten breken en de maatschappij fundamenteel veranderen. Net zoals vroeger de sociale verworvenheden als onderwijs en sociale zekerheid verkregen zijn door collectieve strijd, zullen wij als jongeren en arbeiders op straat moeten komen om een krachtsverhouding uit te bouwen en een oplossing te bieden aan de problemen van vandaag.
