Massale aanwezigheid weerspiegelt groeiend ongenoegen

Vakbondsbetoging in Oostende

Ondanks het beperkte eisenplatform mobiliseerden de vakbonden op 20 maart zo’n 20.000 betogers. Vooral de christelijke vakbond ACV en de christelijke zuil mobiliseerden sterk. Organisaties van gepensioneerden, mensen die werken in ziekenhuizen, bejaardentehuizen, centra voor gehandicapten, … waren present om hun bezorgdheid te uiten. De betogers vonden eenstemmig dat de regering te weinig aandacht had voor sociale noden en voor werk.

Els Deschoemacker

Maar wat een verschil tussen de bezorgdheid van de betogers en de ordewoorden van de leiding van de vakbonden! De leiding van de Vlaamse socialistische vakbond wilde met de betoging openlijk de politiek van de SP.a in de regering ondersteunen, als die van “het minste kwaad”. De kritiek op de regering klonk iets scherper bij de christelijke vakbond en het Waalse FGTB.

Het is de band tussen de leiding van de vakbonden en hun “aanverwante” politieke partijen die hen parten speelt. Hun eisen beperken zich tot de uitkeringen en de vervangende inkomens, waar 6% achterstand werd vastgesteld in relatie tot de stijging van de lonen. De eis voor de welvaartsvastheid van de uitkeringen is natuurlijk een gerechtvaardigde eis, maar is niet genoeg. Het is een doekje voor het bloeden voor de vele mensen die hun job verliezen. Cijfers in De Morgen van 19 maart duiden op een stijging van de werkloosheid met 7,7% tussen 2002 en 2003. 16,8% of niet minder dan 1.140.463 mensen zijn afhankelijk van die uitkeringen. Dat is meer dan 1 op 4 van de mensen op arbeidsleeftijd! Zij hebben meer nodig dan een uitkering: het perspectief op een volwaardige job.

Door zich te beperken tot eisen in verband met de uitkeringen en zich niet resoluut uit te spreken tegen het politieke project van de paarse regering of haar even “realistische” oppositie, verzwak je de arbeidersbeweging. Je vertraagt de opbouw van een krachtsverhouding, ook op politiek vlak. Waar moeten de arbeiders en hun gezinnen met hun woede naartoe? Die vindt geen uitdrukking, noch op politiek, noch op syndicaal vlak. Een reëele krachtmeting voor een echt socialistische politiek (één in het belang van de werkende klasse) wordt door de vakbondsleiding vermeden. We mogen ons niet tevreden stellen met een paar kruimels, die de indruk moeten wekken hoe sociaal deze regering wel is. De regering zal alles doen om de Europa-normen te behalen en de achterstand die ze heeft opgelopen in vergelijking met andere Europese landen in te halen. Het kleinste kind weet dat de druk om de arbeidskosten voor het patronaat te verlagen zeer groot is. Een beproefd recept, maar één waarbij het de werknemers zijn die opdraaien voor de kosten.

Vlak voor de verkiezingen is de bijzondere ministerraad vooral bedoeld om het beeld te brengen van een krachtdadige en eensgezinde regering. De verkiezingen moeten immers gewonnen worden. Terwijl in Gembloux de liberale ministers de show mochten stelen, is het in Oostende de beurt aan de sociaal-democratie. Enkele kruimels zullen worden voorgesteld als het mekka van sociaal voelendheid, maar het blijven kruimels die de aandacht moeten afleiden van het neoliberale beleid.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie