Mia Devits is weg. Opgeruimd staat netjes!

"Ik zal het ABVV niet laten gebruiken of misbruiken om politieke doeleinden te realiseren (…)”, schreeuwde Mia De Vits van alle daken toen ze in juni 2002 voorzitster werd van het ABVV. Minder dan 2 jaar later, in volle campagne voor de sociale verkiezingen, laat ze het ABVV in de steek om carrière te kunnen maken in het Europese parlement… En dat op de SP.a-lijst van haar vriend Frank Vandenbroucke, die onlangs een nieuwe aanval lanceerde op de werklozen.

Guy Van Sinoy

Het haastige vertrek van De Vits is een gelegenheid om terug te komen op haar syndicale carrière. 30 jaar geleden kwam ze als universitair binnen op het studiebureau van het ABVV. Ze heeft heel haar carrière in het apparaat meegedraaid, is nooit vakbondsdelegee geweest of kandidaat voor de sociale verkiezingen. Ze heeft nooit een staking of een piket georganiseerd.

3 jaar geleden, toen Michel Nollet nog voorzitter was van het ABVV, maakte hij bekend dat De Vits hem zou “opvolgen”. Zoals in alle dynastieën, zeker? De kwestie was zelfs nog niet ter sprake gebracht op de instanties van het ABVV. Aangezien ze de enige kandidaat was, werd ze ambtshalve voorzitter, zonder enige stemming. Meteen al kondigde ze haar streven aan om te vechten “tegen extreem-links en extreem-rechts”. Enkele weken later ging ze scherp in het offensief tegen ABVV-Brussel om zo Albert Faust en Anne-Marie Appelmans te liquideren (beiden waren gekant tegen de Vits omdat ze weigerden de CAO’s te regionaliseren). Om nog maar eens een bocht naar rechts te nemen, en haar militanten de nieuwe anti-sociale maatregelen door de strot te rammen, moest het vakbondsapparaat zich ontdoen van haar eigen linkervleugel.

Mia De Vits probeerde haar vertrek goed te praten door beroep te doen op de zogezegde “vijandigheid van de Waalse Intergewestelijke tegen de modernisering” en het “macho-gedrag van het ABVV”. In het algemeen worden de vakbondsapparaten, van zowel ABVV als ACV, minder democratisch en laten ze weinig plaats over voor vrouwen. De strijd voor syndicale democratie is er ook een om vrouwen beter te vertegenwoordigen, op alle niveaus.

Maar men kan niet in naam van het “feminisme” de posities van Mia De Vits of Margaret Thatcher goedkeuren. De pseudo-“modernisering” verbergt de wens van bepaalde ABVV-verantwoordelijken om de vakbond om te vormen tot een dienstverlenende organisatie met plaatselijke kantoren, om zo te kunnen concurreren met die van het ACV-netwerk. Zo’n bocht duidt op het feit dat men een einde wil stellen aan het strijdsyndicalisme en probeert de macht van de Vakcentrales (BBTK, CMB, ACOD, Algemene Centrale) te beperken ten voordele van de Gewestelijke afdelingen van het ABVV (die meer op dienstverlening zijn gericht).

Dit is slechts een van de redenen waarom De Vits haar steun van de Vakcentrales heeft verloren. De verantwoordelijken van het ABVV houden de schijn hoog, juist tot aan de sociale verkiezingen. Maar daarna zal het gevecht tussen de Vakcentrales en de Gewesten weer hernomen worden.

LSP-MAS en haar vakbondsmilitanten verdedigen de eenheid van het ABVV, het democratisch strijdsyndicalisme, een vakbond die de arbeiders informeert, mobiliseert en klaarmaakt voor de strijd, waar elke verantwoordelijke verkozen wordt en afzetbaar is, en waarvan het loon niet groter is dan dat van de gemiddelde arbeider. Sluit aan om met ons die strijd te voeren.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie