Goblet (ABVV) heeft gelijk: nieuwe algemene staking nodig
De voorbije dagen leek het alsof de regering er gerust op was: de vakbondsbetoging zou kleiner zijn en zou nieuwe harde besparingen niet tegenhouden. Op de ochtend van de betoging klonk het in de kranten nog dat een tweede indexsprong bediscussieerd wordt. De agressieve opstelling van de neoliberale regering heeft de mobilisatie versterkt.
We waren opnieuw met meer dan vooraf gedacht. Het cijfer van de vakbonden was 70.000 deelnemers. Zoals we in ons pamflet op de betoging opmerkten, hadden het er een pak meer kunnen zijn “als de vakbondsleiders even goed geluisterd hadden naar de achterban als de achterban naar hen. Dan hadden we misschien één ordewoord gehad in plaats van veel verschillende en misschien ook een strategie om te winnen.”
De samenstelling van de betoging toonde dat het ongenoegen overal groot is. Er waren grote delegaties uit de metaalsector, met een groep van het met sluiten bedreigde Caterpillar die voorop liep. Maar ook andere bedrijven zijn met collectieve afdankingen bedreigd: Douwe Egberts, Axa, Makro, MS Mode, … Daarnaast ligt het opvoeren van de flexibiliteit met de wet-Peeters erg gevoelig in de metaal en de voedingssectoren die massaal aanwezig waren, sommige jonge arbeiders namen voor het eerst aan een vakbondsbetoging deel. Ook de openbare diensten lieten zich niet onbetuigd, zo zagen we grote delegaties uit onder meer het onderwijs. De Antwerpse sociale sector die uitverkocht dreigt te worden, zo wil het N-VA-bestuur de daklozenopvang aan G4S toekennen, vormde een delegatie met de slogan ‘Sociaal werk is niet te koop.’ Ook was er net als op vorige vakbondsbetogingen een delegatie mensen-zonder-papieren. Vlamingen, Brusselaars en Walen liepen dooreen, alle drie de grote vakbonden hadden veel volk bijeengebracht.
In zijn toespraak herhaalde Marc Goblet (ABVV) dat er een nieuwe algemene staking nodig is. Die van 7 oktober werd afgeblazen, maar er zullen toch acties zijn met ook stakingen. Deze acties kunnen we goed gebruiken om terug op te bouwen naar een algemene staking zoals Goblet voorstelt. De omvang van de betoging zorgde ervoor dat ook ABVV-voorzitter De Leeuw verklaarde: “We hebben het idee van een nationale staking nog niet begraven. Als de regering doof blijft voor al onze vragen, behoort die tot de mogelijkheden.” Dat die regering doof zal blijven, staat buiten twijfel. Een ‘Thatcheriaanse’ regering heeft niet het DNA om te luisteren naar de gewone werkmens. Een algemene staking moet goed voorbereid worden, de omvang en diversiteit van de betoging toont het potentieel hiervoor.
Tegen de achtergrond van de Bahama’s Leaks die amper enkele maanden na de Panama Papers, LuxLeaks en SwissLeaks komen, is het inderdaad schandalig dat de gewone werkenden en uitkeringstrekkers opnieuw moeten opdraaien voor de tekorten. Het huidige beleid van cadeaus aan de rijken om de economie te stimuleren faalt (zie ons artikel op pagina 2-3 in ons maandblad van oktober: ‘Het Leugenpaleis van Michel’). ACV-voorzitter Leemans stelde terecht: “Waar is ons geld naartoe? Naar het zwart gat van de regering.” Toch blijft die regering herhalen dat de rijken buiten schot moeten blijven en dat onze lonen te hoog zouden zijn of dat wie pech heeft en zonder werk valt een profiteur is wiens uitkering zo snel mogelijk naar beneden moet.
Rudy De Leeuw riep op tot een “Coucke- en Hutstaks” om de rijken te laten betalen. Een terechte eis, maar van deze regering moeten we geen enkele vermogensbelasting verwachten. Ze kijkt integendeel uit naar een verlaging van de vennootschapsbelasting. Tegelijk wordt de discussie al gevoerd over een nieuwe indexsprong of een uitstel van de indexaanpassing om het gat van 4,2 miljard euro dicht te rijden.
Zoals we in ons pamflet opmerkten: “De regering-Michel met rationele argumenten overtuigen haar beleid om te gooien, is een illusie. Haar doen matigen tot aan de verkiezingen binnen twee jaar eveneens. Voor deze regering is het erop of eronder. Aan de top van de vakbonden heeft helaas alleen Marc Goblet dat begrepen. Hij moest zelfs Tamellini daarover corrigeren. Goblet is ook de enige op dat niveau die nog expliciet zegt dat als de regering niet plooit, ze dan maar moet vallen en hij plaatst ook meteen opnieuw de kwestie van de algemene staking op de agenda “nog voor het einde van het jaar”. Dat mag geen loze belofte blijven, maar moet vanaf vandaag ernstig voorbereid worden. We kunnen de acties van 7 oktober daarvoor goed gebruiken.”
De regering mag dan al arrogant nieuwe proefballonnetjes oplaten over hoe ze onze levensstandaard naar beneden wil trekken, zo sterk staat ze helemaal niet. De recente peiling gaf aan dat alle regeringspartijen fors verliezen tegenover de verkiezingen van mei 2014. Zowel die van de federale als die van de regionale regeringen verliezen. Federaal (MR, N-VA, CD&V en Open VLD) met bijna 14%, Vlaams (N-VA, CD&V en Open VLD) met 11,5%, in Wallonië (PS en CDH) met 9,9% en in Brussel (PS, Défi, CDH, Open VLD, SPa en CD&V) met 8,5%. Het zijn bijna uitsluitend de “extremen” die vooruit gaan: in Wallonië wordt de PTB met bijna 15% de derde partij en in Vlaanderen kent het Vlaams Belang een gelukkig iets minder steile opmars tot 13%. Dat illustreert dat velen de platgelopen paden verlaten in hun zoektocht naar een alternatief.
In ons pamflet merkten we op: “Datzelfde fenomeen deed zich voor in het referendum over Schotse onafhankelijkheid of ook nog in de stemming over de Brexit. Ze drukken een sluimerende revolte tegen het establishment uit, net zoals de massale betogingen tegen TTIP. In de VS werd die revolte politiek vertaald door Sanders, in Groot-Brittannië niet door Farage van UKIP, maar door Corbyn in Labour. Elders gebeurt dat via nieuwe formaties zoals Podemos in Spanje en Syriza in Griekenland. Het toont een enorm potentieel, maar kan ook, zoals onder meer werd aangetoond in het geval van Syriza, snel instuiken als blijkt dat de nieuwe formatie dan toch de oude politiek voortzet.
“Goblet en veel anderen pleiten begrijpelijk voor een centrumlinkse coalitie van sociaaldemocraten, groenen en PVDA. Een breuk met het winstsysteem zal echter niet gebeuren door coalities met gediscrediteerde politici, maar door alle krachten ter linkerzijde samen te brengen met de vele duizenden syndicalisten om een brede linkse strijdpartij te vormen. Goblet zou daaraan een enorme bijdrage kunnen leveren, net zoals de PVDA en andere consequent linkse formaties.
“We kunnen het aantal uitnodigingen van LSP aan de radicale linkerzijde, ook de PVDA, om gesprekken daarover aan te gaan, niet meer tellen. We waren betrokken bij alle initiatieven in die richting, van Jef Sleeckx tot Daniël Piron. Telkens weer zijn die helaas gestrand op allerlei politieke berekeningen, maar de objectieve omstandigheden zullen die kwestie systematisch blijven opwerpen. Aan de oever gaan zitten en wachten tot de kansen voorbij drijven, is niet onze stijl. Het verdedigen van een strijdbaar socialistisch programma als antwoord op de kapitalistische crisis kan niet wachten tot er een brede strijdformatie bestaat, maar kan er juist toe bijdragen om de nood eraan op te helderen. Dat programma telkens weer op de agenda plaatsen en verdedigen, is wat LSP doet en waarvoor we ieders hulp kunnen gebruiken.”
Fotoreportages: (klik op de foto om de reeks te zien)
Foto’s door Jean-Marie:
