Een harde aanpak van fraude hoort duidelijk niet bij de prioriteiten van de partijen die de afgelopen decennia de macht hebben uitgeoefend in dit land. Terwijl ze mond vol hebben van het aanpakken van “sociale fraude” (mensen die ten onrechte een uitkering krijgen), laten ze de grote fiscale fraudeurs zo goed als ongemoeid. Hierdoor wordt 1 tot 3 miljard euro aan gemeenschapsmiddelen mislopen.
CD&V-vertegenwoordiger Hugo Vandenberghe kwam naar voor met enkele cijfers en schattingen inzake het mislopen aan middelen door een gebrek aan vervolging van fiscale fraude. Er zou 100 miljoen euro verloren gaan door de verjaring van fraudezaken, maar daarnaast zijn er nog bergen dossiers van belastingontduiking, witwassen, frauduleuze kasgeldvennootschappen,… die amper aan bod komen. Hierdoor zou 1 tot 3 miljard euro mislopen worden. Middelen die de gemeenschap toebehoren, maar door een gebrek aan ijver bij de vervolging van fraudeurs uiteindelijk in de zakken van die fraudeurs blijven zitten. Een diefstal van gemeenschapsmiddelen dus.
Enkele maanden geleden wees het Rekenhof reeds op het tekort aan middelen voor de opsporingsdiensten. Nadien volgde zelfs een publieke oproep van 14 speurders die stelden dat de strijd tegen fiscale fraude bewust en onbewust wordt gesaboteerd, “door zowel de fiscale administratie als door het gerecht”. Ook uit christen-democratische hoek kwam er druk toen zij nog aan de macht waren. Eén van de speurders stelde in de media: “Ik heb meegemaakt hoe oud-minister Philippe Maystadt (CdH) actief druk uitoefende in sommige van deze dossiers. Ambtenaren zijn niet altijd even moedig. Didier Reynders is handiger, door de zaken gewoon op hun beloop te laten in de wetenschap dat bij het gerecht dergelijke moeilijke fraudedossiers steevast onderaan de stapel worden gelegd.”
De speurder kwam tot een verbazende conclusie: “Soms krijg ik de indruk dat het de bedoeling is van onze regenten om van België een fiscaal Panama te maken voor het bedrijfsleven, maar dan properder aangekleed.” Die conclusie is verrassend omdat het ingaat tegen de logica van hetgeen de traditionele politici ons dagelijks verkondigen. Volgens alle traditionele partijen is de belastingdruk in dit land erg hoog en is de eerste prioriteit om de belastingen te verlagen. Voor gewone werkmensen wegen de belastingen inderdaad door.
De hervormingen die plaatsvonden op het vlak van belastingen worden echter amper gevoeld door de gemiddelde en lage inkomens. Dat stelt althans Paul Soete van de werkgeversfederatie Agoria. De hoogste inkomens krijgen cadeaus toegeworpen, de gewone inkomens moeten evenveel betalen en krijgen bovendien te maken met de besparingen die worden doorgevoerd als gevolg van de cadeaus aan de rijksten. Die rijksten krijgen bovendien vrijgeleide om te frauderen (op voorwaarde dat het meteen om grote sommen gaat, de grote fraudeurs worden immers amper aangepakt).
Als er dan toch hervormingen doorgevoerd worden, kunnen we misschien eens beginnen met een harde strijd tegen fiscale fraude te voeren. Die middelen kunnen aangewend worden om pakweg de BTW op basisgoederen af te schaffen. Dat is immers een bijzonder asociale belasting: rijk en arm betalen evenveel belastingen, maar bij de armsten weegt dat natuurlijk sterker door.
