Interview met Azad Raschid van de organisatie "Revolutionair-communistische internationalisten" door Daniel Behruzi.
In welke omstandigheden werken linkse organisaties in het door de VS bezette Irak?
Het is enorm moeilijk voor linkse groepen in Irak. Er zijn problemen met de Amerikaanse en Britse militairen en de administratie die zij opgezet hebben. Anderzijds is er de druk van nationalistische en islamitische bewegingen.
De propaganda van het Amerikaans leger probeert alle verzet toe te schrijven aan aanhangers van Saddam Hoessein. Klopt dat beeld ook met de realiteit?
De VS moet het wel voorstellen alsof het protest uitsluitend komt van aanhangers van de Baathpartij. Maar het zijn niet enkel aanhangers van het oude regime die tegen de VS-bezetting zijn, zowat iedereen is tegen de bezetting.
De VS-propaganda heeft het over de "soennitische driehoek" als centrum van verzet. Kunnen de bezetters elders wel op meer steun rekenen?
Neen, er zijn ook in andere delen van het land betogingen tegen het regime. De verschillende etnische groepen zijn niet homogeen in hun houding ten aanzien van de bezetting. Doorheen de verschillende groepen is er verzet, ook communistisch verzet. Dat geldt ook voor de Koerden waar de sterkste organisaties, de KDP en PUK, de VS steunen. Maar ook in Koerdistan is er reeds jarenlang een communistische beweging.
Iedere dag zijn er aanvallen op Amerikaanse of Britse militairen, maar ook aanslagen die de bevolking treffen. Hoe sta jij tegenover die acties?
We veroordelen de aanvallen tegen burgerdoelwitten. Jammer genoeg zijn er veel dergelijke aanslagen. Dat versterkt het klimaat van terreur en angst en verhindert sociale en politieke protesten vanuit de bevolking. Wij zijn ook voor het stopzetten van de bezetting van Irak, maar met andere methoden. In plaats van individuele aanvallen, zijn wij voor het bewapenen van de bevolking tegen de bezetters.
Welke vorm van verzet kan beslissend zijn?
Sociale en politieke protesten die gedragen worden door brede lagen van de bevolking. Dergelijke acties vinden reeds plaats. Midden januari was er in Omara, 150 kilometer ten zuidoosten van Bagdad een betoging tegen de werkloosheid. De Britse militairen en de nieuwe Iraakse politie schoten daarbij 7 mensen dood en er vielen meer dan 20 gewonden. Op 6 januari was er een gelijkaardige actie in Basra toen ex-militairen betoogden voor de betaling van hun achterstallige lonen. Ook daar openden de Britse militairen het vuur.
Vormen die aanslagen geen onderdeel van het militaire verzet?
Er is nood aan een militair verzet tegen de bezetting. Maar dat verzet moet gedragen worden door de bevolking, niet door kleine terroristische groepen. Zo gebeurde het in 1991: in heel het land namen mensen de wapens op tegen het regime van Saddam. Na slechts drie dagen waren er in Koerdistan en het zuiden van het land geen troepen van Saddam meer aanwezig. Er waren raden van arbeiders en boeren die de Koerdische steden Suleimania, Kirkuk, Erbil en de zuidelijke stad Naseria gedurende drie weken controleerden tot de VS de onderdrukking van deze beweging toeliet via het regime van Saddam. Met dergelijke acties zou de VS-bezetter vandaag snel verjaagd worden.
Terreuraanslagen daarentegen creëren enkel een klimaat dat protest tegenhoudt. De meest effectieve methode is sociaal protest. Er zijn de voorbije weken tal van acties geweest. In Bagdad en andere steden werd betoogd door werklozen, tegen de afwezigheid van drinkbaar water,… De bevolking wil opkomen tegen de bezetters.
Welke rol spelen de aanhangers van het vroegere regime in het verzet tegen de bezetting?
Zij spelen een grote rol, naast de andere organisaties. Er zijn een 20-tal verschillende groepen, voornamelijk islamisten, Baathisten, maar ook linkse groepen die in verzet gaan.
Welk standpunt neemt de linkerzijde in tegenover de Baathisten?
Die zijn net als de islamisten een vijand van de Iraakse bevolking. Wij hebben 34 jaar gevochten tegen het regime van de Baathisten. De linkerzijde doet geen toegevingen aan de aanhangers van Saddam Hoessein en de islamistische groepen. De arbeidersklasse moet een onafhankelijke politieke positie innemen en moet vanuit die positie het verzet aangaan tegen de bezetting. De islamisten en Baathisten rekenen telkens op een andere kant van het imperialisme om hun positie te versterken. Wij waren tegen de invasie in Irak, maar zijn ook altijd tegen het regime van Saddam geweest.
De islamisten vormen toch ook geen homogene groep?
Dat klopt. Er zijn drie grote groepen die vertegenwoordigd zijn in de door de VS opgezette raad en die dus deel uitmaken van de "regering". Andere groepen gaan in tegen de bezetting. Maar dat verandert niets aan hun reactionair karakter. De Taliban in Afghanistan werd ook eerst versterkt met hulp van de CIA om later in conflict te komen met het VS-imperialisme. Dat maakt van hen echter geen "anti-imperialisten". In november werd bvb in Bagdad een vrouw hard aangepakt door islamisten omdat ze geen hoofddoek aanhad. In Mosul was er een aanval op een cinema. Ook tegenover de linkerzijde zijn er aanvallen van islamistische groepen: in het zuiden van Irak werd een lokaal van de Communistische Arbeiderspartij aangevallen in oktober waarna het werd gesloten door de sjietische leider Sistani. Dat we hier niet te maken hebben met progressieve krachten, is duidelijk. Op 23 januari was er een aanval op een kantoor van de communistische partij in een wijk van Bagdad, waarbij twee partijfunctionarissen werden vermoord en meer dan 10 gewond raakten. Het is in dit geval wel nog niet duidelijk wie verantwoordelijk was.
Er wordt gezegd dat verschillende delen van het verzet zich zouden verenigen in één front. Denk je dat dit zinvol zou zijn?
Neen. Ik ben voor een front van de arbeiders en de armsten tegen de imperialistische krachten en tegen partijen die de belangen van het huidig systeem verdedigen. Een eenheid met islamisten en nationalisten zou de linkerzijde fataal worden.
Sommigen zouden zeggen dat je zo eerst de bezetter kunt verdrijven waarbij iedereen moet samenspannen.
Die foute strategie heeft zijn failliet reeds bewezen met catastrofale gevolgen in het verleden, bijvoorbeeld in Indonesië en Iran. Tijdens de Iranese revolutie van 1979 argumenteerden de Tudeh-partij en anderen dat ze in een anti-imperialistisch front met Khomeini moesten stappen. Dit leidde tot het ontwikkelen van een reactionair islamitisch regime, waarbij de eerste slachtoffers van dit regime de communisten en de vakbondsmilitanten waren. Ook Saddam Hoessein beweerde een anti-imperialist te zijn. Maar tijdens de oorlog tegen Iran, kreeg hij wel steun van de VS. Er moet strijd gevoerd worden tegen het imperialisme en tegen de vertegenwoordigers van het imperialisme, maar ook tegen heel het kapitalistisch systeem.
