Geen steun onder de bevolking voor communautair opbod
Het duurde niet lang, maar de “tour de Flandre” van La Libre Belgique (een reeks peilingen naar wat “de Vlamingen” willen) deed NVA-voorzitter Bart De Wever eventjes een toontje lager zingen. Publiekelijk moest hij toegeven “slechts een minderheid van de Vlamingen” te vertegenwoordigen.
Anja Deschoemacker
Een greep uit de resultaten: 48% aanvaardt het idee van een Franstalige premier, 50% voelt zich eerst en vooral Belg (34% Vlaming, 16% Europeaan),… Slechts 11% spreekt zich uit voor Vlaamse onafhankelijkheid, 15% voor een verdergaande regionalisering, 23% voor het status quo. Onwaarschijnlijk, gezien de dominantie van het Vlaams-nationalisme in de politieke wereld en de media: 51% voor een terugkeer naar het unitaire België (zonder gewesten en gemeenschappen)! (LLB, 13/3)
En terwijl de Vlaamse patroons, met in hun voetspoor nagenoeg alle Vlaamse partijen en media, verzuipen in hun egoïsme en door regionalisering het “eigen volk eerst” willen bedienen (“eigen volk” staat niet voor de Vlaamse arbeiders en hun gezinnen, maar voor de aandeelhouders en managers van de bedrijven), is de Vlaamse bevolking daarover een stuk minder eensgezind. Gevraagd of de Franstaligen de economische opgang van Vlaanderen afremmen, antwoordt 31% “ja” (dat wordt hen ook dagelijks ingelepeld), maar 41% antwoordt “neen”. (LLB, 16/3)
De enquêtes tonen aan dat het Vlaamse opbod niet alleen door de strot van de Franstaligen wordt geramd, maar ook door dat van de “eigen” bevolking. Bart De Wever, Filip Dewinter, Yves Leterme, maar ook Johan Vande Lanotte zouden eerlijkheidshalve moeten ophouden te spreken over “de Vlamingen” als ze het hebben over wat zij willen!
Eerlijkheid en democratie zijn geen woorden die spontaan opkomen als men aan het huidige Vlaams-nationalisme denkt. In tegenstelling tot het progressieve en democratische nationalisme – de strijd tegen nationale onderdrukking en voor rechten voor iedereen – dat aanwezig was in o.a. de beweging van Daens, in onderdelen van de Frontbeweging en Frontpartij,… – zien we vandaag een ultraliberaal, revanchistisch nationalisme. De grote meerderheid van de Vlaamse bevolking heeft daar geen boodschap aan, het lost geen enkel van haar problemen op.
De Vlaamse beweging is historisch gegroeid uit het onrecht dat de Franstalige heersende elite de Vlaamse bevolking heeft aangedaan. Vandaag herhaalt de Vlaamse elite echter alle fouten – de taalrepressie, de vernedering, het opleggen van een door hen bepaalde “nationale cultuur”, de aanhoudende pesterijen,… – van die oude Belgische elite. En de Vlaamse arbeiders en hun gezinnen gaan er daarmee niet op vooruit: sinds de regionalisering werd steeds minder geïnvesteerd in het onderwijs, wat maakt dat in het “rijke” Vlaanderen geen middelen ter beschikking worden gesteld om alle jongeren in degelijk onderwijs te voorzien; het zorgbeleid van de Vlaamse regering is dezelfde richting uitgegaan en is een vergaarbak van tekorten en wachtlijsten geworden;…
“Wat we zelf doen, doen we beter” betekent voor de Vlaamse politici alleen “waar we zelf besparen”- lees: leegzuigen en afpersen – “besparen we meer”. De twee grote vakbonden hebben dat begrepen en nemen een standpunt in tegen verdere regionalisering. Maar een partij die dat verdedigt, moet vandaag nog worden opgebouwd. CAP biedt daar vandaag de beste kansen toe.
Tegen het nationalistische opbod, voor een partij die de belangen, de rechten en de verworvenheden van alle arbeiders en hun gezinnen in België verdedigt!
