In de jongste peilingen krijgen de regeringspartijen op elk niveau flink klappen. Vooral de grootste moeten fors inleveren in vergelijking met de verkiezingen van 2014, de PS 5 à 6% en de N-VA zelfs 6 à 7%. Dat weerspiegelt de afkeer van een beleid dat steeds meer begrepen wordt als uitsluitend in dienst van de rijken. Geen wonder dat we hier vandaag opnieuw zo talrijk zijn. Het had nog veel meer kunnen zijn, als de vakbondsleiders even goed geluisterd hadden naar de achterban als de achterban naar hen. Dan hadden we misschien één ordewoord gehad in plaats van veel verschillende en misschien ook een strategie om te winnen.
Dat dit ons nog zuur zou opbreken, was te verwachten. Over niets is er een akkoord: niet over de Wet-Peeters, niet over de herziening van de loonnorm, niet over de lijst van de zware beroepen en niet over de ‘hervorming’ van de vennootschapsbelasting. Daar komen nog een reeks recente bedrijfssluitingen en herstructureringen bij, steeds door fors winstgevende multinationals als Caterpillar, Axa, Douwe Egberts, Makro etc. Tot daar Michels’ jobs, jobs, jobs. Wat is er nog meer vereist om een algemene staking die al in april met grote trom werd aangekondigd door te laten gaan? Uitstel met een week, zelfs twee, tot na de begrotingsverklaring van de regering op 11 oktober, hadden we nog begrepen, maar de staking van 7 oktober gewoon afblazen? “Blaffende honden bijten niet,” moet Michel gedacht hebben en binnen de week bleek het begrotingstekort voor dit en volgend jaar niet 2,4 maar 4,2 miljard euro.
“Een regering van veel woorden en weinig daden”?
Patroons en economieprofessoren die nog hopen op een bijverdienste als consultant bij die patroons, creëren al volop de setting om er nog eens stevig in te hakken. “Deze regering is er één van veel woorden, maar weinig daden” luidt hun oordeel. Het optrekken van de pensioenleeftijd, het afschaffen van de brugpensioenen, de schorsing van werklozen, de gemeenschapsdienst, de indexsprong, de jacht op zieken en invaliden, de besparingen op het onderwijs, de onhoudbare werkdruk, de prijsstijgingen, … dat vinden ze maar ‘woorden’.
Welke daden ze dan wel willen, zullen ze nooit expliciet zeggen, maar neem het van ons aan: zoveel mogelijk. Als je aan 4,2 miljard wil geraken dreigt een indexsprong, een algemene BTW-verhoging, een frontale aanval op de gewestelijke ambtenaren en komt de sociale zekerheid in het vizier. Deze regering nog twee jaar uitzitten in de hoop dat er dan een alternatieve meerderheid kan gevormd worden, is onaanvaardbaar. Wie weet wat er dan nog allemaal op ons afkomt. Misschien dat we tegen dan zo murw geslagen zijn dat rechts nog herkozen raakt ook.
Wat met 7 oktober?
Van Overtveldt zat er de voorbije twee jaar telkens kilometers naast bij het ‘berekenen’ van de begroting. Iedere student zou gebuisd zijn, iedere werknemer zou de laan uitvliegen, maar Van Overtveldt komt daar allemaal mee weg. Waarom? Omdat hij een absolute topper is in iets veel belangrijkers: een gigantische verschuiving van welvaart naar de rijken. Dat is waar het deze regering echt om te doen is.
De regering-Michel met rationele argumenten overtuigen haar beleid om te gooien, is een illusie. Haar doen matigen tot aan de verkiezingen binnen twee jaar eveneens. Voor deze regering is het erop of eronder. Aan de top van de vakbonden heeft helaas alleen Marc Goblet dat begrepen. Hij moest zelfs Tamellini daarover corrigeren. Goblet is ook de enige op dat niveau die nog expliciet zegt dat als de regering niet plooit, ze dan maar moet vallen en hij plaatst ook meteen opnieuw de kwestie van de algemene staking op de agenda “nog voor het einde van het jaar”. Dat mag geen loze belofte blijven, maar moet vanaf vandaag ernstig voorbereid worden. We kunnen de acties van 7 oktober daarvoor goed gebruiken.
Centrumlinkse coalitie of massale strijdpartij?
Terecht wijst Goblet erop dat de regering “niet zo sterk” is. Alle regeringspartijen donderen achteruit ten opzichte van de verkiezingen in mei 2014. Federaal (MR, N-VA, CD&V en Open VLD) met bijna 14%, Vlaams (N-VA, CD&V en Open VLD) met 11,5%, in Wallonië (PS en CDH) met 9,9% en in Brussel (PS, Défi, CDH, Open VLD, SPa en CD&V) met 8,5%. Het zijn bijna uitsluitend de “extremen” die vooruit gaan: in Wallonië wordt de PTB met bijna 15% de derde partij en in Vlaanderen kent het Vlaams Belang een gelukkig iets minder steile opmars tot 13%. Dat illustreert dat velen de platgelopen paden verlaten in hun zoektocht naar een alternatief.
Datzelfde fenomeen deed zich voor in het referendum over Schotse onafhankelijkheid of ook nog in de stemming over de Brexit. Ze drukken een sluimerende revolte tegen het establishment uit, net zoals de massale betogingen tegen TTIP. In de VS werd die revolte politiek vertaald door Sanders, in Groot-Brittannië niet door Farage van UKIP, maar door Corbyn in Labour. Elders gebeurt dat via nieuwe formaties zoals Podemos in Spanje en Syriza in Griekenland. Het toont een enorm potentieel, maar kan ook, zoals onder meer werd aangetoond in het geval van Syriza, snel instuiken als blijkt dat de nieuwe formatie dan toch de oude politiek voortzet.
Goblet en veel anderen pleiten begrijpelijk voor een centrumlinkse coalitie van sociaaldemocraten, groenen en PVDA. Een breuk met het winstsysteem zal echter niet gebeuren door coalities met gediscrediteerde politici, maar door alle krachten ter linkerzijde samen te brengen met de vele duizenden syndicalisten om een brede linkse strijdpartij te vormen. Goblet zou daaraan een enorme bijdrage kunnen leveren, net zoals de PVDA en andere consequent linkse formaties.
Sluit aan bij LSP!
We kunnen het aantal uitnodigingen van LSP aan de radicale linkerzijde, ook de PVDA, om gesprekken daarover aan te gaan, niet meer tellen. We waren betrokken bij alle initiatieven in die richting, van Jef Sleeckx tot Daniël Piron. Telkens weer zijn die helaas gestrand op allerlei politieke berekeningen, maar de objectieve omstandigheden zullen die kwestie systematisch blijven opwerpen. Aan de oever gaan zitten en wachten tot de kansen voorbij drijven, is niet onze stijl. Het verdedigen van een strijdbaar socialistisch programma als antwoord op de kapitalistische crisis kan niet wachten tot er een brede strijdformatie bestaat, maar kan er juist toe bijdragen om de nood eraan op te helderen. Dat programma telkens weer op de agenda plaatsen en verdedigen, is wat LSP doet en waarvoor we ieders hulp kunnen gebruiken.
