Het uitzitten van deze regering mag geen optie zijn, het verzet moet opnieuw opgebouwd en georganiseerd worden
Een ontslag-tsunami trekt over het land, maar De Wever is tevreden over het sociaaleconomische beleid van zijn regering (De Tijd 14 september). Het is waar: met de resultaten van de begroting was hij minder gelukkig. Het liefst had hij nog meer en dieper bespaard op de overheidsuitgaven voor sociale zekerheid en gezondheidszorg.
Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Aan de boodschap van een verpleegster deze zomer over de lamentabele toestand in de bejaardentehuizen of de verontwaardiging van de koks die maaltijden moeten serveren voor 3 euro per dag, heeft hij duidelijk lak. Ook aan de verontwaardiging die er leeft bij het spoorpersoneel, de calltakers, sociaal werkers of onderwijzers. Het personeelstekort is overal zo nijpend en de vermarkting zo verregaand dat het steeds meer een menselijke dienst- en hulpverlening in de weg staat. Een jongeman in Gent ‘vond zijn weg naar aangepaste hulp niet’ en stierf van honger en dorst. Maar De Wever is tevreden en zou het liefst nog verdergaan in de afbouw van het sociale vangnet en na de verkiezingen met de huidige formule, zeg maar Michel 2, voortregeren.
Het protest tegen Michel 1 was dan wel legendarisch, het heeft de regeringspartijen nauwelijks op andere gedachten gebracht. Integendeel. Voor de regering is deze jobcrisis alleen maar een opportuniteit om verdere loonmatiging door te drukken. We zijn dus gewaarschuwd. Als we deze regering haar termijn laten uitzitten, staat ons nog veel meer te wachten. Zo moet er, bovenop wat we reeds ingeleverd hebben, nog een paar miljard bespaard worden. Over hoeveel wordt nog gekibbeld. Net zoals er nog aanvallen gepland zijn op ons recht om ons tegen hun beleid te verzetten. Bij Open VLD willen ze de sociale bescherming van syndicaal afgevaardigden afbouwen en bij de MR bereidt men tegen december een aanval voor op stakingsrecht bij het spoor.
Het uitzitten van deze regering mag dan ook geen optie zijn. Het verzet moet opnieuw opgebouwd en georganiseerd worden.
Het enthousiasme om op straat te blijven komen om ons protest te laten horen neemt af. Nochtans tonen alle peilingen dat de regering aan steun inboet. Een strategie om alle verzet bijeen te brengen met als doel deze regering te stoppen, zou de beweging opnieuw perspectief geven. De regering is immers maar zo sterk als haar oppositie toelaat. Het zou tegelijk onze beste kans zijn om te vermijden dat de rechtse regering herkozen raakt op basis van een zekere teleurstelling in het falen van de strijd ertegen. Dit verzet zou op haar beurt de basis kunnen vormen voor de opbouw van breed gedragen anti-besparingspartij die niet slechts wacht op verkiezingen, maar de strijd mee organiseert en richting geeft en zo de nodige stappen zet om de arbeidersbeweging ook politiek aan zet te brengen.
