De N-VA wil zowat alles privatiseren. Gevangenissen bijvoorbeeld ziet de partij liever door de private sector uitgebaat worden. Waar de partij het voor het zeggen heeft, zoals in Antwerpen, worden stappen gezet om een deel van de sociale sector naar de privé over te hevelen. Daklozenbegeleiding, woonbegeleiding, begeleiding van verslaafden, wijkwerkingen, … worden allemaal bedreigd door ‘vermarkting’. Deze diensten worden op de markt geplaatst zodat de laagste biedende speler de opdracht kan binnenhalen. De voorbije dagen werden tientallen personeelsleden in vooropzeg geplaatst.
Het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent, waar gevangenen met een psychiatrische problematiek worden opgevangen, is in private handen. De Vlaamse Zorginspectie stelde eerder al dat het FPC Gent geen basisdiensten kan aanbieden door onvoldoende personeelsbezetting. Eind december 2015 stuurde het FPC voor het eerst een patiënt terug naar de gevangenis omdat alle isoleercellen van het centrum vol zaten na verschillende incidenten. Het tekort aan personeel en begeleiding leidt er tot een repressief regime. Is dat in het belang van personeel, patiënten en de samenleving? Wij dachten van niet…
Nu pakt ‘De Morgen’ uit met een nieuw artikel over noodkreten uit het FPC Gent. Zowel patiënten als personeelsleden klagen over de slechte leef- en werkomstandigheden. De krappe bezetting leidt tot veel problemen en zet de veiligheid onder druk. “De minimale bezetting wordt niet altijd gehaald,” merken de vakbondsverantwoordelijken op. Patiënten moeten bij het minste conflict weken op hun kamer blijven. De isoleercellen draaien overuren.
Ook in de zorgsector, onder meer voor bejaarden, waren er de afgelopen weken noodkreten van personeelsleden en familieleden die het gebrek aan personeel en bijhorende kwaliteitsvolle zorg aanklaagden. In de opvang van ouderen is de winst blijkbaar belangrijker dan de aangeboden zorg. Personeel en ouderen zijn daar de dupe van.
Dit soort geprivatiseerde opvang is wat de N-VA ook wil voor daklozen en andere sociaal zwakkeren in Antwerpen. De verantwoordelijke schepen Fons Duchateau begrijpt naar eigen zeggen niet waarom de begeleiding van daklozen soms zo lang duurt. Eigenlijk begrijpt hij niet waarom er sociale problemen zijn en waarom deze als gevolg van het asociale neoliberale beleid toenemen. Bijgevolg herleidt hij alles tot individuele keuzes en verantwoordelijkheden.
De vermarkting van een deel van de sociale sector in Antwerpen werd deze week opnieuw concreter met het uitlekken van het nieuws dat de groep G4S er als beste uitkwam voor de uitbating van de daklozenopvang die nu door ‘De Vaart’ wordt georganiseerd. G4S is een veiligheidsbedrijf dat eerder in opspraak kwam wegens verregaande gebreken in de beveiliging van de Londense Olympische Spelen in 2012 of nog wegens betrokkenheid bij de apartheidspolitiek van het rechtse Israëlische regime. Dit bedrijf zou nu de begeleiding van daklozen moeten doen? Zullen ze een muur bouwen rond daklozen? Checkpoints instellen zodat daklozen zeker niet in het zicht van de rest van de bevolking komen?
Het is waanzin dat sociaal werkers die soms jarenlang gewerkt hebben aan een vertrouwensband nu plaats moeten ruimen voor een bedrijf als G4S. Sociale zorg wordt dan ondergeschikt aan de uitbouw van een winstgevend netwerk binnen de sociale sector. De Antwerpse N-VA chargeert om dit erdoor te krijgen. De noodkreten uit het Forensisch Psychiatrisch Centrum in Gent geven nogmaals aan dat het verzet hiertegen gelijk heeft.
Er waren al enkele succesvolle acties tegen de vermarkting van de sociale sector. Op 29 september zullen sociaal werkers mee opstappen in de vakbondsbetoging met een blok ‘Sociaal werk is niet te koop.’ Als de onzekerheden onder het personeel – waaronder de vele personeelsleden die in vooropzeg geplaatst zijn! – niet snel genoeg in collectieve strijd omgezet worden, kan fatalisme een opgang maken. Laat ons dat vermijden door vastberaden het verzet tegen de vermarkting van de sociale sector te organiseren en op te komen voor meer middelen en meer collega’s.
De graad van beschaving kan afgemeten worden aan de zorg die ze aan de zwaksten besteedt. Het besparingsbeleid doet de sociale problemen toenemen en verhoogt de werkdruk in de sector. Tegelijk wordt de sector zelf getroffen door aanvallen en besparingen. Dit zorgt ervoor dat de allerzwaksten in de samenleving dubbel getroffen worden door dit beleid. Sociaal werkers vinden dat verschrikkelijk, maar kunnen steeds minder doen omdat ze zelf onder vuur genomen worden. Sociaal werk is niet te koop, de volledige zorgsector (van gezondheidszorg over bejaarden- en gehandicaptenzorg tot sociaal werk) moet in publieke handen zijn en vereist dringend meer publieke middelen.
