Nog geen jaar geleden, toen ook in België instinctief grote solidariteit ontstond met de miljoenen oorlogsvluchtelingen, was de N-VA er al als eerste bij om deze solidariteit om te buigen en wantrouwen en twijfel te zaaien.
Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Vlaams Minister Homans stelde toen: “Wij hebben in Vlaanderen om en bij de 140.000 sociale woningen en we hebben een wachtlijst van 70.000 personen … daar zitten ook mensen bij die er al heel lang op staan en het financieel moeilijk hebben. Ik ga natuurlijk deze mensen [vluchtelingen] geen voorrang geven.” (Deredactie.be op 10 september 2015). De kampioene van het asociaal beleid, wierp zich plots op als grote verdediger van de minst bedeelden. De Vlaamse wachtlijst voor sociale huisvesting is ondertussen aangegroeid tot 105.370 mensen of 13% meer dan in 2013.
De bedoeling? De ene groep behoeftigen opzetten tegen de andere en zo proberen vermijden dat er een eengemaakte strijd op gang komt die een einde kan maken aan de jarenlange besparingspolitiek en meer middelen eist voor sociale huisvesting en een sociaal beleid.
Het is geen toeval dat de provocaties blijven duren. Van pushbacks voor vluchtelingen (Francken) over dansende moslims na de aanslagen (Jambon) tot de denigrerende uitspraken van De Wever die een boerkini met een tent vergeleek. ‘Feminist’ De Wever neemt het zogenaamd op voor de emancipatie van de moslima’s. Een vergiftigd geschenk.
Niet de emancipatie van de moslimvrouw is het beoogde doel. Moest dat de doelstelling zijn, dan zou er meer in plaats van minder geïnvesteerd worden in onderwijs, gezondheidszorg, kinderopvang, goed betaalde en vaste jobs, ouderenzorg, … Dat zou pas een emancipatorisch beleid zijn om elke vrouw de kans te geven haar eigen keuze te maken en plaats te vinden in deze maatschappij, los van haar afkomst of religie.
In heel Europa wordt via een islamofoob en racistisch discours gepoogd om de aandacht af te leiden van het asociale beleid. Het establishment wil het groeiende protest tegen dit beleid ombuigen door wantrouwen en verdeelheid te zaaien onder de werkende bevolking. Het meest recente voorbeeld is het boerkiniverbod op de Franse stranden. Het duurde niet lang vooraleer deze discussie ook naar hier overwaaide.
Je moet geen voorstander van de boerkini te zijn om te zien dat een dergelijke politiek erop gericht is de gemoederen en sociale spanningen verder te doen oplaaien. In een context van uitbreidende oorlog in het Midden Oosten, met verschillende imperialistische krachten die daar hun eigen belangen aan het verdedigen zijn met miljoenen doden, ontwrichte families en vluchtelingen als gevolg, gecombineerd met de versnelde sociale saneringen en armoedepolitiek hier, is dit een recept voor niet minder maar meer radicalisme, wanhoop en terrorisme. Wat rechts zal aangrijpen om te pleiten voor minder democratie en meer “gewapend” bestuur.
Deze verdeel-en-heers retoriek is niet onschuldig en beperkt zich in België niet enkel tot islamofoob en racistisch gestook. Ook het communautaire spook dreigt stokken in de wielen te steken van het sociale verzet in het najaar. Om de strijd tegen de regering – en bij uitbreiding tegen het hele kapitalistische systeem dat ons nog slechts racisme, oorlog en armoede te bieden heeft – te kunnen winnen, is er eenheid onder de werkende bevolking nodig. Dat kan rond een programma dat zo uitgebreid mogelijke democratische rechten verbindt aan een socialistisch programma dat tegemoet komt aan de noden van de meerderheid van de bevolking.
Laat ons de betoging van 29 september tegen het asociale regeringsbeleid aangrijpen om aan die eenheid te bouwen. Het groeiende ongenoegen en de tekorten op alle vlakken vereisen vastberaden actie en een strategie om te winnen.
