Miljoenen Indiërs leggen vandaag het werk neer. Ze protesteren tegen het neoliberale beleid van de rechtse regering onder leiding van de hindoenationalist Modi. Het is niet de eerste algemene staking tegen dit beleid. Vorig jaar groeide een staking in september uit tot de grootste staking uit de geschiedenis van de arbeidersbeweging: meer dan 150 miljoen mensen namen er aan deel. Het is niet uitgesloten dat de staking vandaag even groot of nog groter is. Traditioneel heeft de media ook in India vooral aandacht voor de ‘overlast’ van een staking, over de redenen waarom meer dan 100 miljoen mensen het werk neerleggen wordt gezwegen. Nochtans is dit geen bijzaak.
Artikel op basis van het pamflet van New Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in India
De rechtse regering van Modi en zijn BJP voert een neoliberaal beleid dat wel groeicijfers oplevert, maar geen verbetering van de levensvoorwaarden voor de meerderheid van de bevolking. Terwijl de regering propaganda blijft spuien over hoe India een wereldmacht aan het worden is, leeft meer dan de helft van de Indische bevolking in armoede. Het beleid brengt extra welvaart voor de kleine groep miljardairs, terwijl onder de meerderheid van de bevolking een verdeel-en-heersbeleid gevoerd wordt. Deze regering liet zich opmerken door het stimuleren van discriminatie op basis van godsdienst en kaste. Er waren gewelddadige confrontaties en zelfs moorden op mensen die de strikte hindoeregels over het eten van koeienvlees niet volgden, vooral moslims zijn daarbij het doelwit. De dominantie van de hogere kasten in zowat alle instanties wordt volop gesteund door de regering. Een protestbeweging na de dood van een Dalit-student botste op repressie. Ook wie het durft op te nemen voor het recht op zelfbeschikking van het reeds decennialang onderdrukte Kasjmir wordt vervolgd. Opkomen voor de rechten van de bevolking in Kasjmir wordt gezien als ‘anti-India’.
Zowel de vorige regering onder leiding van Congress als de huidige geleid door de BJP dienen enkel de belangen van de grote kapitalisten. Het lot van de werkende bevolking en de onderdrukten wordt genegeerd. Integendeel, de uitbuiting wordt opgevoerd zodat delen van het politieke establishment de rangen van de miljardairs kunnen vervoegen. De heersende elite pronkt met rijkdom, terwijl extreme armoede voor de meerderheid van de bevolking de realiteit is. Voor het establishment wordt de economische groei afgemeten aan het aantal dollarmiljonairs. Daar zijn er nu 250.000 van en de regering gaat ervan uit dat dit toeneemt tot 437.000 in 2018. Het aantal extreem armen wordt echter op 400 miljoen geschat! Op het platteland is het hoogste inkomen in 74,5% van de gezinnen lager dan 70 euro per maand.
De werkende bevolking eist hogere lonen. Het huidige minimumloon van 3 euro per dag is onleefbaar. De koepel van vakbondsfederaties eist 240 euro per maand (18.000 Roepee). New Socialist Alternative voert campagne voor 100 Roepee per uur (1,3 euro), een eis die gezien de inflatie een absoluut minimum vormt. In de aanloop naar de staking kwam de regering met het voorstel van een minimumloon van 4,7 euro per dag, waarbij dit niet in alle staten bindend zou zijn. Tegelijk gaat de regering-Modi door met de ‘hervormingen’ van de arbeidswetgeving om de flexibiliteit en uitbuiting verder op te voeren.
Het is mogelijk om met stakingsacties overwinningen te boeken. Dit bleek met de staking van textielarbeidsters in Bangalore in april dit jaar. De regering moest terugkomen op de geplande hervorming van de sector. De arbeiders van Maruthi-Suzuki, Honda (Rajastan), Bosch-Mico (Bangalore), PRICOL in Tamil Nadu, … waren pioniers in het verzet tegen het asociale beleid van deze regering.
Door de eisen van de werkenden bijeen te brengen en een gezamenlijke strijd hierrond te organiseren, zijn overwinningen mogelijk. De heersende klasse kan het asociale beleid enkel doordrukken indien de werkenden en de armen verdeeld zijn.
Het kapitalisme is niet in staat om de problemen van armoede, analfabetisme, slavenarbeid, dakloosheid, … aan te pakken. Daarom wordt de aandacht gevestigd op discriminatie op basis van kaste, taal, gender, regionale en nationale identiteit, … De inhaligheid van de kapitalisten bedreigt de levensstandaard van de meerderheid en zelfs de ecologische evenwichten van deze planeet.
Er is nood aan een strijdbare benadering om de dagelijkse strijd van de werkenden te verbinden met die van Dalits en Adivasis (kastenlozen), de armen in de steden en op het platteland, de vissers, … om samen sterker te staan in de strijd voor een socialistische samenleving.
