Dreigend tekort aan postbodes: moest er nu eens iets gedaan worden aan werkdruk en loon…
Er dreigt in een aantal regio’s een tekort aan postbodes, zo titelt De Standaard vandaag. De directie van Bpost denkt er onder meer aan om erkende vluchtelingen als postbode aan te werven. De huidige vacatures raken moeilijk ingevuld en er is een groot verloop. De werkdruk is immers enorm en het loon is niet bepaald hoog, zeker niet voor nieuw personeel. Dit zet de dienstverlening onder druk, de krant bracht het voorbeeld van een vrouw in Denderwindeke die meer dan tien dagen moest wachten op een belangrijke brief over haar medicatie voor een hartoperatie.
ACOD-verantwoordelijke Jean-Pierre Nyns merkt terecht op in de media: “We hebben kwaliteit hoog te houden, maar die kunnen we niet langer bieden. Bpost moet het personeel voldoende opleiden en tijd geven om te groeien.” Het is het zoveelste voorbeeld dat we de afgelopen dagen kregen van hardwerkend personeel dat door een gebrek aan middelen bezwijkt onder de werkdruk en niet langer goede diensten kan aanbieden. Dit probleem beperkt zich niet tot onderwijzers die zelf schoolmateriaal, tot de verf voor de muren toe, uit eigen zak moeten kopen. Het beperkt zich evenmin tot het verzorgend personeel dat slechts 5 minuten per zorgbehoevende oudere kan besteden of de kok van een RVT die maaltijden voor 3 euro per persoon per dag uit zijn hoed moet toveren. Neen, het aanhoudende besparingsbeleid en de oprukkende commerciële logica waarin dividenden voor aandeelhouders zwaarder wegen dan levenskwaliteit voor onze ouders of grootouders leidt tot sociale rampen.
Ook bij Bpost is dit al langer geweten. In juli publiceerden we op deze site een interview met een postman (zie: http://www.socialisme.be/nl/29242/bpost-er-is-een-hoge-werkdruk-die-steeds-toeneemt-wegens-het-gebrek-aan-personeel). De centrale pijnpunten die nu in de media aan bod komen, werden daarin al aangeraakt. Over de werkdruk merkte deze postman op: “Er is een hoge werkdruk die steeds toeneemt wegens het gebrek aan personeel. Veel mensen die met pensioen gaan, worden niet vervangen. Nieuwe mensen krijgen onvoldoende opleiding. Daarenboven zijn er veel interimmers, met contracten variërend van een week of zelfs van 1 dag. Hierdoor gaat de kwaliteit van het werk achteruit en verhoogt nogmaals de werkdruk van het overgebleven meer ervaren postpersoneel.” Er is misschien wel minder gewone post, maar het aantal reclamefolders is sterk toegenomen en de rondes zijn veel groter met meer brievenbussen en dus meer gewicht. “Veel postbodes werken enkele uren per week gratis om toch maar hun ronde af te krijgen.”
Een snelle oplossing is niet evident, het opleiden van een nieuw personeelslid kan enkele maanden duren. Zo moeten nieuwe postbodes de rondes leren kennen en sneller kunnen sorteren. In de praktijk moet immers nog steeds 1/3 met de hand gesorteerd worden. “Daarenboven verwacht men steeds meer flexibiliteit en verschuift men het personeel steeds vaker tussen verschillende rondes – en zelfs bureaus – om het vele werk op te vangen. Maar hierdoor leren ze moeilijk tot zelden een bureau of ronde goed kennen waardoor het rendement veel minder is.”
Als Bpost nu aankondigt dat het nieuwe postbodes wil aantrekken, stelt ook de vraag van het loon zich. Er wordt steeds meer gewerkt met hulppostbodes: die doen hetzelfde werk, maar aan een lager loon en met minder voordelen. Het loon van een gewone facteur is niet erg hoog, maar voor wie als ambtenaar benoemd is valt het nog mee. Maar daar wil de directie van af. “Het management maakt een soep van alle verschillende statuten om toch maar steeds goedkoper en flexibeler te werken. Zo zijn er 4 categorieën: de klassieke ambtenaren, de baremieke contractuelen (=contract van onbepaalde duur), de niet-baremieke contractuelen en hulppostmannen. Vier verschillende categorieën van postpersoneel die identiek werk doen, maar niet aan hetzelfde loon of dezelfde voordelen. Het management holt op deze manier trapsgewijs steeds verder de contracten uit. Feitelijk zijn interimmers de vijfde categorie, omdat deze steeds vaker en meer systematisch worden ingezet. Hoe precairder het contract, hoe banger het personeel is om de dagdagelijkse problemen aan te kaarten bij hun oversten.”
Het resultaat van dit beleid? Bpost keert mooie dividenden uit aan aandeelhouders terwijl gewone mensen dagenlang moeten wachten op hun postbedeling. Vorig jaar maakte Bpost op een omzet van 2,4 miljard euro een nettowinst van 328,1 miljoen euro. De personeelskosten daalden met 5,2%, de nettowinsten stegen met 11%. Het dividend per aandeel werd verhoogd tot 1,29 euro. De Belgische staat is de grootste aandeelhouder met 51,04% en kreeg 131,7 miljoen euro. Van de 328 miljoen euro winst ging er dus meteen 260 miljoen naar de aandeelhouders.
Conclusie: de dividenden worden sneller bezorgd dan de brieven…
