Na de poging tot staatsgreep in Turkije van 15 juli wordt de repressie in dat land opgevoerd. Eerder begon president Erdogan reeds een eenzijdige burgeroorlog tegen de Koerden met een militair offensief en repressieve aanpak van Koerdische activisten of al wie het recht op zelfbeschikking verdedigt. Het regime greep enkele bomaanslagen die aan Koerdische groepen toegeschreven werden aan om de volledige Koerdische bevolking te vervolgen en tot terrorist uit te roepen. Hiermee kon een groeiende eenheid van onderuit over etnische en religieuze grenzen heen gebroken worden.
Sinds de mislukte poging tot staatsgreep groeit de internationale bezorgdheid om de toenemende dictatoriale tendens in Turkije. Voormalige medestanders van Erdogan in de Gulen-beweging worden aangepakt, reeds meer dan 40.000 ‘aanhangers’ van die beweging (dus ook wie er een vaag contact mee had) werden afgedankt of opgepakt. Gevangenen komen vervroegd vrij om plaats te maken voor deze nieuwe gevangenen.
De Koerdische bevolking gaat al langer gebukt onder dit repressieve beleid van Erdogan en zijn AKP partij. Het optreden van Erdogan tegen de Koerdische bevolking heeft verschillende oorzaken: het falen om de nationale kwestie op te lossen, de electorale doorbraak van de linkse en pro-Koerdische partij HDP die bevestigde dat eenheid van onderuit los van afkomst tot een nieuwe linkse formatie kon leiden die boven de ondemocratische kiesdrempel van 10% uitkwam en het politieke status quo doorbrak, de oorlog in Syrië waar de Koerdische strijders standhouden tegen de reactionairen van Islamitische Staat en daarmee de Turkse projecten voor Syrië doorkruisen, …
De Koerdische bevolking in België is bezorgd om het lot van hun familieleden en kennissen in alle delen van Koerdistan. Op de Antwerpse betoging van zaterdag 20 augustus werd onder meer gewezen op het feit dat al meer dan 500 dagen niets meer is vernomen van PKK-leider Öcalan die al sinds 1999 gevangen zit. Onder de betogers zowel Koerden van Turkse afkomst als van Syrische afkomst. Ook het lot van de Koerdische strijders in Syrië ligt immers bijzonder gevoelig in deze gemeenschap en de aanhoudende oorlog in Syrië heeft nieuwe Koerdische vluchtelingen naar hier gebracht. Een betoger vertelde ons hoe familieleden van hem momenteel betrokken zijn in gevechten om Islamitische Staat te stoppen. Een andere betoger van Syrische afkomst zei ons in vlekkeloos Nederlands dat hij na drie jaar verblijf in ons land de strijd voor een socialistische toekomst wil voeren met Belgische activisten. De situatie in Turkije en die in Syrië zijn nauw met elkaar verbonden, met de Koerden die langs beide kanten onder vuur liggen maar desondanks standhouden en doorzetten.
De betoging in Antwerpen was vastberaden en strijdbaar. Mannen, vrouwen en kinderen stapten samen op en verwelkomden de externe steun die ze kregen van enkele Belgische activisten die niet van Koerdische afkomst zijn, waaronder een paar leden van LSP. Het parkoers trok door de binnenstad waar er vooral positieve reacties van omstaanders waren. Meer slogans in het Nederlands zouden dat versterken, hier ligt een rol weggelegd voor de Belgische linkerzijde. Ook is het belangrijk om ondanks de hetze door Erdogan en zijn aanhangers tegen de Koerdische bevolking toch te zoeken naar een benadering waarmee een gehoor gevonden wordt onder migranten van Turkse afkomst. Dit is niet eenvoudig, maar arbeiderseenheid tegen onderdrukking, uitbuiting en kapitalisme in het algemeen is de enige manier om antwoorden op de nationale kwestie te bekomen.
Hieronder foto’s van de betoging: eerst een reeks foto’s door MediActivista en daarna door Liesbeth.
