De geboorte van een nieuwe speler op het politieke terrein is de inzet van de komende CAP-verkiezingscampagne. Alle traditionele partijen verdedigen een gelijkaardig programma.
Bart Vandersteene
Politieke vertaling voor de tegenstelling tussen arm en rijk, tussen arbeider en patroon
De fundamentele tegenstelling in de samenleving is deze tussen werkenden en kapitalisten (eigenaars van gronden, banken en bedrijven). In een meer gebruikte – maar vagere – formule wordt vandaag veel gesproken over de tegenstelling tussen rijk en arm.
De vraag is welke politieke formatie de belangen van de groep werkenden en armen verdedigt. De kapitalisten hebben een waaier aan politieke partijen waarmee ze verschillende tactieken kunnen inzetten bij het controleren van de samenleving. Deze partijen willen er alles aan doen om te vermijden dat er alternatieven tot stand komen. Arbeiderspartijen worden onschadelijk gemaakt door de leiding om te kopen (zoals destijds gebeurde met de SP.a) of door ze de kop in te drukken.
Via kiessystemen, kiesdrempels en partijfinanciering wordt alles er aan gedaan om te vermijden dat nieuwe partijen, zeker partijen van de werkenden en hun gezinnen, kunnen ontwikkelen.
Zo werd (met de steun van de Groenen…) een kiesdrempel van 5% ingevoerd. Hierdoor wordt het in provincies als Oost-Vlaanderen en Antwerpen moeilijker om verkozenen te behalen. Partijen in het parlement worden rijkelijk gefinancierd en kunnen zonder 1 euro steun op te halen in de samenleving een hele partijstructuur opbouwen. Wij denken niet dat partijen staatssteun nodig hebben.
Laat hen hun middelen halen bij dat deel van de bevolking dat ze wensen te vertegenwoordigen, op die manier ziet men duidelijk dat "wiens brood men eet, diens woord men spreekt".
Reacties van verschillende partijen op CAP
Verschillende partijen reageerden reeds op de creatie van CAP. SP.a probeerde haar imago wat op te poetsen met de melding dat ze opnieuw arbeiders naar het parlement zou sturen. Dat werd algemeen gezien als een verkiezingsstunt die niets verandert aan de politiek waar de SP.a voor staat.
Ook de PVDA reageerde op de CAP en ging in op een vraag vanuit syndicale kringen om te spreken over samenwerking. De PVDA erkent dat er een enorm vacuüm is ter linkerzijde, maar hoopt dit zelf te kunnen invullen door alle hoop te vestigen op een puur electorale logica die dominant is in de "vernieuwde PVDA". Vandaar dat de partij in de gesprekken met CAP duidelijk maakte dat ze enkel in Jef Sleeckx was geïnteresseerd. Het idee van een kartel in Antwerpen werd van tafel geveegd door de PVDA, toen Jef stelde dat hij wegens zijn gevorderde leeftijd niet enthousiast was om zelf op een lijst te staan.
Na de PVDA volgde Groen met een voorstel van Vera Dua om CAP-kandidaten op de lijsten van Groen te plaatsen. Dua vernam via de media dat er gesprekken waren met groene activisten en contacteerde Jef Sleeckx voor een gesprek.
Groen deed een zogenaamd genereus, maar voor hen weinig gevaarlijk, voorstel. CAP zou de plaatsen 4, 5, 6 en 7 kunnen krijgen op alle Groen-lijsten in Vlaanderen. De overgrote meerderheid van CAP was daar echter niet bepaald enthousiast voor. CAP politiek binden aan Groen, zou ons verbinden aan een politiek verbrande partij.
Uitdaging op 10 juni
CAP heeft bijna eensgezind deze politieke hindernissen genomen. De ontwikkeling van een nieuwe partij zal niet van de ene dag op de andere gebeuren. Het zal het resultaat zijn van een proces waarin organisaties en individuen door een gemeenschappelijke ervaring gaan en het noodzakelijke vertrouwen opbouwen om een stap verder te gaan dan één verkiezingsdeelname. Dat is het nut van deze verkiezingscampagne.
Deze keer kunnen we nog geen grote electorale doorbraak voorop stellen. Maar we kunnen de noodzakelijke basis leggen voor de politieke uitdrukking van een maatschappelijke ontwikkeling die onomkeerbaar is, namelijk het groeiend verzet tegen het neoliberalisme.
