Het decreet-Dupuis, de toepassing van de Bologna-akkoorden in Wallonië, lokte een reactie uit van de studentenorganisaties FEF en UnECoF. Hun verzet is echter onduidelijk: ze zien de vermarkting van het onderwijs eerder als een mogelijk risico, dan een fundamenteel gevaar.
Simon, EGA-Luik
Op geen enkel vlak werden hun eisen ingewilligd. Minister Dupuis heeft zich er toe beperkt een schijn van herfinanciering toe te kennen aan de universiteiten (waarmee in een klap de ontevredenheid bij de hogescholen nog toenam en de ontluikende protestbeweging verdeeld raakte).
Een grote betoging heeft enkele tienduizenden studenten samengebracht bij het begin van het academiejaar, wat vooral te danken was aan de mobilisatie van de hogescholen, gestuurd door de directies. Sindsdien hebben de directies van de hogescholen verkregen wat ze wilden (de gelijkstelling met de universitaire opleiding voor enkelen onder hen) en verminderden de mobilisaties.
Actief Linkse Studenten (in Franstalig België: EGA) heeft deelgenomen aan alle mobilisaties. We hebben zo gezien met welk gebrek aan overtuiging de acties werden gevoerd door de officiële studentenvertegenwoordigers. Zij denken niet in termen van massale actie om stappen vooruit te zetten. Ze verkiezen met de minister te discussiëren, zonder de nood te zien van het opbouwen van een krachtsverhouding. Het is een bureaucratische mentaliteit die geen lessen trekt uit het verleden.
De strijd tegen het decreet-Lebrun van ’94-’95 maakte duidelijk voor de studenten van de hogescholen dat ze hun strijd moesten verbinden met die van de scholieren en de leerkrachten. Dat ze massale, zichtbare acties moesten voeren, zoals de blokkage van de grote verkeersaders van de stad. Wanneer de studenten op straat staan te betogen kunnen organisaties als FEF en UnECoF wegen op de onderhandelingen. Dat blijken de studentenbureaucraten te vergeten – het is dat wat ALS naar voor wil brengen op de acties.
We voeren dit soort actie overal waar het mogelijk is. Zoals in Luik, waar we een actie in het centrum van de stad organiseerden met als eindpunt het PS-secretariaat. Dit ondanks de weigering van het stadsbestuur om de betoging toe te staan en de aarzelingen van de studentenvertegenwoordigers. Dankzij deze actie werden we ontvangen door de autoriteiten, wat niet mogelijk was geweest door in onze zetel te blijven zitten. Hoewel men zich geen illusies moet koesteren over de resultaten van deze actie op zich, blijft het een voorbeeld van wat men kan bereiken met actie.
