Vandaag in De Standaard: “Zwarte ridder Corbyn rijdt Labour in vernieling.” Het artikel erkent dat er sinds het Brexit-referendum bijna 130.000 nieuwe leden bijkwamen, “een meerderheid daarvan zijn corbynista’s.” Binnen Labour wordt gevreesd dat het moeilijk wordt om de zetelende voorzitter weg te stemmen, zeker indien de leden kunnen meestemmen. De conclusie van de gevestigde media, blindelings gevolgd door de Belgische kranten, is verrassend: Corbyn is wel populair, maar onverkiesbaar omdat hij te links is.
Een voorzitter die eerst in zijn campagne om voorzitter te worden meer dan 100.000 nieuwe leden aantrekt en vervolgens op een paar weken tijd nog eens 130.000 nieuwe leden weet te winnen, rijdt volgens De Standaard zijn partij dus in de vernieling? Het geeft aan dat er verschillende opvattingen zijn over wat een partij betekent: een machine geleid door en voor de aristocratische mandatarissen die allemaal overtuigd zijn van het neoliberale eenheidsdenken of een organisatie van honderdduizenden mensen die actief op zoek zijn naar een alternatief op de aanhoudende afbraak van hun levensstandaard?
De tweede optie komt volgens de gevestigde media neer op een “totaal irrelevante protestpartij.” Alles wat buiten het neoliberale eenheidsdenken valt, is niet relevant voor de spreekbuizen van datzelfde eenheidsdenken. Dat is doorzichtig. Deze commentatoren kunnen alvast niet voorbij aan één verkiezing die Corbyn met verve heeft gewonnen: de voorzittersverkiezingen binnen Labour. Er is één eenvoudige vraag waar de gevestigde media geen antwoord op bieden: hoe komt het dat Corbyn zo populair is en hoe verbinden ze dat met hun conclusie dat hij onverkiesbaar is?
Tony Blair was eerlijker, het was wellicht even wennen voor deze oorlogsstoker om de waarheid te zeggen. Hij verklaarde dat een regering onder leiding van Corbyn rampzalig zou zijn. Rampzalig voor wie? De belangen van de grote bedrijven en de 1% rijksten. Diegenen die Tony Blair en zijn kornuiten met zoveel inzet verdedigen. Het dwingt de rechtse partijmachine er nu toe om alles boven te halen om Corbyn weg te krijgen. De eigen statuten naast zich neerlegen en Corbyn de toegang tot nieuwe voorzittersverkiezingen ontzeggen, lukte nipt niet. Met 18 tegen 14 stemmen werd dit op het partijbestuur weggestemd. Opmerkelijk dat 14 bestuursleden het interessanter vonden om de eigen statuten aan de kant te schuiven dan om Corbyn kiesbaar te laten zijn. Blijft enkel de optie over om zo weinig mogelijk leden stemrecht te geven. Want beeld je in dat leden van een partij zouden beslissen over wie hun voorzitter is!
De populariteit van Corbyn toont het potentieel voor een antibesparingspartij. De reactie van de rechtse parlementairen van Labour en hun partijmachine toont aan dat zij geen vehikel zijn waarmee die partij kan ontwikkelen. De situatie van twee partijen in één wordt onhoudbaar. Corbyn moet doorzetten en alle tegenstanders van het besparingsbeleid, zowel binnen als buiten Labour, op democratische wijze organiseren. Dit moet gekoppeld worden aan een consequent verzet tegen alle besparingen.
Op 13 juli schreef Harvard-econoom Dani Rodrik in De Tijd een opiniestuk onder de titel “Links heeft geen excuus om een tweede keer te capituleren.” Daarin stelt hij onder meer dat een zwakte van links bij het programma ligt, “het gebrek aan een programma dat het kapitalisme en de globalisering herschept voor de 21ste eeuw. Van het Griekse Syriza tot de Braziliaanse Arbeiderspartij slaagt links er niet in ideeën te produceren die economisch deugen en politiek populair genoeg zijn. Die moeten verder gaan dan verzachtend beleid, zoals herverdeling. Een groot deel van de schuld ligt bij linkse economen en technocraten. Ze hebben zich veel te gemakkelijk gewonnen gegeven aan marktfundamentalisme. Erger nog, op cruciale momenten hebben zij de hyperglobalisering zelfs geleid.”
Rodrik heeft een punt: de kwestie van een alternatief op de waanzin van het kapitalisme stelt zich bijzonder scherp en het gebrek aan een duidelijk alternatief leidt tot capitulaties. Dat zagen we deze week nog met Bernie Sanders. Maar Rodrik gaat uiteraard niet zo ver om te erkennen dat er geen tussenweg is tussen marktfundamentalisme en een volledige breuk met dit systeem. Dat heeft de ervaring met Syriza voldoende aangetoond. Breken met het kapitalisme is waar socialisten voor gaan. Steun ons daarin en sluit je vandaag nog aan!
