Eind mei en begin juni waren er verschillende stakingsdagen bij het spoor. De eenzijdige beslissing van de directie om kredietdagen af te nemen, leidde tot woede en protest. Kredietdagen zijn recuperatiedagen die toegekend worden omdat het personeel in de praktijk 40 uur per week werkt, terwijl er officieel een 36-urenweek is. Dagen afnemen, betekent dus langer werken voor hetzelfde loon. Waarom werd er zo lang en zo veel gestaakt? We vroegen het aan een treinbegeleider.
Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
“Het ongenoegen zit heel diep. Op een goede tien jaar tijd kwamen er 50% reizigers bij, maar nam het personeelsbestand met een kwart af. Het gebrek aan middelen en investeringen leidt tot meer problemen met het materieel, extra flexibiliteit voor het personeel, kortere wisseltijden in eindstations, … Meer vertragingen en frustraties onder zowel personeel als reizigers zijn daar het gevolg van.
“En dan wil de regering nog eens tot 20% van de publieke middelen afpakken, het gaat om 663 miljoen euro. Eén op de vijf treinen zou een one-man-car worden, dus zonder treinbegeleider. Zal ik als treinbegeleider morgen nog een job hebben? Uit ervaring weet ik dat mijn functie belangrijk is voor de veiligheid, ik heb al verschillende ongevallen voorkomen. Een trein met slechts één personeelslid aan boord, de bestuurder, is een onveiligere trein. Van het loketpersoneel moet 60% weg, probeer als reiziger maar eens informatie te vragen aan een automaat… Nu stelt de directie het graag voor alsof het personeel enkel voor eigen privileges opkomt, maar 663 miljoen euro besparen kan niet zonder gevolgen voor de dienstverlening en dus ook voor de reizigers.
“De aankondiging dat we kredietdagen moesten inleveren, was de druppel die de emmer deed overlopen. Het komt bovenop alle eerdere maatregelen. En het gaat gepaard met arrogantie: de directie doet alsof wij een geprivilegieerd werkritme hebben, terwijl veel collega’s op erg afwisselende en soms onmogelijke uren moeten werken. Hoeveel verdienen die topmanagers eigenlijk om ons hele dagen zwart te maken?
“De acties werden voorgesteld als een operatie ‘reizigers gijzelen’. Dat is nonsens, het is een verdeel-en-heersspel van een directie en een regering die het openbaar vervoer willen afbreken. Enkel als er gestaakt wordt, lijken ze over dienstverlening te spreken. Over iets anders dan minimale dienstverlening horen we hen niet, maximale dienstverlening willen ze namelijk niet. Moesten de regering en haar volgzame media echt om het lot van de reizigers bekommerd zijn, dan zouden ze de besparingen terugdraaien, de acties van het personeel ondersteunen en investeren in meer en degelijk openbaar vervoer. Dat zou ook het milieu ten goede komen.
“Het klopt wel dat we voor onze acties meer en beter moeten informeren onder de reizigers. Nu was het personeel zelf vaak niet goed geïnformeerd, laat staan de reizigers. We vernamen uit de kranten, dezelfde die de propagandacampagne van de directie klakkeloos overnemen, waarover er onderhandeld werd en wat de resultaten daarvan waren. De spontane acties toonden dat de woede overkookt. Maar het ontbrak aan centrale ordewoorden. De vakbondsleiding is daar nochtans toe in staat, dat zagen we toen de acties stilgelegd werden.
“Uiteindelijk is er een compromis uit de bus gekomen waarbij we nog altijd twee extralegale feestdagen verliezen en in geval van ziekte ook kredietdagen. We gaan erop achteruit. Door de spontane acties misschien iets minder dan in het oorspronkelijk voorstel. Maar we hadden veel meer kunnen bekomen door de strijd ernstig te organiseren op nationaal vlak. En er blijft de dreiging van sancties, daarover zou afzonderlijk onderhandeld worden.
“Het ongenoegen is niet verschillend in Vlaanderen, Brussel of Wallonië. Het werd voorgesteld als een ‘Waalse’ staking alsof er in Brussel en Vlaanderen door iedereen werd gewerkt. Dat is een leugen die bewust in de hand gewerkt werd door de directie. De cijfers van het aantal stakers spreken de leugen tegen: ook in Vlaanderen waren er veel stakers. Minder dan langs Franstalige kant omdat de acties bijna niet georganiseerd werden. Want ja, ook spontane acties vergen een minimum aan organisatie.
“Het initiatief werd aan de basis overgelaten. In Antwerpen organiseerden we personeelsvergaderingen om met strijdbare militanten en collega’s elke stap van de acties en de onderhandelingen te bespreken. Hierdoor werd de actie gedragen en goed opgevolgd.
“Er zullen nog acties volgen. Deze regering wil het openbaar vervoer kapot besparen. Aan de 4 miljard subsidies voor bedrijfswagens wordt niet geraakt, maar de 3 miljard voor de NMBS vindt ze niet kunnen. In plaats van het openbaar vervoer af te bouwen, is er dringend nood aan een plan van extra publieke investeringen. Met deze regering zal dat niet gebeuren, we zullen ze moeten wegstaken.”
Reacties zijn gesloten.