[Column] Europese Commissie in tranen na Brexit

Satirische column door (pd) vanop links-socialisme.blogspot.com

eukleenexDe Financial Times, huisblad van het financiekapitaal en de rijkste 1%, bracht daags na de historische Leave stem tegen de EU een prangende reportage over de stemming die dit resultaat bij leden van de Europese Commissie teweegbracht. De Europese Commissie is, dat is u welbekend, een neoliberale economische stormram. Een schijnbaar ongevoelige pletwals die – in de woorden van de “onregelmatige marxist” (voor het slapen gaan hoeft de nationalisering van de productiemiddelen niet perse) Yanis Varoufakis – een boontje heeft voor “fiscale waterboarding”. Kortom: de betere geselaars van al wie het aandurft om de neoliberale dogma’s in twijfel te trekken.

Voor voorzitter Juncker en de Europese Commissie waren de Griekse werkenden en jongeren die “nee” tegen de besparingen durfden stemmen proefkonijnen voor economische en sociale dwangmaatregelen. Yep, desnoods gingen ze de Griekse banken overkop laten gaan, en naar de duivel met de jongeren, arbeiders en gepensioneerden die dachten dat een menswaardig bestaan misschien niet teveel gevraagd was.

De Europese Commissie is op economisch vlak voor weerspannige EU-lidstaten wat Jihadi John is (of was?) voor IS tegenstanders: de koelbloedige beul die Ongelovigen hun – figuurlijk – verdiende loon geeft. En altijd wacht ons binnen 5 jaar het paradijs van Economische Groei, Werkgelegenheid en Investeringen. Investeringen die ondertussen helaas in Luxemburg of Panama blijven liggen, al snurkend. Omdat u en ik nog steeds te hoge lonen hebben – zeggen die gepamperde 1%‘ers ons – en ons in een te grote sociale zekerheid blijven wentelen. Tegen wil en dank. Waarom doen we het kapitaal al dat leed eigenlijk aan? Voor de Europese Commissie, en Bart De Wever, meer dan een retorische vraag. Een zaak van fiscale waterboarding, of een op een stakerspost gericht waterkanon.

Wie dacht dat het doorsnee lid van de Europese Commissie zoals Hannibal Lecter geen gevoelens heeft, heeft het mis. Weten we nu dankzij de Financial Times in een post-Brexit artikel. Ze barsten daar van de gevoelens. Voor zichzelf.

Wij lezen, enigszins verbaasd, in het anders zo onderkoelde vakblad van de kapitalist en beursgokker: “Britse stafleden van de Europese Commissie, de uitvoerende arm van de EU, begonnen te snikken nadat het duidelijk werd dat hun land de EU zou verlaten. De emotionele onrust ging verder dan enkel de ambtenaren van het Verenigd Koninkrijk. (…)  ‘Er is 1 winnaar vandaag, en dat is Kleenex’ zei een EU-vertegenwoordiger.” Na Griekenland kon je jezelf redelijkerwijs de vraag stellen of de apparatsjiks van de Europese Commissie sociopaten in driedelig maatpak zijn. Neoliberale machines zonder het minste greintje gevoel voor de werkende mens in Griekenland of elders. Maar nee, die inschatting was verkeerd. Ze stromen letterlijk over van gevoel, zoals de Dijle na een nachtje plensregen. Ze kunnen zelfs nog steeds huilen. Maar dan alleen wanneer hun eigen asociaal gedrag – economisch terrorisme in het geval van Griekenland – en elitaire verwaandheid in een referendum worden afgewezen. Wie had dat ooit durven denken?

Maar de Financial Times was nog niet klaar met haar stuk psychologische onderzoeksjournalistiek bij de politieke elite. Die wij, om eerlijk te zijn, in onze vaderlandse pers een beetje missen. Ter hoogte van het Shumanplein waren er duidelijk meerdere emotionele dammen tegelijk gebroken. “Terwijl de resultaten binnenrolden, veranderde de stemming en begonnen de tranen te vloeien”. We moeten teruggaan, zo u wil, naar de geschriften van Hugo De Ridder – die ooit schreef over Keien in de Wetstraat – om journalistiek van hetzelfde inzichtgevende en emotioneel compleet realistische gehalte terug te vinden. Wat is er toch met de vaderlandse journalisten gebeurd? En heus niet alleen omwille van de onophoudelijke stroom aan antisyndicale artikels.

We gaan het gewoon zeggen. Wat Emile Zola was voor het beschrijven van de impact op de Franse arbeiders van de winstbeluste elites van die tijd, dat is de Financial Times voor het verwarde en getormenteerde gevoelsleven van de huidige rijkste 1%. Lees maar mee: “Voor Brusselse diplomaten van het hele spectrum van de EU was het resultaat van het referendum, in het beste geval, een diepe schok en, in het slechtste geval, traumatiserend.” En wij die dachten dat alleen de Griekse werkenden en armen, waarvan sommigen zichzelf vanop hun ballustrades een gewisse dood inwierpen, de macabere slachtoffers waren van het neoliberalisme in zijn wrange nadagen. Bij de Europese Commissie – die voor die ellende verantwoordelijk was – lopen er dus ook een paar rond die zich vanwege een toekomst zonder rijkelijke onkostenvergoedingen “getraumatiseerd” voelen. Iedere klasse zijn kopzorgen.

Temidden van grote verwarring, onvoorspelbaarheid en bergen Kleenex, zijn er altijd die opstaan om aan schijnbaar onverzettelijk onheil het hoofd te bieden. Mensen zoals Ambiorix, Old Shatterhand en Winnetou, of… Commissievoorzitter Juncker. De anders zo ijzige Juncker, die nu meteen klaarstond om het leed van zijn functionarissen ter harte te nemen. Zo schrijft de FT, nu in HR alsook EHBO modus: “Het gevoel van verwarring werd enkel marginaal verzacht door de toezegging van Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Commissie, om alles in zijn macht te doen om de Britse personeelsleden te helpen ‘in dit moeilijke proces'”. (!) De Griekse, Spaanse of andere werknemers moesten niet veel rekenen op hulp, voor hun “moeilijke proces”. Toen was het taaltje van Juncker niet therapeutisch, maar bitter strijdvaardig. De Commissie geeft geen zier om de “schokkende” en “traumatiserende” gevolgen van haar afbraakbeleid. De winsten van het kapitaal, volstrekt logisch vindt ze, gaan voor op de belangen en het welzijn van de werkende klasse. En daarvoor vechten die 1%‘ers. In maatpak, maar met de handschoenen reeds lang afgelegd.

Er hing ook pure Hamlet in de lucht, niets minder, in de getergde Commissieorganen. “Toen Juncker door de BBC werd gevraagd of de exit van Groot-Brittannië het einde van de EU zou inluiden, antwoordde hij met één woord – ‘Neen’ – alvorens weg te stappen. Verantwoordelijken van de Commissie in de propvolle mediaruimte barstten los in een volgehouden ronde van applaus.” Zo moet de kapitein van de Titanic zich dus hebben gevoeld, dat schip kon ook niets overkomen. Net zo blijkt eenmaking op basis van kapitalistische natiestaten in crisis een illusie. Enkel de arbeidersbeweging kan Europa eenmaken, door te breken met het winstsysteem.

De dag na het referendum was er al sprake van enige Griekse (sic) katharsis onder de neoliberale godjes, groot en klein, van de Commissie. Qua theatrale wending jammer genoeg tenietgedaan door de afknapper dat het allemaal de schuld was van de “Britse media”: “In de loop van vrijdagochtend maakte berusting en vervolgens een gevoel van verzet zich meester van functionarissen van verschillende landen, die inzicht probeerden te krijgen in wat er gebeurd was – de woorden ‘verbijsterd’ en ‘compleet geschokt’ kwamen regelmatig terug. Een traanrijke verantwoordelijke van de Commissie gaf de schuld voor het resultaat aan de Britse media.”

Kleenex James! My Kleenex, please!

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie