Afgelopen vrijdag was er een algemene staking in België van het ABVV. Tal van leden van LSP kwamen tussen op de piketten om interviews af te nemen. Die bestonden uit een 4-tal vragen. Hieronder vind je een aantal reacties daarop.
Deze staking maakt deel uit van een breder actieplan met betogingen en een algemene staking op 7 oktober, in gemeenschappelijk vakbondsfront. Wat betekent deze staking voor jullie, op jullie bedrijf?
Voor Majid, ACOD-delegee in de werkplaats van de TGV in Vorst, moet heel het besparingsbeleid onder vuur genomen worden. De flexibiliteit speelt een grote rol in de werkplaats. De TGV rijdt tot 300 kilometer per uur. Beeld je in dat er aan die snelheid ongelukken gebeuren. Net zoals bij een auto het geval is, moeten de stellen van de TGV regelmatig onderhouden worden. Maar er is meer, de schokdempers zijn na drie jaar niet meer betrouwbaar. Veel gebreken worden vastgesteld via de computer, maar andere zijn puur mechanisch. Er is veel druk om het onderhoud zo snel mogelijk te doen. Op deze manier is het niet mogelijk om ongelukken in de komende jaren uit te sluiten. Laat het duidelijk zijn: niemand wil dat.
Voor Didier, arbeider voor een transportbedrijf, heeft de beweging behoefte aan een tweede adem om een stap vooruit te kunnen zetten. Er is ook nood aan een betere dialoog tussen de arbeiders in de sector en de gebruikers.
Voor Philippe, arbeider bij Audi Vorst, is het vooral een strijd voor betere arbeidscondities met bijvoorbeeld de eis voor arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, om een betere levenskwaliteit te verkrijgen en meer tijd voor zichzelf en zijn familie te hebben.
Bij AutoVision geeft Amine zijn visie op wat de strijd betekent: voor een politiek en sociaal alternatief. Op dit laatste piket werd ook een pamflet verdeeld door de werknemers zelf, waarin ze hun eisen naar voren brachten: een versterking van de sociale zekerheid, terugkeer naar pensioen op 65, een rechtvaardige fiscaliteit en een collectieve arbeidsduurvermindering.
De regering heeft reeds gezegd dat ze deze zomer nog meer besparingsmaatregelen zal aankondigen voor ongeveer 9 miljard euro. Denk je dat deze regering bereid is om fundamentele toegevingen te doen? Indien niet, denk je dat we in staat zijn om ze te doen vallen en wat hebben we nodig om dat te doen? Bijvoorbeeld: dienen de grote betoging van 29 september en de algemene staking van 7 oktober het begin te zijn van een stakingsbeweging tot de val van de regering?
Majid herinnert eraan dat Olivier Chastel (MR) aan de vooravond van de staking verklaarde dat deze geen enkel effect zou hebben op de regering. Hij denkt dat we dus hardere acties nodig hebben, allemaal samen zoals op de betogingen van 6 november 2014 en 24 mei 2016. Hij denkt het ACV op 29 september en 7 oktober sterk aanwezig zal zijn.
Voor Didier zijn er geen concessies mogelijk met deze regering, die niet in staat is om een rechtvaardige en correcte politiek toe te passen. Hij vertelt ons ook dat, wat hem betreft, het wel degelijk mogelijk is om de regering te doen vallen. Dat is in andere landen ook reeds voorgevallen. Het is mogelijk als de vakbonden en de militanten nog meer mobiliseren en hun collega’s en kennissen daarvoor motiveren.
Ook Phillippe meent dat de regering geen toegevingen zal doen. Ook voor hem blijft het werk van de mobilisatie centraal. Hij beklemtoont dat we de grote en superrijke patroons moeten aanpakken en hen moeten dwingen om de rijkdom op een meer evenwichtige manier te verdelen.
Voor Amine hangt alles af van de krachtsverhouding die de arbeidersbeweging opbouwt. Als die sterk is, kan de regering worden teruggedrongen. Volgens Amine moeten we ons laten inspireren door de ontwikkelingen in het buitenland, zoals de beweging in Frankrijk, de revoltes van de Indignado’s in Spanje en in Noord-Afrika. De actieve strijdbeweging is het vertrekpunt voor onze strijd.
Wij denken dat er een groot potentieel is voor de acties op 29 september en 7 oktober, als er een goede mobilisatie is. Hoe verloopt de mobilisatie, de organisatie en discussie over het actieplan bij jullie op het werk? Hebben jullie personeelsvergaderingen? Zou dat een instrument kunnen zijn om meer te kunnen mobiliseren naar september toe?
Majid is al begonnen met over 29 september en 7 oktober te spreken. Tijdens de 8 dagen staking bij het spoorpersoneel waren er dagelijkse personeelsvergaderingen. De aanwezigheid op het piket is nu wat beperkter, er is een zekere uitputting van de stakers waardoor ze een stapje achteruit zetten. Maar velen bleven wel thuis, amper 3% van de spoormensen zijn aan het werk in Brussel.
In het bedrijf van Didier circuleert de informatie goed en doen de delegees en militanten goed hun werk. Een aanzienlijk deel van het personeel wordt op de hoogte gehouden van de betogingen en stakingen. Volgens Didier zal er zoals gebruikelijk goed gemobiliseerd worden naar de betoging van 29 september en 7 oktober.
Philippe zegt ons dat er op zijn werkplaats vergaderingen waren en er pamfletten werden verdeeld om het personeel te mobiliseren. Door de vakbonden, rood en groen, wordt er sterk werk verricht om betere acties te organiseren.
Bij AutoVision volgen de syndicale militanten in het algemeen hun centrale waarbij ze wel een zekere interne onafhankelijkheid behouden wat de inhoud van de pamfletten betreft. Bij Audi en AutoVision wordt ook gebruik gemaakt van personeelsvergaderingen – bij AutoVision meermaals per jaar – om het personeel te informeren en te mobiliseren.
De vraag die dikwijls terugkomt, is die over een alternatief als we erin slagen om de regering te doen vallen. Hebben we geen behoefte als syndicale militanten aan een politiek verlengstuk dat de arbeidersklasse zelf in handen heeft? Een strijdpartij die een platform kan zijn voor verschillende tendenzen binnen de arbeidersbeweging, die openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, voor de PVDA en andere krachten binnen radicaal links, waaronder LSP?
Didier stelt dat het goed zou zijn als het syndicalisme zou aanknopen bij een meer revolutionaire traditie en als we een “federatie” van werkenden zouden hebben om daarin zoveel mogelijk mensen te betrekken in de politiek.
Phillippe stelt dat het belangrijk zal zijn om een links front te hebben dat de werknemers verdedigt en vertegenwoordigt. Het zal niet makkelijk zijn om deze regering te doen vallen die voortdurend onze rechten aanvalt zonder solidariteit en eenheid van de reeds bestaande krachten.
Er is een alternatieve kracht nodig, zegt Amin, van de vakbonden, de linkse partijen en de sociale bewegingen om een nieuwe regering vanuit de werkende bevolking voor te bereiden.
