Hieronder het LSP-pamflet dat morgen op ruim 100 piketten en militantenconcentraties doorheen het land zal verspreid worden door onze militanten. PDF van dit pamflet
24 juni – om de regering en heel het besparingsbeleid weg te krijgen:
Het ongenoegen mobiliseren naar 29 september en 7 oktober!
Dit piket is één van de duizenden die vandaag de speerpunt vormen van het verzet tegen de rechtse regering-Michel. Het is slechts de meest zichtbare uitdrukking van het enorme ongenoegen over haar onevenwichtig beleid. Achter ieder piket staat een veelvoud aan werknemers die eveneens staken, maar thuis bleven. En daarachter staat een nog grotere groep die wel kwaad of ongerust is, maar om een of andere reden niet kan of nog niet wil meestaken.
Ons werk is met dit piket dus nog niet af. Vanaf morgen gaat de strijd door om collega’s die er vandaag nog niet bij zijn, bij de les te houden zodat ze ook de volgende afspraak niet missen. De eerstvolgende grote mobilisatie in het kader van het nieuwe actieplan van de vakbonden is 29 september. Mits een goede voorbereiding moet opnieuw een massabetoging in Brussel met 150.000+ mogelijk zijn. Als we daarin slagen, mag je gerust zijn dat de regering, het patronaat en de grote persgroepen even van hun melk zullen zijn. We kunnen hen dan op 7 oktober en de dagen die daarop volgen volledig wegstaken. Dan is het immers niet enkel het ABVV en enkele Franstalige centrales van het ACV, maar iedereen samen die het werk zal neerleggen.
131 stakingsdagen/1000 werknemers
Het is nu officieel. Sinds het aantreden van Michel telde men tot einde 2015 op jaarbasis 131 stakingsdagen per 1000 werknemers. We moeten al 20 jaar terug om een regering (Dehaene I) te vinden die meer stakingen heeft uitgelokt. Dat is ook logisch. De regering heeft zich aan het hoofd gezet van een extremistisch neoliberaal offensief van sociale afbraak, en dat terwijl de rijken meer dan ooit gepamperd worden. Besparen om te investeren? Dat de bedrijven de 62 miljard die ze in 2014 naar Luxemburg versluisden terug halen, bij ons is de maat vol.
Hoe vol? Zo vol dat heel wat werknemers niet konden wachten op het actieplan. Wie de grote media volgt, zou de indruk krijgen dat veel bedrijven bij de aanwerving selecteren op een genetische afwijking waardoor werknemers voortdurend in actie gaan: HR-Rail, Bpost, scheepsloodsen, luchtverkeersleiders, bagageafhandelaars, penitentiaire agenten, sociale werkers, buschauffeurs, vuilnismannen, … Michel zegt dat zijn regering ‘het DNA van de Belgische werknemer wil veranderen’, maar de stakingen hebben niets met genetica te maken.
Staken zit niet in ons DNA, maar komt door de ondraaglijke arbeidscondities
Ze zijn integendeel het gevolg van de voortdurende druk die gezet wordt op de arbeidscondities en onze leefomgeving. Die druk wordt ook in andere sectoren en in heel de maatschappij stilaan ondraaglijk. In onze volgende krant ‘de Linkse Socialist’ komen enkele recente stakers aan het woord. De traditionele media slaan ons vooral om de oren met de hinder die stakers teweeg zouden brengen. Ze spreken over een stakingsvirus, te bestrijden door het stakingsrecht aan banden te leggen. Wij gaan integendeel op zoek naar de diepere oorzaken en we zijn ervan overtuigd dat als de militanten in de bedrijven dat zouden toelichten, op personeelsvergaderingen en in pamfletten, de opinie snel gekeerd kan worden. Waarom die interviews niet uitknippen en op het syndicaal bord hangen?
LSP is zeer vakbondsgezind. Veel van onze militanten en sympathisanten zijn gewaardeerde syndicalisten. Dat werd bevestigd in de resultaten van de sociale verkiezingen. We roepen iedereen op om zich actief in te zetten in de vakbonden. Maar als mondige militanten willen we ook enkele tekortkomingen ter discussie stellen. Sommige vakbondsleiders gaan de strijd om de publieke opinie niet aan, maar bezwijken ervoor. Ze willen kost wat kost akkoorden sluiten en verliezen daardoor soms de druk uit het oog die wij in de bedrijven moeten ondergaan. Nog erger wordt het als die akkoorden beklonken worden zonder dat de werknemers zelf naar hun mening gevraagd werd. De baronnen die zonder inspraak van de basis het vakbondsfront op springen zetten of erger nog, communautaire verdeeldheid van bovenaf inspuiten in de beweging, zijn we met velen grondig moe.
We begrijpen dat er met afgevaardigden, vertegenwoordigers en gemandateerden gewerkt moet worden, maar dat mag niet misbruikt worden om de leden af te schermen van informatie en de vrijheid van debat en netwerken aan banden te leggen. De arbeidersbeweging is geen leger dat op bevel van generaals aangevuurd en teruggetrokken wil worden. Het is een maatschappelijke klasse, waarin diverse opinies via democratisch debat tot een gemeenschappelijk standpunt omgesmeed worden. Op sommige plaatsen worden personeelsvergaderingen gehouden, in een aantal gewesten af en toe een militantenvergadering, maar dat gebeurt te weinig en is dikwijls louter informatief zonder echt debat.
De regering doen vallen…
Voor veel werknemers is het intussen overduidelijk: deze regering zal niet toegeven, want dan zou ze haar bestaansreden verliezen. Het enige dat erop zit, is ze ten val te brengen. Maar wat in de plaats? De sociaaldemocratie en de groenen verkiezen dat de regering haar termijn vol maakt en intussen zoveel mogelijk vuil werk opknapt. In Frankrijk zitten hun zusterpartijen immers aan het roer. Ze voeren krak hetzelfde afbraakbeleid als Michel en wekken niet minder weerstand op.
De PVDA/PTB, in het parlement de enige echt linkse oppositiepartij, blijft herhalen dat we de regering niet moeten laten vallen. Een regering die aantreedt nadat haar voorganger door sociale strijd gevallen is, zou nochtans ongeacht haar samenstelling flink gas moeten terugnemen. De PVDA wil daarentegen Michel doen inbinden in afwachting van ‘een volksfront’ met SP.a en Groen binnen 10 à 15 jaar. LSP begrijpt het verlangen naar linkse eenheid, maar wel om te breken met de besparingspolitiek, niet om het verzet in te tomen of om zoals Hollande of Tsipras een rechts beleid te voeren. Bovendien hebben de arbeiders zoveel tijd niet. Tegen 2018 moet de regering nog 8 à 9 miljard vinden om haar begroting op orde te krijgen. Ze zal nog deze zomer opnieuw met pijnlijke sociale afbraak uitpakken en als ze overeind blijft, zal ze de wet-Peeters gewoon doorvoeren. Zelfs een nieuwe indexsprong is niet langer uit te sluiten.
… vereist een alternatief
Zo lijkt het wel of de arbeidersbeweging voor de komende 10 jaar geen alternatief heeft op het programma van rechts, van steeds meer competitiviteit. Dat is er nochtans wel: een samenleving gebaseerd op solidariteit, maar het wordt bijna niet bediscussieerd en uitgewerkt. Het zal zeker arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, het volledige herstel van de index, de verdediging en het optrekken van de pensioenen, herstel van brugpensioenen en alle uitkeringen moeten bevatten. Dat opleggen vereist geen front, maar juist een breuk van de Belgische vakbonden met hun traditionele ‘partners’ en een kordaat politiek initiatief dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, ook LSP.
Wij zijn ervan overtuigd dat een dergelijk initiatief een verpletterend enthousiasme kan opwekken. We weten niet hoe ver ze uiteindelijk zullen gaan, maar de campagne van Sanders in de VS, de verkiezing van Corbyn als voorzitter van Labour in Groot-Brittanië en de samenwerking van Podemos en Verenigd Links in Spanje, hebben op korte tijd het politieke landschap hertekend. Als de arbeidersbeweging echter geen alternatief biedt, dan zullen rechtse populisten en extreemrechts, zoals in Oostenrijk, het ongenoegen aanwenden om zich te versterken. Peilingen wijzen nu al op een terugkeer van het Vlaams Belang.
Wil je daarop niet wachten, maar helpen bouwen aan een solidaire, echt democratische en socialistische maatschappij, niet alleen in woorden of ergens in een verre toekomst, maar vanaf vandaag? Sluit aan bij LSP.
