Het is met applaus en gejuich dat deze oproep, gelanceerd van op het syndicale podium, werd ontvangen door de syndicalisten die dinsdag om 16u30 aan de het station van Luik-Guillemins verzamelden op het eind van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten, deel van het nieuwe syndicale actieplan. In Luik, zoals elders in Wallonië, had het ACOD tot de staking opgeroepen. Het minste dat we er van kunnen zeggen is dat de oproep goed werd opgevolgd…
We zijn onze tour van de piketten begonnen aan de gevangenis van Lantin, om 5u, om dan meteen de gedeeltelijke blokkade van de oliehaven van Wandre te vervoegen, die door een hondertal stakers was opgezet: voornamelijk cipiers en spoorpersoneel. De discussies gingen er voornamelijk over de strijd, niet enkel in de eigen sector (de cipiers beginnen woensdag aan hun 6e stakingsweek!) maar ook breder, tegen de regering. Tot de regering valt? Tot ze valt!
Onder de syndicalisten waarmee we konden dicussiëren blijft er nog weinig twijfel over de mogelijkheid om Michel en zijn kliek nog te doen “terugtrekken”. Ons pamflet en de eerste pagina van ons maandblad, de Linkse Socialist, titelden dan ook zonder blozen: “Doorzetten tot de val van de regering!”. De vraag blijft hoe precies en het is daarover dat we de meeste discussie hebben gehad gedurende de hele dag.
In het Luikse stadscentrum stonden dan niet overal piketten (het gewicht van de ACOD is zodanig dat op meerdere werkplekken gewoon niemand is komen opdagen) maar waar we ze zagen was er veel volk aanwezig. De stakingspiketten kunnen ook debatplaatsen vormen om te discussiëren over het vervolg van de strijd en daar hebben wij met onze solidariteitstocht ons steentje aan proberen bijdragen.
In het stadscentrum was ook een sensibiliseringsactie aan de gang door leerkrachten, die veel talrijker dan verwacht waren opgedaagd. De pamfletten om uit te delen aan automobilisten en passanten waren al snel op. Dit was een moment waarop we zowel de vastberadenheid om te strijden in de openbare diensten konden zien als, dankzij het uitdelen van pamfletten, de steun bij de bevolking, die enthousiast claxonneerden of “jullie hebben gelijk” riepen. Natuurlijk waren er ook enkele ontstemden, maar het was duidelijk dat de anti-vakbondspropaganda van de media en regering slechts een beperktere impact hebben dan wat je zou afleiden uit de commentaren op online artikels.
