De betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront ABVV-ACV-ACLVB was het begin van een nieuw actieplan dat opbouwt naar de algemene staking van 7 oktober. Het was eens te meer een succesvolle actie, we waren nogmaals met meer dan verwacht en vooropgesteld. En dit was dan nog maar het begin: dit was een betoging van vooral delegees en militanten die na de sociale verkiezingen verzamelen bliezen. Het zal hier niet bij blijven, op 24 juni is er een stakingsdag en we kunnen van de betoging van 29 september een massaal protest maken: 200.000 betogers is mogelijk als we het actieplan nu opbouwen.
Massaal ongenoegen
Toen we betoger Thomas vroegen waarom hij aanwezig was, begon hij te lachen: “Heb je de rest van de dag tijd?” Het klopt dat er veel redenen zijn om te betogen en om het actieplan verder op te bouwen. Na de indexsprong en de verhoging van de pensioenleeftijd is er nu ook de wet-Peeters en het einde van de 38-urenweek. Daarnaast zijn er nog tal van maatregelen, deze week nog was er de verplichte gemeenschapsdienst voor leefloners. Arbeidsvoorwaarden, lonen, middelen voor openbare diensten, aanvallen op langdurig zieken, bijstand voor de zwaksten in de samenleving, … Alles ligt onder vuur van deze regering van de rijken. Niemand van de gewone werkenden en hun gezinnen blijft gespaard. En het ziet er niet naar uit dat deze regering het geweer van schouder zal veranderen.
Nathalie is kwaad: “Dit zou zogezegd allemaal nodig zijn om jobs te creëren? Stuur ze terug naar de schoolbanken: werk creëer je niet door de mensen meer en langer te laten werken.” Enkele omstaanders vullen aan: “Heel hun beleid is eenzijdig voor de bedrijven. Wie dacht dat we de regering wat tijd moesten geven om daarna te zien wat het geeft, beging duidelijk een vergissing.”
“We komen naar Brussel… om Michel weg te krijgen!”
De regering doen plooien? Daar geloven steeds minder mensen in. Isabelle, een militante van de CNE, legt het op haar manier uit: “Deze regering moet weg. Ik heb dat altijd al gezegd. Maar voorheen moest ik mijn collega’s daar nog van overtuigen. Nu is het een argument dat mobiliserend werkt: deze keer willen we niet gewoon wat druk zetten, we moeten doorzetten.” Wat verder weerklinkt een slogan van de Franstalige ABVV-Jongeren: “We komen naar Brussel om Charles Michel te doen vallen.”
Dat is de inzet van het nieuwe actieplan. In de herfst van 2014 duwde ons actieplan de regering in het defensief. Na de betoging van 6 november 2014 met 150.000 aanwezigen werd met de provinciale stakingen in november en begin december een krachtsverhouding uitgebouwd die leidde tot de grote algemene staking van 15 december. De regering van Michel en zijn kliek was aan het wankelen, de media vroegen openlijk hoe lang de regering nog zou standhouden. We lieten een kans voorbijgaan.
Er was toen een mogelijkheid om de regering ten val te brengen. Maar de vakbondsleidingen hebben getwijfeld en deden een stap achteruit. Er kwamen in 2015 weinig ernstige acties, met uitzondering van de grote betoging van 7 oktober (met meer dan 100.000 aanwezigen) op de eerste verjaardag van de regering-Michel of nog de algemene staking in Luik op 19 oktober.
Nu hebben we een nieuwe kans. We kunnen ervoor zorgen dat de regering en het volledige establishment zich 7 oktober 2016 nog lang zullen herinneren. Het kan het begin van hun einde zijn. Volgens de laatste peilingen is de regering haar meerderheid verloren. Minister Galant moest al ontslag nemen uit de federale regering. De woede stapelt zich op: zelfs de magistraten bereiden acties voor tegen wat ze een ‘schurkenstaat’ noemen.
De cipiers die reeds meerdere weken staken tonen dat we onze strijd moeten doorzetten en ons niet met een kluitje in het riet moeten laten sturen met beloften die nadien niet gehouden of omgevormd worden tot een aanval op onze sociale verworvenheden. We hebben dit al eens meegemaakt met de taxshift: die maatregel werd aangekondigd als een manier om het kapitaal te laten bijdragen, maar het werd een nieuwe aanval op de werkenden!
Als deze regering in het centrum van Europa ten val komt, zal dit ongetwijfeld ook een effect hebben op onze kameraden die in andere landen eveneens tegen het besparingsbeleid vechten. Een overwinning boeken tegen de Belgische ‘Arbeidswet’ en de regering zal onze collega’s in Frankrijk en elders ondersteunen. Elke regering die in ons land volgt op een regering die gevallen is door sociaal protest zal uit een ander vaatje moeten tappen.
Het actieplan opbouwen
De beste manier om ervoor te zorgen dat dit actieplan niet gewoon stopt op 7 oktober is door ons actief in te zetten voor het succes ervan en door ervoor te zorgen dat de basis niet toelaat dat de vakbondsleidingen iedereen gewoon naar huis sturen. Iedereen kan daar een rol in spelen.
Zoals we in ons pamflet vandaag stelden: “Spreek als wijkbewoner je buren aan, bezoek als student de stakers of doe een solidariteitsactie. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een delegee. Geef er toelichting, maar leg het actieplan ook voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing die niet zonder boe of ba door de vakbondsleiding kan stilgelegd worden. Denk na hoe je het piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap, niet de winst.”
Een politiek alternatief
Het programma van meer competitiviteit van de patroons en de rijken is overbekend. Dat van een samenleving gebaseerd op solidariteit wordt te weinig bediscussieerd en uitgewerkt. Op de betoging ontbrak het niet aan offensieve eisen op de spandoeken en pankartes. Zo werd veel nadruk gelegd op de eis van arbeidsduurvermindering zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen. Laat ons in die richting verdergaan met het volledig herstel van de index, de verdediging en het optrekken van de pensioenen, herstel van brugpensioenen en alle uitkeringen, een programma van massale publieke investeringen in infrastructuur, …
Er waren onder de rode, groene en blauwe betogers ook eisen voor een meer rechtvaardige fiscaliteit. Dat is begrijpelijk na de Panama Papers, LuxLeaks en andere schandalen waaruit blijkt dat de Belgische fiscaliteit wel erg vriendelijk is voor de grote vermogens, de grote bedrijven en de multinationals. LSP is niet tegen een vermogensbelasting, maar we denken dat enkel de nationalisatie onder controle van de arbeiders en de gemeenschap van de sleutelsectoren van de economie, dus ook de financiële sector, zal volstaan om kennis en middelen te kunnen inzetten ten behoeve van allen. Het kapitalisme toont haar falen aan op ecologisch, economisch en sociaal vlak. We moeten onze eisen samenbrengen en verbinden met de nood aan een andere samenleving, democratisch socialisme volgens ons.
Dat vereist, zoals we al langer stellen, “een partij die de belangen van de werkenden even hard verdedigd als de gevestigde partijen die van de werkgevers.” Elders in Europa dagen nieuwe linksere partijen de sociaaldemocratie uit, denk maar aan de Spaanse alliantie van Podemos en Izquierda Unida. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een strijd aan de gang tussen een oude rechtse burgerlijke en een nieuwe linkse arbeidersvleugel. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street.
Een kordaat initiatief in die richting vanwege de vakbonden, dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links waaronder LSP, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen.
- Stop de besparingen en de asociale maatregelen tegen de werkenden en hun gezinnen
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst voor leefloners, neen aan de 45-urenweek! Volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 30u/week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen
- Voor het onmiddellijk opheffen van het bankgeheim en de vestiging van een vermogenskadaster.
- Voor een sterkere strijd tegen de grote fraude en belastingontduiking.
- Voor de volledige terugbetaling van de 942 miljoen euro van de Excess Profit Rulings en van andere fiscale cadeaus aan de multinationals.
- Haal het geld waar het zit: bij de superrijken en in de belastingparadijzen.
- Wat we niet bezitten, kunnen we niet controleren: nationalisatie van de financiële sector onder controle en democratisch beheer van de werkenden en gebruikers, nationalisatie met enkel compensaties op basis van bewezen behoeften. Deze nationalisatie moet een kapitaalvlucht tegenhouden bij de invoering van een vermogensbelasting.
- Voor democratische controle en publiek beheer van de sleutelsectoren van de economie (energie, banken, staal, …).
- Voor een rationeel beheer van de natuurlijke grondstoffen en de economische productie op basis van een democratische planning van de industrie en de diensten. Enkel dan kunnen we ervoor zorgen dat de economie gericht is op de sociale behoeften van de bevolking.
Video: reactie van Eric Byl op het einde van de betoging
Foto’s door Liesbeth:
