Op 12 mei hield het ABVV in Antwerpen een interprofessionele vergadering met voorzitter Rudy De Leeuw als spreker over de aanvallen van de regering en het verzet ertegen. Met een indrukwekkend actieplan de komende maanden en een rechtse regering die aangeeft dat er enkel nog meer aanvallen zullen komen, is de inzet groot. De zaal in het Bondsgebouw zat niet zo afgeladen vol als voor het eerste actieplan in 2014, maar ondanks de drukke bezigheden van veel militanten in het kader van de sociale verkiezingen was er toch een goede aanwezigheid en een strijdbare stemming.
Verslag: Geert, foto’s: Liesbeth
De Leeuw benadrukte dat de werkenden met deze regering niets zullen bekomen. Stappen die in het nabije verleden gezet zijn rond de harmonisatie van arbeiders en bedienden, worden nu al opnieuw in vraag gesteld door de werkgevers die terug een proeftijd willen invoeren. De werkgevers willen steeds meer en kunnen daarvoor rekenen op de populisten in de regering die niet aarzelen om op basis van kiezersbedrog (of hadden ze op voorhand aangekondigd dat ze de pensioenleeftijd zouden optrekken en dat ze onze lonen naar beneden wilden?) een asociaal beleid te voeren. “Wij laten dit niet gebeuren,” stelde De Leeuw.
Rond de gehate wet-Peeters gaven regering en werkgevers aan dat er enkel over punten en komma’s kon onderhandeld worden. Dat is geen overleg, het is schijnoverleg. Het ABVV blijft bij het standpunt dat de wet-Peeters moet ingetrokken worden. Controle op de arbeidstijd betekent immers recht op rust en recht op een sociaal en privé-leven. Met de wet-Peeters gaan we in de omgekeerde richting met de mogelijkheid van een 45-urenweek of met alle overuren en zo erbij eigenlijk zelfs 47,5. Met een indexsprong van 2% moeten we eigenlijk een week extra per jaar voor niets werken. De enige manier waarop de regering aan onze koopkracht tegemoet wil komen, is door ons een week langer per jaar te laten werken voor hetzelfde loon als voorheen. Het ABVV stelt daartegenover dat de koopkracht de productiviteit en winsten moet volgen. In plaats van werkbaar werk, worden zieken gesanctioneerd en zullen we meer burnouts krijgen. Waardige pensioenen na een werkbare loopbaan, kunnen voor deze regering niet. “Het probleem is niet dat de publieke pensioenen te hoog zijn, die in de privésector zijn te laag,” merkte De Leeuw op.
Inzake alternatieven hield De Leeuw het op de nood aan meer publieke investeringen, onder meer in infrastructuur wat ook het milieu ten goede komt. En daarnaast op de lonen die de productiviteit volgen met de noodzaak van een Europees offensief voor betere lonen. De ABVV-voorzitter merkte op dat de vakbonden onder vuur liggen, maar dat we de tegenaanval moeten organiseren.
Hoe dit de komende weken zal gebeuren, werd duidelijk gemaakt door Bruno Verlaeckt die het actieplan toelichtte: grote betoging op 24 mei gevolgd door een algemene staking op 24 juni. Na de zomer moeten we verdergaan, deze regering zal geen toegevingen doen, ook van Kris Peeters moeten we niets verwachten. De actiekalender is zwaar, maar het is noodzakelijk dat we in verzet gaan.
Vanuit de zaal werd de toon meteen gezet. Een van de eerste sprekers kreeg een uitgebreid applaus toen hij stelde dat het doel van de acties moet zijn om deze regering weg te krijgen. De spreker daarna voegde eraan toe dat niet alleen de regering maar ook hun maatregelen weg moeten. Er werden vragen gesteld bij de manier waarop het vorige actieplan werd gestopt. “We stonden sterk, we waren aan het winnen, maar toen werd het zonder inspraak gestopt,” stelde een militant die voorstelde dat de militanten zelf moeten kunnen beslissen over de afloop van de acties. Vanuit de zaal werd ook opgeworpen dat we onze alternatieven en positieve eisen moeten uitwerken, onder meer rond arbeidsduurvermindering en een echte vermogensbelasting.
In zijn conclusie stelde De Leeuw dat het doel van de acties onder meer moet zijn om de wet-Peeters weg te krijgen. Hij merkte op dat er overal in Europa aanvallen zijn op de arbeidswet – al vergat hij het Franse voorbeeld te vermelden terwijl er daar een massale beweging bezig is, kwam de vergetelheid voort uit het feit dat de PS in de Franse regering zit? Op vlak van alternatieven hield De Leeuw het op het stoppen van de wet-Peeters en controle op de arbeidstijd als eerste stap om nadien over een arbeidsduurvermindering te kunnen spreken. De opmerking over de afloop van het actieplan van 2014 beantwoordde hij met de stelling dat het stopzetten van de acties “misschien wel een vergissing was.”
De interprofessionele vergadering toonde een strijdbare maar ook kritische stemming. De roep om met onze acties te gaan voor het wegstaken van regering en besparingen, weerklonk duidelijk vanuit de zaal. De vraag naar wie over de acties beslist, leefde eveneens. In ons pamflet benadrukten we met LSP onder meer het belang van personeelsvergaderingen en de opbouw van een brede betrokkenheid van onderuit bij het actieplan. Dat moet ons toelaten om een offensieve beweging uit te bouwen. Het recordaantal kandidaten bij de sociale verkiezingen, de groei van het aantal vakbondsleden, peilingen over steun aan de vakbonden, … zijn allemaal indicaties van de kracht van de arbeidersbeweging. De ploeg staat er en er is bereidheid om een offensieve strijd te voeren, de enige manier om met onze acties ook effectief tot overwinningen te komen.
