We spraken met Bart Van der Biest, verpleegkundige in het ziekenhuis Sint-Maria in Halle. Daar was hij in 2004 de oprichter van BBTK. Sinds 2008 is hij vertegenwoordiger van BBTK-ABVV voor de verpleegkundigen en zorgkundigen in het ministerie van Volksgezondheid als lid van de Federale Raad voor Verpleegkunde (adviescommissie). Ook nu is hij kandidaat bij de sociale verkiezingen.
Wat zijn de specifieke problemen in jouw sector die een sterke vakbondsaanwezigheid noodzakelijk maken?
“We komen de volgende jaren in woelig vaarwater terecht aangezien Minister De Block zware hervormingen gaat doorvoeren in de ziekenhuissector. In haar plannen wordt er met amper enkele zinnen gerept over het lot van het personeel. Met een regering voor wie besparingen het alfa en de omega zijn, is dat niet meteen een geruststelling.
“De vergrijzing van de bevolking maar ook van het personeel zelf is een enorme uitdaging. Tegen 2020 is 30% van het personeel in de zorg +50 en verdubbelt het aantal 55-plussers. Dit veronderstelt eigenlijk meer investeringen in de sector, maar onze regering zal het omgekeerde doen. Als we kijken naar onze buurlanden waar gelijkaardige maatregelen reeds genomen zijn, kunnen we eigenlijk al een beeld vormen van de toekomst. De invoering van de DRG-financiering (vaste enveloppe per patiëntenprofiel) in Duitsland is grotendeels de oorzaak van het extreme personeelstekort. De Duitse vakbond Verdi schat dit tekort op 262.000 koppen: dat is ongeveer het dubbele van alle actieve verpleegkundigen in België! In Frankrijk gaat men 10% van de spoeddiensten sluiten, … En over de regelrechte horror in de zorg in Nederland wil ik liever zwijgen.
“Daarbovenop komen de plannen van Kris Peeters die nóg meer flexibiliteit mogelijk maken. De vakbonden in onze sector proberen al jaren de flexibiliteit in te perken. In ons ziekenhuis hebben we een systeem op poten gezet waarbij het uurrooster van de volgende week ‘vastgeklikt’ wordt op maandag. Dit gebeurt op basis van een roulement dat over een heel jaar wordt uitgespreid en dat aangepast wordt naargelang de noden van de dienst. Gedurende deze vastgeklikte periode krijgt het variabel uurrooster het karakter van een vast uurrooster en kan men dus weigeren om alsnog in te springen of van shift te veranderen. Dit zorgt voor een relatieve verlenging van het wettelijke minimum voor de bekendmaking van het uurrooster: dit is vijf dagen op voorhand. Voor diegenen die binnen de 24 uur (op vrijwillige basis!) op vraag van de werkgever toch van shift veranderen, is er een oproeppremie van 50 euro. Als de plannen van Peeters geconcretiseerd worden in de sector, mogen we dit alles op onze buik schrijven.”
Hoe zie je de campagne en wat zijn de plannen op jouw werkvloer?
“Een rode vakbond in een ‘oerkatholiek’ ziekenhuis in de Vlaamse rand rond Brussel is allesbehalve vanzelfsprekend. We proberen daar een mouw aan te passen door ZELF onze pamfletten te schrijven en affiches te maken om zo dicht mogelijk de leefwereld van de collega’s te benaderen. Ondertussen hebben we onze eigen typische stijl ontwikkeld die we kunnen omschrijven als ‘cartoonesk met een flinke lepel sarcasme en absurdisme.’ Communicatie in vakbondswerk is superbelangrijk. We maken dan ook gebruik van heel wat kanalen: onze eigen website, facebook, muurkranten in de kelderverdieping en de kleedkamers, een maandelijkse toer van de diensten, … De meeste problemen kunnen niet meteen opgelost worden en in dat geval is het wel belangrijk dat het personeel weet dat je ermee bezig bent. Een onderwerp waar we ons alvast willen in vastbijten, is agressiebeleid of beter gezegd: het ontbreken ervan. De samenwerking met LBC is tot hiertoe altijd goed geweest, tijdens het actieplan in 2014 zelfs uitstekend. Profileren tegenover de andere vakbond is geen slim idee als men na de sociale verkiezingen moet samenwerken. Vandaar dat we eigenlijk complementair werken en niet concurrentieel.”
