Inzet van actieplan: bouwen aan massabeweging die regering doet vallen

wegstaken

De nieuwe bijkomende besparingen en aanvallen door deze regering van rijken leiden tot nieuw sociaal verzet. De vakbondsleidingen konden na de afschaffing van de 38-urenweek en het overloon voor overuren, de aanval op de pensioenen in de publieke sector, de bijkomende taksen en de uitbreiding van interimarbeid niet meer wachten tot na de sociale verkiezingen om acties aan te kondigen. Er werd een nieuw actieplan aangekondigd in opbouw naar een algemene staking op 7 oktober, de tweede verjaardag van de Thatcheriaanse regering.

De kalender van acties ziet er veelbelovend uit:

  • 24 mei: betoging in vakbondsfront
  • 31 mei: betoging van de openbare diensten
  • 25 mei- 17 juni: thematische acties
  • 20-24 juni: sensibilisering in de bedrijven
  • 24 juni: algemene staking van het ABVV (en mogelijk verschillende ACV-centrales)
  • 29 september: betoging in vakbondsfront
  • 7 oktober: algemene staking

Deze agenda biedt een nieuwe kans om een klimaat van sociaal verzet op te bouwen. Evident zal dit uiteraard niet zijn, geen enkele krachtsverhouding wordt ons zomaar in de schoot geworpen. Strijdbare delegaties kunnen het actieplan aanwenden om collega’s te informeren, te overtuigen en te mobiliseren. Personeelsvergaderingen waar de actieplannen worden voorgelegd kunnen de betrokkenheid bij de acties maximaliseren waarna een democratische beslissing kan genomen worden. Interprofessionele regionale vergaderingen met spreekrecht aan de basis kunnen mee de toon helpen zetten in de richting van een een offensieve beweging die in staat is andere lagen mee op sleeptouw te trekken, denk maar aan jongeren of aan mensen die geïsoleerder staan op hun werkvloer.

Sommigen zullen klagen dat het te snel gaat, anderen dat het niet snel genoeg gaat of geven zich op voorhand gewonnen omdat de leiding de beweging toch zal uitverkopen. Door onze strijd zelf te organiseren, onder meer via personeelsvergaderingen, en door gebruik te maken van de aangekondigde acties om onze krachten te versterken, kunnen we volgens LSP bijdragen aan het omzetten van het breed gedragen ongenoegen in een actieve beweging waarmee we de regering wegstaken.

De propaganda van de rechtse regering en haar papegaaien in de gevestige media over ‘onverantwoorde’ vakbonden die ‘niemand vertegenwoordigen’ heeft een zekere impact, maar wordt steeds meer betwist door brede lagen. Onderzoeken geven aan dat een overgrote meerderheid van de bevolking, ook in Vlaanderen, het belang van de vakbonden erkent. Ook is de betrokkenheid bij de vakbond toegenomen, een studie van Randstad gaf aan dat 53% van de werkenden zich betrokken voelt bij de vakbond tegenover 44% bij de vorige sociale verkiezingen vier jaar geleden. In bedrijven waar zeker sociale verkiezingen zouden volgen, gaf 72% aan zeker te zullen stemmen. Dit is mee het resultaat van het actieplan eind 2014.

Het nieuwe actieplan kan verder bouwen op de lessen van het vorige plan. De actieve basis van de vakbond is verder aangegroeid, dat zagen we ook al op de verschillende betogingen waaronder die van 7 oktober vorig jaar die veel groter was dan door iedereen verwacht. Tegelijk is de regering verzwakt, het ‘kibbelkabinet’ vecht niet alleen tegen onze levensstandaard maar ook tegen elkaar. Het breed gedragen ongenoegen speelde een rol in het feit dat reeds twee ministers moesten vertrekken: Galant (MR) uit de federale en Turtelboom (Open Vld) uit de Vlaamse regering. Kris Peeters (CD&V) kan zich bezwaarlijk nog voordoen als het ‘sociaal gezicht’ binnen de regering, zijn uitspraak dat we allemaal boven onze stand leven heeft nog meer olie op het vuur gegoten. Op de ACV-betoging van 20 april stond het protest tegen de wet-Peeters over de 45-urenweek centraal. Dit zijn elementen die het voor de vakbondsleiders moeilijker zullen maken om een op gang getrokken beweging opnieuw stil te leggen.

Peeters verklaarde dat wie staakt niet aan de onderhandelingstafel thuishoort. Maar wat valt er aan die onderhandelingstafel nog te bekomen? De regering legt er de patronale eisen voor en eist van de vakbondsleidingen dat ze daarin meestappen. Dat zijn geen onderhandelingen, het is patronaal eenrichtingsverkeer. Uiteraard schreeuwt Peeters’ opvolger bij Unizo, Karel Van Eetvelt, zijn woede tegen de aangekondigde acties uit. Deze acties vergelijken met terrorisme is echter schandalig en compleet ongevoelig. Protest tegen een ondermijning van onze levensstandaard is een democratisch recht. Net als andere democratische waarden en normen, is ook het recht op collectieve actie afgedwongen door politieke stakingen en dit tegen de wil van het establishment in.

De inzet van de acties moet duidelijk zijn. We mogen ons niet opnieuw met een kluitje in het riet laten sturen, zoals na het actieplan van eind 2014. De beloften van resultaten door onderhandelingen werden toen niet gerealiseerd. Integendeel! De tax shift werd geen stap naar meer rechtvaardige belastingen, het werd een nieuwe aanslag op onze koopkracht. Als we deze regering haar termijn laten uitzitten, krijgen we enkel nog meer en hardere besparingen te slikken. Het doel van ons protest moet de val van de regering zijn. Gelijk welke regering hierna komt, zal uit een ander vaatje moeten tappen. Zo’n regering zal immers met een meer zelfbewuste arbeidersklasse geconfronteerd worden.

Een beweging om de regering en het besparingsbeleid weg te staken, zal onvermijdelijk leiden tot een discussie over een politiek alternatief. Wij denken dat het potentieel voor een politiek alternatief vanuit de arbeidersbeweging groot is en pleiten voor een breed initiatief waarin al wie zich tegen het besparingsbeleid verzet een plaats vindt: zowel vakbondsmilitanten als linkse activisten waaronder uiteraard ook de electoraal groeiende PVDA/PTB. Vanuit een actieve beweging die de regering wegstaakt, kan een politieke kracht ontstaan waarvan de ambitie groter is dan die van een kleine zweeppartij die anderen naar links moet duwen. De ambitie moet het realiseren van een fundamentele breuk met het neoliberale besparingsbeleid zijn.

De regering kiest voor een confrontatiemodel met een regelrechte aanval op onze levensstandaard. De werkgevers duwen de regering verder in die richting, ze hopen nog wat extra graantjes mee te pikken zolang dit kibbelkabinet het volhoudt. Laat ons van de aangekondigde acties gebruik maken om ook onze krachten te organiseren. Wij kunnen niet rekenen op de gevestigde media, die staan aan de kant van wie hen financiert. Onze kracht bevindt zich bij ons aantal en ons potentieel om terug te vechten. Het ongenoegen omzetten in een massabeweging die de regering en het asociale beleid kan wegstaken, is de uitdaging.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie