Hoezo, “vakbonden blazen sociaal overleg op”?

actieplansHet klinkt nogal gewelddadig en negatief als de vakbonden verweten worden dat ze het sociaal overleg “opblazen.” Helemaal vreemd is het dat de verantwoordelijkheid voor het falen van het sociaal overleg bij de vakbonden wordt gelegd als de regering eerst de maatregelen beslist en vervolgens enkel ruimte laat voor overleg over de toepassing van wat al beslist is. Het enige wat opgeblazen wordt, is onze levensstandaard.

De maatregel over de arbeidsduur is een regelrechte aanval op alle werkenden. De afschaffing van de vaste werkweek die plaats moet maken voor een arbeidsduur op jaarbasis, betekent dat we teruggeslingerd worden naar het begin van de 20ste eeuw. De regering besliste en vroeg vervolgens aan de sociale partners om een advies te geven over deze beslissing. De werkgevers waren uiteraard razend enthousiast over deze nieuwe voorstellen van hun regering, het mocht nog een pak verder gaan. Waarom de werkweek tot 45 uur beperken, leek in die hoek de enige vraag te zijn.

Hoe kan er overleg zijn op deze basis? Hoe kan er overleg zijn als het resultaat op voorhand wordt vastgelegd? Wie blaast er dan eigenlijk het overleg op? Deze regering staat niet voor een overlegmodel, ze gaat voor een confrontatiepolitiek. Elk schijnoverleg dient slechts om de confrontatie des te harder te kunnen spelen. Na een indexsprong, verhoging van de pensioenleeftijd, tal van nieuwe taksen en accijnzen, aanvallen op de openbare diensten en nu een aanval op de arbeidsduur en de pensioenen in de publieke sector, is het opmerkelijk dat het zo lang geduurd heeft vooraleer de conclusie werd getrokken dat er enkel sprake is van “schijnoverleg.” Het ‘overleg’ heeft maanden boven zijn stand geleefd.

Deze regering van rijken verstaat de taal van het overleg niet, ze begrijpt enkel de taal van actie. Vandaar de hysterische reacties zodra de vakbonden tot acties overgaan en de pogingen om het stakingsrecht aan banden te leggen. Ondertussen genieten de vakbonden meer vertrouwen dan de politici en is een grote meerderheid in alle delen van het land overtuigd van de rol van de vakbonden als verdediger van sociale rechten.

Nu is het aan de vakbonden om de confrontatie ook langs onze kant te organiseren, de andere kant is al georganiseerd. De eerste militantenconcentraties waren veelbelovend, een nieuw actieplan dringt zich op. Een grote betoging eind mei (ondertussen circuleert de datum van 24 mei) gevolgd door een actie in juni en oplopende acties na de zomer met ook algemene stakingsdagen, kan een einde maken aan deze regering en het volledige besparingsbeleid.

 

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie