Tweede actieplan nodig! Michel en het besparingsbeleid wegstaken

LuxLeaks, SwissLeaks, Excess Profit Rulings, Panama Papers… Maar regering zoekt geld bij werkenden, langdurig zieken en gepensioneerden

LSP-pamflet voor de militantenconcentraties van ABVV en ACV deze week – PDF van dit pamflet

De regering pakt wat ze kan krijgen, onder het motto ‘onze bedrijven moeten competitief blijven’. Maar tegelijk worden de bedrijven leeggeroofd door aandeelhouders, CEO’s en bevriende consultants. Vorig jaar boekten alle Bel20 bedrijven samen een nettowinst van 17,7 miljard, waarvan meteen 9,9 miljard (+7%) werd weggeschonken aan de aandeelhouders. Het gemiddelde loon van de CEO’s ervan steeg vorig jaar met 20%! Na LuxLeaks, Swissleaks en de Panama Papers schat men het vermogen dat offshore voor de fiscus is verborgen op 57 miljard euro. Als de regering door Europa wordt aangepord om 940 miljoen euro terug te vorderen voor illegaal toegekende Excess Ruling Profits, gaat ze echter in beroep.

Ooit al een staking geweten waarvoor regering en patronaat wel begrip opbrengen?

Intussen volstaat zelfs een begrotingscontrole om enkele ‘Westerse waarden’ zoals de 8-urendag en de 38-urenweek overboord te kieperen. Gedaan met overuren betalen en extra personeel op piekmomenten, voortaan zullen we werken tot we ziek worden. De opgespaarde uren kunnen we dan daarvoor gebruiken. Uitzendarbeid blijft nu ook officieel niet langer beperkt tot een tijdelijke vermeerdering van het werk, maar wordt mogelijk voor onbeperkte duur. Afwezig door overmacht, zieke kinderen? “Je mag toch wel vragen dat collega’s solidair zijn door je enkele van hun verlofdagen af te staan”, aldus Wouter Beke. Vrij vertaald: dat de armen de armen helpen, zo moeten we de rijken niets vragen!

Langdurig zieken moeten aan het werk, zoniet worden ze bestraft. De pensioenen in de openbare sector worden “herberekend”. Doel? Langer werken voor fors lagere pensioenen. Wie deeltijds werkt in variabele uren zou nog slechts 1 dag vooraf zijn uurrooster moeten krijgen. Wie zich verzet wordt steevast weggezet als egoïst. Spoormannen, scheepsloodsen, luchtverkeersleiders, … ooit al een staking geweten waarvoor regering en patronaat wel begrip opbrengen? Waarom worden hun lonen en voordelen niet eens breed uitgesmeerd in de media? Journalisten doen zich voor als volleerde machinisten, loodsen of luchtverkeersleiders, maar de betrokkenen die toch het best de moeilijkheden van hun job kunnen inschatten aan het woord laten, dat kan niet. Zo scheppen ze het klimaat voor een algemene aanval op het stakingsrecht. Niet dat ze iets tegen stakingen hebben, maar dan enkel in onze vrije tijd.

Het sociaal klimaat creëren voor een tweede actieplan

De komende weken staan vakbondsconcentraties, een stakingsdag van de federale ambtenaren, een actieweek van de openbare diensten, bijeenkomsten van Nuit Debout, Blokkeer de 45-urenweek en wat later 1 mei en de sociale verkiezingen op de agenda. We moeten dat aangrijpen om tijdens die acties, maar ook in de bedrijven via algemene personeelsvergaderingen op de werkvloer, in de scholen en in de wijken een sociaal klimaat te creëren waardoor  een tweede actieplan van dezelfde grootteorde of nog groter dan dat van najaar 2014 mogelijk wordt.

Interprofessionele algemene vergaderingen en opnieuw een nationale betoging (men spreekt van 23 mei), zoals die op 6 november 2014 zouden een geschikte aanzet zijn. Het zou de regering flink van haar stuk brengen. Als we daar na de zomer opnieuw provinciale stakingsdagen, gevolgd door een nationale 48-urenstaking aan koppelen, kunnen we aan deze horrorregering een einde maken. Elke regering die daarna aan de macht komt zou wel uit een ander vaatje tappen.

Politieke partners ongeschikt voor confrontatiemodel

Zolang het patronaat tijdens de welvaartstaat koos voor sociaal overleg, konden de traditionele politieke partners van de vakbonden, SPa en CD&V, zij het toen ook al schots en scheef, de schijn hoog houden dat ze onze belangen verdedigden. Sinds het patronaat is overgeschakeld naar een confrontatiepolitiek zijn die traditionele politieke partners totaal ongeschikt gebleken. En dat net op het moment dat de regering ieder akkoord dat buiten de lijntjes kleurt, op het niveau van de bedrijven, de sectoren of zelfs tijdens het sociaal overleg binnen de groep van 10, op politiek niveau keldert. Niet de vakbonden, maar de regering politiseert ieder sociaal conflict.

De vakbonden zijn de grootste ledenorganisaties van het land. Iedere ernstige oproep wordt massaal opgevolgd. Talloze jongeren, ook niet-gesyndiceerden, proberen op hun manier de sociale strijd te versterken, in Hart Boven Hard, Nuit Debout en andere spontane mobilisaties. Het wordt tijd dat de vakbonden meehelpen om dat verzet ook politiek te organiseren. Tijd dat we die praatbarak van een parlement open breken met echte vertegenwoordigers van de werkenden, de jongeren, de gepensioneerden, de zieken, … Een tweede actieplan mag zich niet beperken tot het stoppen van het besparingsbeleid en al evenmin tot de val van de regering, maar moet in de bedrijven, op de straat, in de wijken de krachten bundelen waarmee we een andere politiek zullen afdwingen.

Elders in Europa dagen nieuwe linksere partijen de sociaaldemocratie uit. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een strijd aan de gang tussen een oude rechtse burgerlijke en een nieuwe linkse arbeidersvleugel. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street. Een kordaat initiatief in die richting vanwege de vakbonden, dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen.

LSP weet dat de beweging talloze meer specifieke verzuchtingen zal opwerpen, maar we denken dat onderstaande eisen de richting mee kunnen helpen bepalen :

• Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
• Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
• Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
• Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
• Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
• Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 30u/week zonder loonverlies

We hebben nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Niet de middelen, maar de politieke wil ontbreekt. Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.