Het verbod op de grote mars die onmiddellijk na de aanslagen van 22 maart was gepland, zorgde ervoor dat er nog geen grote nationale mobilisatie was naar aanleiding van de vreselijke gebeurtenissen van 22 maart. Gelukkig waren er lokaal wel wakes zodat het publieke debat niet volledig werd overgelaten aan de gevestigde politici die het falen van hun veiligheidsbeleid proberen toe te dekken door meer van dezelfde maatregelen voor te stellen.
De mars tegen terreur en haat van afgelopen zondag bood een gelegenheid om een maand na de aanslagen toch een afkeer tegen terreur en haat op straat te tonen. Er was op voorhand aangekondigd dat er op 15.000 deelnemers werd gerekend, wat heel veel is. Het feit dat dit cijfer niet werd gehaald, vormde voor de gevestigde media meteen één van de belangrijkste nieuwsfeiten. Dat er toch nog veel volk was, leek minder belangrijk.
De regering had even geschermd met het idee om zelf een optocht te organiseren. Eerder gebeurde dit ook in Frankrijk waar regeringsleiders uit de hele wereld enkele meters voor de camera’s opstapten. De aanzwellende kritiek op het veiligheidsbeleid van de regering – denk maar aan de opmerkingen over Zaventem – maakte zoiets moeilijk en het verbod op de geplande grote mars eind maart zorgde ervoor dat het momentum wat voorbij was. Enkele gevestigde politici kwamen zondag wel prominent opstappen om alsnog een poging tot recuperatie te doen. Hun asociale beleid is nochtans deel van het probleem, het draagt bij tot de creatie van een sociale woestijn waarin allerhande reactionaire groepen zoals ISIS een kleine ingang kunnen vinden.
Op de mars was er een grote diversiteit. Zo vertrok er ook een grote groep vanuit Molenbeek. We zagen niet of en op welke wijze minister Kris Peeters aan de mensen uit Molenbeek, een van de armste gemeenten van het land, duidelijk maakte dat ze boven hun stand zouden leven. De betoging groeide onderweg verder aan tot er uiteindelijk volgens de organisatoren ongeveer 10.000 aanwezigen waren.
Er was een grote openheid tot discussie over de oorzaken van terreur en de nodige stappen om ertegen in te gaan. Onze affiches met de slogan ‘Tegen terreur en haat: solidariteit’ werden gretig meegenomen voor een steunbijdrage. Onze militanten verkochten ook 76 exemplaren van ons maandblad met de speciale bijlage over de aanslagen. Veel betogers gaven ook aan dat ze de actie van volgende week, tegen de aankoop van de gevechtsvliegtuigen, belangrijk vinden. Belgische deelname aan de oorlog in Syrië zal de veiligheid niet versterken, niet in Syrië en ook niet bij ons. Ook werd veel gediscussieerd over het besparingsbeleid van de rechtse regering die ons tot een sociale woestijn veroordeelt terwijl de Panama-fraudeurs ongemoeid gelaten worden.
Het establishment leek na afloop van de betoging tevreden dat de opkomst beperkter was dan het vooropgestelde cijfer van 15.000. De regering had bijna alle mogelijkheden tot recuperatie of kalmering van de kritiek voorzien – van de delegatie familieleden die achteraf ontvangen werd en financiële steun beloofd werd tot de verzamelde clerus van verschillende religies die mee opstapte. Het deed wat denken aan de Witte Beweging in 1996. Enkel de koning ontbrak nog. Maar wat er onderhuids leefde onder veel betogers, een woede tegen een falend beleid en een falend systeem, is hiermee niet beantwoord of verdwenen. De regering slaagde er niet in om het idee van “nationale eenheid” te vestigen en liet zich opmerken door een algemeen falen op alle terreinen. Na deze mars tegen terreur en haat staan de volgende acties tegen het besparingsbeleid al in de steigers: dinsdag en woensdag komen ABVV en ACV op straat. Het zal erop aankomen om te bouwen aan een tweede actieplan waarmee we de regering en het besparingsbeleid wegstaken.
Foto’s door PPICS
Foto’s door Jean-Marie:
Foto’s door Liesbeth:
