Er breekt een nieuwe periode van strijd aan in Frankrijk. Tot voor kort vond het smeulende ongenoegen onder de werkenden enkel een uitdrukking in tal van geïsoleerde bewegingen per bedrijf. Zo waren er acties tegen sluitingen, afdankingen en ook tegen de groeiende repressie tegen vertegenwoordigers van de werkenden. Er waren scholierenstakingen, vooral rond de kwestie van racisme. Nu komt alles samen. Er is een stoutmoedige organisatie van de strijd nodig om te mobiliseren en dit met een strategie om te winnen.
Door Clare Doyle
Er waren stakingsacties en betogingen doorheen het land om te protesteren tegen de nieuwe arbeidswet. De ‘socialistische’ regering van François Hollande wil regels invoeren om de beperkingen op de arbeidstijd te schrappen en om het afdanken van personeel eenvoudiger te maken. Op de actiedag van 31 maart waren er minstens 1,4 miljoen betogers doorheen Frankrijk (ondanks vreselijk weer). Samen met de werkenden trokken kwade scholieren en studenten mee de straat op. Zij vrezen dat er voor hen geen werk zal zijn, zelfs niet als ze naar de universiteit gaan en een diploma behalen.
Afgelopen zaterdag betoogden er opnieuw honderdduizenden werkenden en jongeren. De oproep ging uit van de vakbonden en de studentenorganisaties. In Parijs besloten heel wat werkenden en jongeren om deel te nemen aan de actie op de Place de la Republique. Daar zijn de ‘Nuits Debout’ gestart om het ongenoegen te uiten en te discussiëren over ideeën en wat te doen. Dit idee vond weerklank en verspreidde zich naar andere steden (en met kleinere acties zelfs over de grens tot in Brussel).
Er waren enkele ernstige aanvallen door de politie in een poging om de bezettingen te stoppen, maar toch houden de regelmatige algemene vergaderingen met open micro stand. Alle ‘verontwaardigden’ kunnen daar hun zeg doen.
De beweging is nog niet zo groot als de indignado’s in Spanje of de Occupybeweging in de VS. Maar Frankrijk heeft een geschiedenis van strijd, denk maar aan de ervaring van 1968 toen studentenprotest leidde tot een beweging van de werkenden waarbij het overleven van het kapitalisme bedreigd was. Er is vandaag een duidelijke verwerping van een samenlveing geleid door de rijken en de arrogante elite. In Frankrijk is de woede en het gevoel van verraad nog groter omdat het neoliberaal bezuinigingsbeleid opgelegd wordt door een zogenaamde ‘socialistische’ regering.
Snelle veranderingen
De populariteit van Hollande staat “op het laagste niveau ooit voor een zittende president” (Reuters). De beperkte toegevingen van de regering rond de hervorming van de arbeidswet en de beperkte extra middelen voor studenten, zullen de betogers niet sussen. Het kan integendeel leiden tot meer en grotere acties. De situatie verandert snel en veel werkenden zijn voorstander van een actieplan met algemene stakingen.
De vakbondsfederaties hebben voor 28 april nieuwe stakingsacties aangekondigd. Verschillende lagen in de samenleving sluiten zich bij de acties aan. De wind is het eerst voelbaar aan de top van de bomen, bij diegenen die de nachten op straat doorbrengen om te discussiëren. Maar de grootste kracht om tot verandering te komen, is de nog steeds erg machtige Franse arbeidersklasse. Met socialistische ideeën, niet die van de neoliberalen Hollande en Valls, kan een politieke strijd opgezet worden met verregaande gevolgen in de rest van Europa.
