In IJsland trokken betogers de straat op om het ontslag van de premier te eisen. In Frankrijk komen jongeren op pleinen samen om het verzet tegen de asociale voorstellen van de regering te bespreken. Het ongenoegen borrelt overal op. Dat is niet verwonderlijk op een ogenblik dat we enerzijds geconfronteerd worden met enorme ellende zoals met de oorlogen en de vluchtelingencrisis of de aanvallen op onze levensstandaard, terwijl er anderzijds miljarden in belastingparadijzen zoals Panama zitten.
Er is een groeiende polarisering in de samenleving met onder het establishment een harde rechtse retoriek en bijhorende maatregelen. De neoliberale logica wordt scherp doorgetrokken met aanvallen op de werkenden (langer werken, einde van de achturendag, lageloonjobs, …) en uitkeringstrekkers, terwijl het aan de andere kant duidelijk is dat er een concentratie van middelen en rijkdom is. Waarom op onze kap besparen, is de logische vraag die steeds meer mensen zich vragen. Terwijl het establishment zichzelf overtroeft met besparingen, extra taksen op onze kap en steeds meer repressie, groeit de vraag naar een alternatief dat de middelen zoekt waar ze zitten.
Het centrale thema van Socialisme 2016, onze jaarlijkse discussie- en infodag, was dan ook goed gekozen: “Bouwen aan een socialistisch alternatief in een wereld van ongelijkheid, oorlog en onveiligheid.” Het volstaat niet om aan te klagen wat fout loopt, we moeten ons alternatief versterken en uitbouwen: een samenleving waarin de enorme middelen en mogelijkheden worden gebruikt in het belang van de meerderheid van de bevolking en niet in het belang van dat handvol Panama-gangers.
De dag werd geopend met een meeting over het antwoord van de arbeidersbeweging op onveiligheid. Veiligheid is een thema dat we niet aan rechts mogen overlaten. Tina Degreef, LBC-vakbondssecretaris die in eigen naam sprak, merkte op dat de arbeidersbeweging zich in deze discussie moet mengen, zoniet laten we alle ruimte aan rechts met hun ‘oplossingen’ die al jarenlang falen. Eric Byl toonde de beperkingen aan van het veiligheidsbeleid van de rechtse regering in ons land. Cédric Gérôme van het CWI sprak over het mislukken van de ‘oorlog tegen het terrorisme’. Hij merkte op dat zelfs Hillary Clinton moest erkennen dat terreurgroepen als Al Qaeda enkel konden ontstaan door de interventies van het VS-imperialisme. Nu probeert rechts gebruik te maken van de situatie om de arbeidersbeweging te verzwakken, niet toevallig worden termen van de arbeidersbeweging op de fundamentalisten geplakt. Alsof die terroristen ‘militant’ zijn of ‘geradicaliseerd’, terwijl ze eigenlijk vooral ge-Wahhabiseerd zijn. Durft het establishment te erkennen dat het Wahhabisme in de grote moskee van Brussel mee op aangeven van koning Boudewijn werd binnengebracht in de hoop zo meer voordelige zaken met het Saoedische regime te doen?
De commissies die na de openingsmeeting volgden, behandelden erg diverse thema’s. Van het stakingsrecht over de opkomst van Bernie Sanders tot de ecologische crisis en de Spaanse revolutie. Een rode draad doorheen de commissies was de optimistische discussie over hoe we aan een socialistisch alternatief kunnen bouwen zonder te vervallen in fouten van het verleden. Het bestuderen van verschillende linkse stromingen en de eerste doorbraken van nieuwe linkse formaties is daartoe belangrijk. Er zijn mogelijkheden voor revolutionair links, zelfs indien de radicalisering zich vandaag in de eerste plaats uit in eerder reformistische stromingen die heel snel op hun beperkingen botsen.
De slotmeeting had een erg internationaal karakter. Marisa van LSP-Brussel is van Spaanse afkomst en werkt mee aan de opbouw van Socialismo Revolucionario, onze Spaanse zusterorganisatie. Ze had het over de opkomst van Podemos en de linkse eenheidslijsten in Spanje die ook tot discussies leiden over welke linkerzijde we nodig hebben en hoe we echt kunnen breken met het besparingsbeleid. Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP en de afgelopen jaren van nabij betrokken bij de opbouw van Socialist Alternative in de VS, had het over de inspirerende campagne van Bernie Sanders in de VS en de mogelijkheden voor socialisten zoals die van Socialist Alternative en Kshama Sawant, de socialistische verkozene in Seattle. Iers parlementslid Paul Murphy stond niet alleen stil bij de Ierse verkiezingen en de crisis van het politieke establishment daar – al moest hij erkennen dat de politieke crisis waarbij Ierland al 40 dagen zonder regering zit in België wellicht als klein bier wordt gezien. Hij had het ook over de Ierse Paasopstand van 1916 en verwees naar de wijze waarop James Connolly eerder voor een socialistisch alternatief pleitte. De meeting werd afgesloten door Anja Deschoemacker, woordvoerder van Gauches Communes in Sint-Gillis. Anja benadrukte de noodzaak aan verzet en strijd tegen de rechtse regering waarbij we nood hebben aan een politiek verlengstuk voor onze strijd. De Thatcheriaanse regering zal steeds verder gaan in de aanvallen op onze levensstandaard, aan ons om dit te stoppen en om het systeem erachter te stoppen. LSP versterken betekent een versterking van die kracht die openlijk zegt waar het op staat en die pleit voor een socialistische breuk met het kapitalisme.
“Laat ons pragmatisch zijn”
In zijn toespraak citeerde Paul Murphy een stuk uit ‘Socialism made easy’ van James Connolly. De Engelstalige brochure ‘Socialism made easy’ met voorwoord door Peter Hadden is bij ons te verkijgen voor 3 euro (verzendingskosten inbegrepen).
“Laat ons pragmatisch zijn. We willen iets pr pr pragmatisch.
“Dat is altijd de roep van de saaie middelmatigheid die bang is om de strenge noodzaak van compromisloze actie het hoofd te bieden. Deze uitspraak heeft meer trouwe dienst aan de zaak van onderdrukking gedaan dan alle openlijke aanhangers van die onderdrukking.
“De gewone man houdt er niet van om als onpraktisch beschouwd te worden. Vandaar dat hij ondanks regelmatige afkeer van de beginselen van de leiders van de partijen waarmee hij verbonden is en die hij wantrouwt, toch vaak weigert om deze partijen te verlaten in de hoop dat hun gebrek aan eerlijkheid meer praktische resultaten zal opleveren dan de eerlijke uitgesprokenheid van de partij in wiens principes hij wel gelooft.
“Het kan tegenstrijdig overkomen, maar er is geen enkele partij die zo weinig in staat is om praktische resultaten te bekomen als een orthodoxe politieke partij, en er is geen partij die zo zeker is dat ze gematigde hervormingen kan afdwingen als een ‘extreme’ partij, een revolutionaire partij.
“De heersende klassen doen er alles aan om elke verbetering voor de werkenden weg te lachen. (…) Maar wanneer de publieke aandacht gevestigd is op de vraag of de ‘rechten’ van de bezittenden wel zo gerechtvaardigd zijn, dan raakt de heersende klasse gealarmeerd. Dan worden hervormingen toegekend om een revolutie te voorkomen.
“Moraal van het verhaal. Wees niet pragmatisch in de politiek. Pragmatisch zijn betekent dat je je geschoold hebt om te denken op de wijze en in de logica van diegenen die je willen beroven. (…)
“In de woorden van de heersende klasse en haar media is de vakbondsman die geen socialist is praktischer en pragmatischer dan hij die het wel is. De arbeider die geen van beide is, maar zichzelf neerlegt bij de slavernij waarin hij geboren is, is nog de meest pragmatische van allemaal. (…)
“Revolutie is nooit pragmatisch – tot het uur van de revolutie er is. Enkel dan wordt het pragmatisch en worden alle inspanningen van de conservatieven en verzoeningsgezinden het meest futiele van het menselijke denken.”
Foto’s
Een reeks foto’s door Liesbeth:
