Sociaaldemocratische regeringen hebben enkel neoliberale besparingen in de aanbieding

Jongeren komen op straat tegen de hervorming van de arbeidswet
Jongeren komen op straat tegen de hervorming van de arbeidswet

Er was niet meer nodig om het sociaal verzet terug op gang te trekken. Het voorstel van de nieuwe Franse minister van werk Myriam El Khomri (PS) om de arbeidswet aan te passen, zette het vuur aan de lont. Op de eerste nationale mobilisatie van 9 maart waren er 500.000 werkenden en jongeren die betoogden tegen de sociale afbraak van de regering Valls-Hollande.

Artikel door Baptiste (Henegouwen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De regering doet er al enkele maanden alles aan om de arbeidswet te breken. Die wet omvat immers tal van sociale verworvenheden die door arbeidersstrijd zijn afgedwongen. De wens om de arbeidswet te breken, werd uiteindelijk naar buiten gebracht naar aanleiding van de personeelswissel in de regering-Valls. Met de nieuwe minister werd meteen ook een wetsvoorstel bekend gemaakt. Op het menu: gemakkelijker maken van ontslag (minder nood aan motivering en beperktere opzegvergoedingen), opgedreven flexibiliteit van de arbeidstijd en de werkroosters die van week tot week kunnen veranderen en oplopen tot 60 uur per week, vermindering van de verplichte minimale rustperiodes tussen twee werkdagen, vermindering van de vergoeding voor overwerk, …

Het wetsvoorstel wil een aantal bepalingen uit de arbeidswet overlaten aan collectieve overeenkomsten in de bedrijven of aan de werkgevers indien er geen werknemersvertegenwoordiging is.  Het zou de werkgevers toelaten om personeelsleden te isoleren en tegen elkaar op te zetten zodat ze verder kunnen gaan met onder meer een verlaging van de lonen en een uitbreiding van de arbeidstijd op het bedrijf.

PS-regering in de zak van het patronaat

"Voor een scheiding van [werkgeversorganisatie] MEDEF en staat"
“Voor een scheiding van [werkgeversorganisatie] MEDEF en staat”
Met deze neoliberale aanval wil de regering-Valls naar eigen zeggen de werkloosheidsgraad terugdringen. Sinds het begin van de crisis blijft de werkloosheid maar toenemen, zeker onder de jongeren. Maar het is lachwekkend om dit argument in te roepen voor maatregelen zoals het versoepelen van het ontslagrecht en het opdrijven van de arbeidstijd en de flexibiliteit. Dit zal namelijk geen jobs opleveren, integendeel. De PS-regering maakt misbruik van het probleem van de werkloosheid om de arbeidsvoorwaarden van alle werkenden naar beneden te halen.

Het wetsvoorstel is slechts een zoveelste asociale maatregel onder het presidentschap van François Hollande. De PS toont opnieuw aan dat de sociaaldemocratie niet alleen de belangen van de rijksten en de werkgevers verdedigt, maar ook dat ze bereid is om een oorlog te voeren tegen de werkenden om de winsten op peil te houden. De PS springt op elke kans om strijdbare arbeiders te criminaliseren, syndicalisten van Air France en Goodyear mochten dit ondervinden. De regering maakt handig gebruik van de noodtoestand om ook de repressie tegen sociale bewegingen op punt te stellen.

Het wekt vandaag amper nog verwondering op dat een dergelijk neoliberaal offensief ingezet wordt door een sociaaldemocratische partij als de PS. Er is in Europa geen enkel land meer waar de PS, SPD, New Labour, Pasok, PSOE, … niet aan de basis lagen van neoliberale regeringen die een beleid voerden van sociale afbraak, privatiseringen en afbouw van de openbare diensten. Het sociaal overleg met de vakbonden en sociale bewegingen wordt door die partijen voorgesteld als een progressieve troef. Maar dit overleg werkt de afgelopen jaren nog maar in één richting: om neoliberale plannen te laten aanvaarden door vakbondsleidingen die nog historische banden hebben met de sociaaldemocratie en mee daardoor blind blijven voor de eisen van de jongeren en de werkenden.

De sociaaldemocratische partijen hebben niet alleen hun arbeidersbasis verloren, het diskrediet van deze partijen is zo groot dat sommigen volledig van de politieke kaart geveegd zijn. Denk maar aan Griekenland of nu ook Ierland. Waar een radicalisering tegen het besparingsbeleid op eerder toevallig wijze via de sociaaldemocratie tot uiting komt, zoals met Corbyn in het Britse Labour, botst dit meteen met de volledige partijmachine en ontstaan er in de praktijk twee partijen in één.

Dit is een onvermijdbaar gevolg van een politiek gericht op het beheren van het kapitalisme in tijden van crisis. Als er economische groei is, kan er ruimte zijn voor bepaalde toegevingen aan de werkenden die een aantal sociale verworvenheden kunnen bekomen. Maar in tijden van crisis betekent het beheren van het kapitalisme niets anders dan het voeren van een klassenoorlog van de rijken en de werkgevers tegen de werkenden, jongeren, gepensioneerden, uitkeringstrekkers, mensen-zonder-papieren, … In 2015 waren de grootste Franse bedrijven, verenigd in de CAC40, goed voor een gezamenlijke winst van 54 miljard euro!

Jongeren en werkenden in strijd

De afgelopen maanden leek het alsof het verzet van de arbeidersbeweging verdwenen was. De woede tegen het besparingsbeleid werd tijdelijk de kop ingedrukt door de aandacht voor de veiligheid na de aanslagen. De vluchtelingencrisis werd bovendien misbruikt voor de verspreiding van racisme door het extreemrechtse Front National en andere rechtse populisten. Nu zorgt de hervorming van de arbeidswet er door zijn brutaliteit voor dat de jongeren en werkenden terug in actie komen. De agressiviteit van de werkgevers en hun regering leidt tot strijd.

Een peiling geeft aan dat 71% van de Fransen tegen de ‘wet-Khomri’ gekant zijn. Onder de 18 tot 34-jarigen is dat zelfs 78%. De actiedag van 9 maart was een enorm succes. Dit moet gebruikt worden voor volgende actiedagen om te bouwen aan een veralgemeende beweging. Op 31 maart is er alvast een stakingsdag waarvoor 7 vakbondsfederaties oproepen.

De regering was wellicht verrast en geschrokken door de omvang van de mobilisaties van 9 maart. Er kwamen al enkele erg beperkte toegevingen, een aantal voorstellen werden ingetrokken. Zo zou het maximumbedrag voor opzegvergoedingen bij onrechtmatig ontslag enkel nog een indicatieve waarde hebben. De toegevingen zijn erg beperkt en dienen enkel om een rookgordijn op te trekken. De regering wil verdeeldheid creëren onder de vakbondsfederaties en de eenheid breken. Hiet mag niet aan toegegeven worden, de mobilisaties van 31 maart moeten doorgezet worden met als eis de volledige intrekking van het wetsvoorstel. Dit is niet alleen van belang voor de Franse werkenden, maar ook voor de rest van de Europese arbeidersbeweging. Indien deze aanvallen er in Frankrijk door geraken, zullen andere landen volgen. Dan worden het precedenten voor andere neoliberale regeringen die niet zullen aarzelen om het argument van de “concurrentiepositie” in te roepen.

Politiek verlengstuk nodig om de belangen van de werkenden te verdedigen!

Een veralgemeende beweging kan het wetsvoorstel volledig van tafel krijgen en kan een einde maken aan de schijnbare aanvaarding van het asociale beleid door de Franse bevolking. Maar er zal ook nood zijn aan een politiek instrument met een programma om de belangen van de jongeren en werkenden tegen het neoliberalisme te verdedigen. Zo’n links alternatief is onmisbaar om te vermijden dat extreemrechts en andere populisten kunnen profiteren van tekorten en van de desintegratie van het sociale weefsel als gevolg van het besparingsbeleid van de opeenvolgende regeringen van gevestigde partijen.

Verder toont deze aanval op de arbeidsvoorwaarden nogmaals aan dat elke verworvenheid onder het kapitalisme slechts tijdelijk is. Zodra de kapitalisten over een sterkere krachtsverhouding beschikken, proberen ze een einde te maken aan verworvenheden door met het hele establishment ertegen in te gaan. Een breuk met dit systeem is noodzakelijk om tot degelijke levens- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen te komen. Er was nooit zoveel rijkdom als vandaag, maar deze is in handen van een steeds kleinere minderheid van de bevolking. We moeten de middelen zoeken waar ze zitten zodat we een massaal programma van jobcreatie kunnen doorvoeren met onder meer een vermindering van de arbeidstijd zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Zo kan de werkloosheid aangepakt worden en krijgen miljoenen jongeren eindelijk een toekomstperspectief.

Een economisch systeem waar de productiemiddelen niet langer in handen van de superrijken zijn, maar democratisch gecontroleerd worden door de werkenden doorheen een geplande economie zou zo’n herverdeling van rijkdom gericht op de behoeften van iedereen mogelijk maken. Het zou een einde maken aan de tekorten. Zo’n systeem is wat wij verstaan onder socialisme.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie