Terwijl hulpverleners zich uit de naad werken om te helpen waar ze kunnen, lijkt de regering vooral bezig met het doorschuiven van de verantwoordelijkheid. Blunders in het onderzoek naar de terroristen worden afgedaan als individuele fouten van politiemensen. Sociale spanningen die inherent zijn aan het asociale besparingsbeleid of discriminatie bij ons, het wordt eveneens afgedaan als individuele verantwoordelijkheden.
Artikel door Geert Cool uit de extra editie van ‘De Linkse Socialist’ die eind deze week uitkomt. PDF van deze bijlage
Rechtse beleid faalt
De rechtse regering faalt op alle vlakken. Eerst werd aangekondigd dat een resoluut besparingsbeleid gericht op economische groei zou gevoerd worden. De besparingen kwamen er effectief en treffen de koopkracht van de gewone bevolking. De grote bedrijven en superrijken incasseerden de cadeaus en vroegen direct al meer. Maar de economische groei bleef uit. Meer nog, het besparingsbeleid ondermijnt mogelijkheden van groei. Na twee eerdere armoedeplannen leeft ondertussen 15,5% van de Belgische bevolking in armoede, tegenover 14,6% in 2008. Het gaat om 1,73 miljoen mensen. Nooit eerder waren er zoveel mensen afhankelijk van een leefloon. En de beloofde economische groei blijft uit.
Na de aanslagen in Parijs kwam de regering met stoere praat. Brussel werd platgelegd met een lockdown en minister Jambon zou Molenbeek “opkuisen.” Niet dat hij zou voorzien in jobs, infrastructuur en openbare diensten, zoals de netheid op straat. Neen, de sociale problemen wilde de minister niet opkuisen. Hij wilde zich enkel fors opstellen. Daar blijft vandaag niet veel van overeind. De politiediensten hadden al langer het onderduikadres van Abdeslam in Molenbeek, zo blijkt nu. Militairen op straat kunnen geen nieuwe aanslagen voorkomen. De efficiëntie van een beleid wordt afgemeten aan het resultaat ervan: ook op vlak van veiligheid faalt de regering. Na de aanslagen in Brussel slaagt de regering-Michel er niet in zelfs maar de illusie van een sterke regering te wekken.
De besparingslogica treft alle overheidsuitgaven, ook op vlak van veiligheid. Zo raakte bekend dat de centrale afdeling Terrorisme niet alle informatie kan verwerken en met een personeelstekort kampt. Dit zou ervoor gezorgd hebben dat de informatie over El Bakraoui die aan de Syrische grens in Turkije was opgepakt niet bij de andere politiediensten raakte. Jambon probeerde de verantwoordelijkheid hiervoor af te schuiven op één agent. Nochtans is het een gevolg van de politieke beslissing om op alle overheidsuitgaven te besparen. Dit gebeurt omdat de grote bedrijven amper nog belastingen betalen.
Nog meer ‘war on terror’?
Sinds de aanslagen van 11 september 2001 zagen we steeds opnieuw dezelfde antwoorden op aanslagen. Steeds weer waren er forse verklaringen over landen in oorlog die de terroristen zouden aanpakken. Wat heeft dit beleid de afgelopen 15 jaar opgeleverd? De oorlogen in Afghanistan en Irak maakten geen einde aan terrorisme. We zien integendeel dat groepen als Al Qaeda en ondertussen ook ISIS aanwezig zijn van in Pakistan en India in het oosten tot Nigeria in het westen. Westerse interventies in Libië en Syrië zorgen voor verwoestingen en barbarij. Van barbarij wordt enkel geprofiteerd door barbaren. Groepen als ISIS kunnen er op teren, ze zijn het product van het mislukken van de ‘war on terror’.
In eigen land wordt na aanslagen steeds voorgesteld om de repressieve mogelijkheden op te voeren. Privacy wordt aan banden gelegd, want ‘wie niets te verbergen heeft, hoeft niets te vrezen’. Dit lijkt vooral gevolgen te hebben voor wie zich het beleid in vraag durft te stellen, denk maar aan klokkenluiders zoals Edward Snowden. Hoeveel camera’s er ook op gewone mensen gezet worden, hoeveel telefoons en emails er ook afgetapt worden en hoeveel militairen er ook op straat staan, het werkt niet. Symptomen van een systeem in crisis worden niet opgelost zonder de fundamentele oorzaken ervan aan te pakken.
We mogen de kwestie van veiligheid niet aan rechts overlaten. Het winstbejag van de grote bedrijven leidt tot meer ellende en armoede voor ons. De concurrentiedruk draagt bij tot oorlogen. De wereld staat in brand, daartegenover is er nood aan brandweerlieden en niet aan pyromanen. De arbeidersbeweging moet een eigen programma naar voor brengen en dit koppelen aan acties.
