Het lijkt er op dat prins Laurent wel degelijk op de hoogte was van de fraudezaak waarbij geld van de zeemacht werd gebruikt om zijn persoonlijke villa op te knappen. Dat blijkt zowel uit de getuigenissen van verdachten in de fraudezaak als uit het syntheserapport van de hoofdinspecteur die in opdracht werkt van de Hasseltse onderzoeksrechter die deze zaak onderzoekt. Zal de prinselijke fraude verder toegedekt worden door het establishment?
De levensstijl van de koninklijke familie komt bijzonder scherp naar voor in deze affaire. Prins Laurent, die een aantal Ferrari luxewagens bezit, liet tal van werken uitvoeren aan zijn villa Clémentine in Tervuren. Die villa is eigendom van de Koninklijke Schenking en wordt door de koning ter beschikking gesteld aan Laurent.
Een Limburgse aannemer en hoofdverdachte in de zaak, Luypaerts, bracht een ontluisterend beeld van de houding van Laurent tegenover de arbeiders die de werken aan zijn villa kwamen uitvoeren. Blijkbaar wil Laurent een ongestoord prinselijk leventje leiden met alle mogelijke luxe waarbij niemand hem mag storen. “Als mijn personeel ’s morgens aan het werk was en de prins thuiskwam van een nachtje stappen, dan moesten de arbeiders ophoepelen. Hij wilde slapen en niet gestoord worden. Het personeel werd soms ook op klaarlichte dag naar huis gestuurd wegens ‘intieme activiteiten’ van de prins (…) Hij dwarsboomde de plannen en saboteerde de werken. Als arbeiders een stopcontact gebruikten om te stofzuigen, trok de prins de stekker uit.”
Uit een verslag van een gerechtelijk expert blijkt dat de Limburgse aannemer voor bijna 6 miljoen Belgische Frank werken en leveringen uitvoerde aan de woning. Ook leverde de Limburger samen met voormalig adviseur en kolonel Noël Vaessen heel wat goederen aan de Stichting Prins Laurent. Het zou onder meer gaan om computers, een kopieermachine, operatietafels voor dieren, kantoormeubelen,… De Stichting haalde hiermee een voordeel van 1,5 miljoen Belgische Frank. Alle facturen werden doorgeschoven naar de zeemacht.
Alle verdachten in de zaak werden ondervraagd of worden zelfs vervolgd. Behalve diegene die uiteindelijk het voordeel genoot van de fraude. Prins Laurent blijft op dit ogenblik buiten schot en moet zich niet verantwoorden voor zijn persoonlijke verrijking op frauduleuze wijze. Hij is daarmee natuurlijk niet de eerste fraudeur die vrijuit lijkt te gaan, maar het is nogal opvallend dat alle gegevens in de zaak vrij duidelijk wijzen op minstens een medeverantwoordelijkheid van Laurent.
Zowel de Limburgse aannemer (en ex-militair) Luypaerts als Vaessen stellen dat Laurent van “alles” op de hoogte was. Luypaerts stelde in de media: “Al van de eerste dag van het onderzoek maakte de onderzoeksrechter me duidelijk dat hij me zou opsluiten indien ik naar de pers zou stappen met mijn verhaal over Laurent”. Daarom twijfelde hij naar eigen zeggen lang om naar buiten te treden met zijn verhaal.
Luypaerts en Vaessen staken zelf heel wat geld in hun eigen zakken. Ze werkten met valse facturen en lieten de zeemacht meermaals betalen voor bepaalde prestaties aan de villa van Laurent. Luypaerts kocht onder meer een huis en een hotel in Tsjechië van het geld. Wel stelt Luypaerts dat hij niet weet in hoeverre Laurent wist dat het geld waarmee de werken aan zijn villa waren betaald, afkomst was van fraude.
Los van het feit dat Luypaerts zich wat lijkt tegen te spreken en mogelijk zijn eigen fraude wil verdoezelen door naar een bekendere figuur te trappen, blijven we met ernstige vragen zitten rond de rol van Laurent. Waarom is die niet ondervraagd geworden in deze zaak? Waarom lijkt het erop dat hij beschermd wordt? Of is het soms normaal dat iemand die mee heeft genoten van fraude niet eens gevraagd wordt naar een verklaring?
En als Laurent in deze zaak effectief een bijzondere bescherming geniet, moeten we uiteraard de vraag stellen in welke mate het establishment van dit land zichzelf ook in andere gevallen beschermt.
