We schreven eerder reeds dat er voor de sociale verkiezingen niet meteen een nieuw actieplan naar het model van dat van eind 2014 moet verwacht worden. De acties toen deden de regering wel wankelen, maar niet vallen.
Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Wij denken dat een tweede harder actieplan daar wel toe had kunnen leiden, maar het momentum hiervoor ging voorbij door twijfel bij een groot deel van de leiding en door de aandacht voor de terreurdreiging. Sommigen zullen daar misschien pessimistische conclusies uit trekken, maar wij benadrukken vooral dat het actieplan eind 2014 aantoonde dat we de rechtse regering konden doen wankelen en onze eisen en bekommernissen op de politieke agenda konden plaatsen. Het potentieel om de regering en het besparingsbeleid ten val te brengen, werd niet gerealiseerd door het uitblijven van een tweede actieplan en een politiek alternatief.
In 2015 waren er wel diverse acties, maar van een opbouwend actieplan naar krachtige acties in de vorm van algemene stakingen was er geen sprake. Het ziet ernaar uit dat de vakbondsleidingen op dezelfde weg willen verdergaan in de komende jaren. Zo stelt het ABVV een “communicatie- en actieplan” op dat uitgerold wordt tot 2019 met grote nadruk op de communicatie. Maar niet iedereen lijkt volledig mee te gaan in het idee van internetacties en reclamebureaus. Een actieve betrokkenheid van onderuit – noem het interne communicatie of beter nog interne democratie – is van essentieel belang. De sociale verkiezingen bevestigen eens te meer het potentieel hiervoor. Inhoudelijke campagnes die ook evaluaties maken van de acties tegen de rechtse regering kunnen strijdbare syndicalisten versterken in die sociale verkiezingen.
Maar er zullen ook acties nodig zijn. Het voorstel van communicatie- en actieplan van het ABVV voorziet in vrij vage campagnevoorstellen, maar moet ook de mogelijkheid van hardere acties openlaten. “Afhankelijk van de ontwikkelingen in het sociaal overleg en van de beslissingen van de regering zullen op federaal en interprofessioneel niveau alle mogelijke actiemiddelen, waaronder algemene stakingen, worden ingezet als daartoe de voorwaarden zijn vervuld.”
Een Thatcheriaanse regering is niet geneigd om na de eerste aanvallen te stoppen. Er komen steeds nieuwe aanvallen en de ruimte voor onderhandelingen wordt steeds verder beperkt. Het confrontatiemodel waar deze regering voor staat, kunnen we niet beantwoorden met overleg. Nu al geven de rechtse regeringspartijen aan dat ze willen inbeuken op onze lonen en pensioenen naast het verder opvoeren van de flexibiliteit en het ‘moderniseren’ van het stakingsrecht.
Strijd zal op de agenda blijven staan. Laat ons gebruik maken van de sociale verkiezingen om de posities van strijdbare delegees en militanten te versterken zodat we gepast kunnen antwoorden op de aanhoudende aanvallen. Dat kan met een opbouwend actieplan en de uitbouw van een politiek alternatief op het besparingsbeleid.
