Op het einde van COP21 en het sluiten van een akkoord op de Klimaattop in Parijs verklaarde Barack Obama: “Het is reusachtig. Bijna ieder land ter wereld heeft het akkoord van Parijs over klimaatverandering ondertekend.”
De meeste media bewierookten de Franse regering die de aangekondigde mislukking had omgezet in een onverwacht succes. Het fiasco van de top in Kopenhagen (2009), waar geen akkoord werd bereikt, is inderdaad vermeden. Maar het blijft beperkt tot een diplomatiek succes, geen klimaatsucces. Het gesloten akkoord is immers inhoudsloos.
Terwijl alle betogingen verboden werden en er repressief werd opgetreden tegen activisten, kregen de industriële lobbyisten vrij spel voor hun voorstellen op COP21. Het resultaat is een niet bindend akkoord, zonder een stappenplan en met maatregelen die zorgvuldig omschreven zijn om toch maar niet in te gaan tegen het winstbejag van de grote bedrijven.
Het uiteindelijke akkoord van COP21 vertrekt van de vrijwillige engagementen van de verschillende staten zoals voor de top neergelegd. De beloften van alle verminderingen van uitstoot samen zijn goed voor 55,5 gigaton (Gt) CO2, of slechts 4 Gt minder dan de situatie waar geen enkele maatregel was genomen. Wetenschappers stellen dat de kritische drempel voor de opwarming van de aarde sinds het begin van het industriële tijdperk 1,5 graden C elsius bedraagt. Als de goede voornemens van Parijs effectief waargemaakt worden, komen we aan 2,7 graden tegen 2100. En zelfs dat is een illusie in een kapitalistische samenleving. Op het Wereld Economisch Forum in Davos, enkele weken na de Klimaattop, werd al anders gesproken. Daar werd gezegd dat de economische context en de lage olieprijzen ervoor zorgen dat de verwachtingen naar beneden moeten herzien worden.
De Klimaattop in Parijs zorgde echter ook voor een hoopvol element. Op 29 november waren er wereldwijd alles samen bijna 800.000 betogers die protesteerden tegen klimaatverandering. Zonder betogingsverbod in Parijs waren het er ongetwijfeld meer dan een miljoen geweest. In de VS, Algerije en elders zijn er ondertussen ook mobilisaties tegen oliepijpleidingen en tegen de ontginning van schaliegas. Het huidige systeem leidt tot een ecologische ramp. Overal ter wereld groeit het ongenoegen en wordt de heerschappij van de multinationals in vraag gesteld.
Welke lessen kunnen we trekken uit de klimaattoppen? Welke krachtsverhouding is nodig om de ecologische uitdagingen aan te gaan? Hoe kan aansluiting gevonden worden bij het verzet tegen het besparingsbeleid? Welke rol kan de georganiseerde arbeidersbeweging in deze strijd spelen? We discussiëren hierover op Socialisme 2016 met Pascoe Sabido, medewerker van het Corporate Europe Observatory (CEO) en aanwezig op COP21, en Nicolas Croes, auteur van onze brochure ‘Vernietig het kapitalisme voor het de planeet vernietigt.’
