Tegen verdeel-en-heers van het establishment en extreem-rechts
De Europese Unie maakt momenteel de ergste crisis van haar bestaan mee. De aanhoudende vluchtelingenstroom zet de Schengen-akkoorden onder druk. Op een moment dat Turkije een burgeroorlog ontketent tegen haar eigen Koerdische bevolking, raken onze politici niet verder dan een retoriek van nauwelijks verholen racisme en nog meer besparingen op de nu al zwaar onvoldoende opvangmogelijkheden. De afgelopen weken werden we in de media getrakteerd op een ferm staaltje kleingeestigheid van alle gevestigde partijen.
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De instroom van mensen die have en goed verlaten om een wanhopige en uitzichtloze oorlogssituatie te ontvluchten, zal de komende periode niet afnemen. Zolang het Midden-Oosten een broeihaard blijft van – door het imperialisme aangestoken – brandhaarden, is er geen enkel realistisch perspectief op een terugval van vluchtelingen.
In januari werden weliswaar ‘slechts’ 4241 asielaanvragen geteld, minder dus dan de 5000 in oktober, maar daar heeft het barre winterweer waarschijnlijk veel mee te maken. Veel mensen stellen hun reis uit tot de omstandigheden beter mee zitten. Ondanks het slechte weer, blijft de afname eigenlijk nog beperkt. Wat zal dit in de lente en de zomer geven? De samenstelling van de vluchtelingengroepen vertelt het hele verhaal: 50% van hen komt uit Afghanistan, 17% uit Syrië en 8% uit Irak. Dat betekent dat ruim 70% van alle vluchtelingen uit landen komt die door gewelddadige westerse imperialistische interventies tot puin werden herleid. De ellende die door het Westen en haar huidige en/of voormalige bondgenoten werd gecreëerd staat voor de deur en klopt op de poorten van Fort Europa.
Nauwelijks verholen racisme
De angst zit er bij het establishment goed in. Nu steeds meer vluchtelingen uit hun tentenkampen in het noorden van Frankrijk verjaagd worden en naar West-Vlaanderen trekken, is de eerste bezorgdheid bij de lokale machthebbers dat dit het toeristische seizoen wel eens zou kunnen doorkruisen. West-Vlaamse politici staan te trappelen om als eerste hun gore commentaar te kunnen spuien in alle Belgische media. Ex-LDD’er en burgemeester van Koksijde Vanden Bussche (Open Vld) was er als de kippen bij om een vermeend incident met een vluchteling in een zwembad aan te grijpen om publiekelijk tot apartheid op te roepen. Een algemeen zwembadverbod voor alle vluchtelingen leek hem de enige opportune maatregel. Dat een dergelijke maatregel regelrecht tegen de mensenrechten ingaat, zal hem waarschijnlijk niet deren: het was hem vooral om de media-aandacht te doen. Evenmin zal hij er van wakker gelegen hebben dat achteraf bleek dat er bij het incident helemaal geen vluchteling betrokken was – Vanden Bussche had zich van zijn opdracht gekweten en de toon in de media was gezet.
Decaluwé (CD&V), de gouverneur van de provincie West-Vlaanderen, maande hem dan wel aan tot redelijkheid, maar slaagde er tegelijkertijd wel in er zelf nog een schepje bovenop te doen. Hij lanceerde een “warme” oproep aan alle inwoners van zijn provincie om de vluchtelingen ‘alstublieft geen eten te geven.’ Het is hemeltergend dat een politicus in 2016 wegkomt met dergelijke uitspraken. Vanuit een spontane golf van solidariteit probeert een deel van de plaatselijke bevolking te doen waar de overheid zo schrijnend in faalt: een menswaardige opvang bieden aan mensen die het ergste leed ontvluchten. Decaluwé is niet blij met de geboden hulp. Het zet hem niet aan tot een herevaluatie van de besparingsmaatregelen van de afgelopen jaren die tot het gebrek aan opvang hebben geleid. Integendeel; de christelijke waarden en normen van CD&V uiten zich in een ‘voederverbod voor vreemdelingen’.
Zelfs de nationale sp.a-voorzitter en Oostendenaar John Crombez sprong – wellicht iets te enthousiast – op de trein. Ook van de ex-socialisten geen veroordeling van de aanhoudende besparingsgolven van de afgelopen jaren onder regeringen waar de sp.a zelf deel van uitmaakte, maar wel een verklaring dat we ‘hardere standpunten moeten innemen’ tegenover de vluchtelingencrisis. Crombez werd weliswaar teruggefloten door de partijleiding, maar het is tekenend voor de manier waarop het debat onder machtspolitici gevoerd wordt.
Koren op de molen van extreem-rechts
Het feit dat de zogenaamde centrumpartijen een steeds racistischer discours hanteren, is koren op de molen van extreem-rechts. Filip De Winter (Vlaams Belang) mag dan wel in een interview met Humo verklaren dat zijn partij geen stelling meer weet in te nemen rond het vluchtelingenthema omdat de andere partijen met zijn standpunten zijn gaan lopen, maar het zal hem alleszins deugd doen dat het debat op deze manier gevoerd wordt. Op een moment dat de werkende bevolking geconfronteerd wordt met de ene aanval op haar levensstandaard na de andere, is het mooi meegenomen dat een nieuwe groep vluchtelingen kan dienen als bliksemafleider. Het is een aloude tactiek van extreem-rechts om de belangen van de kapitalistische klasse te dienen door de arbeidersklasse naar onder te laten schoppen en zo de mogelijkheid van een eengemaakt verzet tegen de besparingen stokken in de wielen te steken. Deze tactiek wordt vandaag door alle traditionele politieke partijen gebruikt.
Het veiligstellen van de winsten van de allerrijksten is de belangrijkste historische opdracht waarmee neoliberale politici vandaag geconfronteerd worden. Bij Open Vld zien ze de vluchtelingencrisis dan ook als een kans; niet alleen omdat er extra mogelijkheden tot uitbuiting zijn, waarmee ook de loon- en arbeidsvoorwaarden van de arbeiders die hier al zijn ondermijnd kunnen worden – maar ook om te pleiten voor een verdere privatisering van de asielopvang! Het is het typische liberale dogma: jarenlang desinvesteren in opvang en een afbraakbeleid voeren, om achteraf te komen vertellen dat het niet werkt en beter geprivatiseerd zou worden.
‘Normen en waarden’
De traditionele media verhullen de echte redenen van de vluchtelingencrisis. Niet het ‘opengrenzenbeleid’ of de ‘softe aanpak’ zijn verantwoordelijk voor het huidige probleem, wel de verdere regionale uitbreiding van de militaire en burgerconflicten die aangevuurd zijn in het Midden-Oosten door opeenvolgende westerse interventies. Daarover zou de discussie eigenlijk moeten gaan.
In plaats daarvan wordt er gepalaverd over de mogelijkheden om vluchtelingen terug naar oorlogsgebied – of, als het van Francken afhangt, gewoon in zee – te duwen. Ze zijn immers niet aangepast aan onze ‘normen en waarden.’ We mogen ons afvragen welke normen en waarden daarmee bedoeld worden. De normen en waarden van een samenleving die haar deuren gesloten houdt voor de slachtoffers van haar eigen imperialistische politiek? Of de normen en waarden van partijen die zich baseren op de christelijke moraal en in één beweging hun bevolking oproepen om mensen in nood geen eten te geven? Misschien worden wel de normen en waarden van Gentse rechters bedoeld die niet vinden dat elk geval van verkrachting strafbaar moet zijn en onlangs een man vrijspraken omdat hij een verkrachting ‘vriendschappelijk’ bedoeld had?
Het kan ook zijn dat men met normen en waarden de ‘democratie’ bedoelt. Laat ons wel wezen: elk democratisch recht waarover bevolkingsgroepen in het Westen vandaag beschikken, is niet uit de hemel komen vallen. Voor elk van die democratische rechten is er een bikkelharde strijd gevoerd tegen diegenen die vandaag onze ‘normen en waarden’ het luidst uitdragen.
Solidariteit
Tegen de verdeel-en-heerstactiek van extreem-rechts en de traditionele partijen, is eengemaakt verzet nodig. De arbeidersklasse heeft er geen boodschap aan om zich te laten opzetten tegen andere delen van haar eigen klasse. De asielzoekers die vandaag gedemoniseerd en gediscrimineerd worden, zullen morgen door hetzelfde establishment ingezet worden om de loon- en arbeidsvoorwaarden van iedereen te breken. Daartegenover kan de arbeidersbeweging maar één antwoord plaatsen, het enige antwoord dat haar ooit iets bijgebracht heeft: solidariteit van alle delen van de werkende bevolking in de strijd voor een samenleving die de macht uit handen van een kleine elite haalt om de geproduceerde rijkdom aan te wenden voor de gehele mensheid – dat is voor ons een socialistische samenleving.
