EDITO door Stéphane Delcros, lid Uitvoerend Bureau LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ (geschreven voor bekend werd dat het ‘gat’ in de begroting 2 miljard euro bedraagt, maar waarin de fouten van het beleid wel al werden aangegeven).
Midden februari publiceerde het Planbureau aangepaste groeiverwachtingen voor de Belgische economie. Deze herziening komt er met het oog op de begrotingscontrole die in maart gepland staat. Het Planbureau gaat uit van een groei van 1,2% in 2016 tegenover 1,4% in 2015. Enkele dagen eerder kwam ook de Europese Commissie met nieuwe vooruitzichten die eveneens uitgaan van een erg zwakke groei. Het is geen goed nieuws voor de federale regering. Er zullen snel bijkomende maatregelen op tafel liggen. De regering en het volledige establishment zijn al campagne aan het voeren om de werkenden en uitkeringstrekkers de besparingen te laten slikken. Ze hopen dat we alles met de glimlach aanvaarden alsof het de eerste besparingen zijn die op ons afkomen.
De Europese Commissie haalt uit naar het begrotingstekort van de Belgische regering dat boven de doelstellingen ligt. In 2015 was er een tekort van 2,9% van het BBP terwijl het begrotingstraject uitging van 2,5%. De vooruitzichten zijn niet veel beter: er wordt uitgegaan van een tekort van 2,8% dit jaar en 2,4% in 2017. Het had naar 2 en 1% moeten gaan. De bijkomende ‘inspanning’ wordt op 3,2 miljard euro geschat. Het kan iets lager liggen indien geen rekening wordt gehouden met het feit dat een deel van het tekort het gevolg is van de uitzonderlijke veiligheidsuitgaven en de uitzonderlijke kosten als gevolg van de vluchtelingencrisis. De Europese Commissie kondigde alvast aan dat het zal kijken naar het “begrotingsdoelstellingen op middellange termijn”, een doelstelling die op een structureel saldo van 0,75% is vastgesteld met een reeks overgangsmaatregelen die nog moeten genomen worden zoals een vermindering van de structurele uitgaven.
Het komt op een lastig moment voor de federale regering en het establishment in ons land. De moeilijkheden die de Duitse industriële productie kent, met een grotere krimp dan verwacht, doen vrezen voor negatieve gevolgen voor de Belgische economie. Het komt ook op een ogenblik dat de interne spanningen binnen de federale regering, die nooit uitblonk door stabiliteit, sterk oplopen. Denk maar aan de algemene kritieken op de incapabele minister Galant of de verschillende, maar gecoördineerde, aanvallen van CD&V op N-VA en meer in het bijzonder op minister van Financiën Van Overtveldt.
De regering en de Europese Commissie zullen ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten over de exacte cijfers. Maar achter die kleine ruzie schuilt een grote eensgezindheid op twee punten: 1) de besparingen moeten doorgaan om de begrotingsdoelen te realiseren en 2) de factuur van die bijkomende besparingen moet eens te meer naar de werkenden en sociale-uitkeringstrekkers doorgeschoven worden. En dat terwijl aangetoond werd dat dit beleid niet werkt, meer nog: het is contraproductief.
Volgens hen ging de zogenaamde ‘tax shift’ vanaf dit jaar al voor economische groei zorgen. De verbetering van de concurrentiepositie van de bedrijven zou immers jobs creëren, zo luidde de logica. We horen nu al decennialang dat er steeds nieuwe cadeaus voor de bedrijven moeten komen en dat dit tot economische groei zou leiden. Het resultaat blijft echter uit. Zoals Einstein al opmerkte: “Steeds opnieuw hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is de definitie van waanzin.”
De thatcheriaanse regering zal de aanvallen op onze levensstandaard en onze rechten niet verminderen. Er is een permanente aanslag op de werkende bevolking. Iedere ruimte die we laten wordt meteen ingenomen. Elke zwakte langs onze kant wordt aangegrepen voor nieuwe agressie. De arbeidersbeweging moet er zich van bewust zijn dat de regering zwaktes laat zien. Laat er ons gebruik van maken om de komende maanden de collectieve kracht van de arbeidersbeweging bijeen te brengen en ons volgende tegenoffensief voor te bereiden, vertrekkende van het soort begroting dat we nodig hebben: een begroting waarin de groeiende rijkdom ingezet wordt voor de behoeften van de werkenden en hun gezinnen, de volledige gemeenschap en niet een handvol superrijken.
