Momenteel is er in India een golf van protest naar aanleiding van de zelfmoord van een doctoraatstudent van Dalit-afkomst, Rohith Vemula. Vemula was een van de vijf Dalit academici die van de universiteit van Hyderabad werden uitgesloten na valse beschuldigingen door een rechtse studentenorganisatie die met de regerende BJP verbonden is. Het dreef de linkse activist en doctoraatstudent in de sociologie Vemula tot de dood.
Er is een opmars van geweld en discriminatie op basis van kaste en religie in India, de rechtse regering van de hindoenationalist Modi wakkert dit aan. Modi was deelstaatpremier in Gujarat toen daar in 2002 een groot aantal moslims werd vermoord. Gaat hij als president van India dezelfde weg van sectair geweld op? Dit kan gestopt worden door de arbeidersbeweging die potentieel erg sterk is, zo was er vorig jaar de grootste algemene staking uit de Indische geschiedenis. Verzet tegen het asociale beleid werkt verenigend.
Deze discussie is ook in ons land van belang, de campagne van hindoenationalistische fundamentalisten tegen mensen van lagere kasten aan de universiteiten wordt immers mee gevoerd door een Gentse professor (zie ons artikel hierover)
Hieronder een opiniestuk door Meena Kandasamy, een Indische schrijfster en socialiste. Deze tekst verscheen eerder in de krant ‘The Hindu’.
“De zelfmoord van een Dalit student is meer dan een individuele uitweg, het is een schande voor de samenleving die ervoor zorgde dat de student geen andere uitweg zag. De dood van Rohith Vemula komt als een triestige climax in een strijd die hij mee voerde tegen de sectaire krachten die op basis van kaste discrimineren. Hij was een van de vijf Dalit academici die van de universiteit van Hyderabad werden uitgesloten na beschuldigingen door de rechtse studentenorganisatie Akhil Bharatiya Vidyarthi Parishad. Dat Rohith tot de dood gedreven werd, toont hoe kwetsbaar zelfs de meest militante studenten zijn. Het toont ook de ware aard van ons onderwijssysteem: een vice-rector met een decennialange geschiedenis van discriminatie tegen Dalit studenten, betrokkenheid van nationale ministers om de agenda van rechtse hindoenationalistische krachten te ondersteunen, het inzetten van de volledige administratieve machine als marionet van de heersende politieke krachten en de tragische gevolgen van sociale apathie.
“Er kan geen krachtiger beeld gegeven worden van de rol van het kastensysteem dan de uitsluiting van deze vijf Dalit studenten. De verschillende studentenstakingen als protest hiertegen tonen de solidariteit onder de studenten, maar het feit dat deze vijf werden uitgesloten toont het brutale karakter van kastendiscriminatie. Zoals de kastelozen niet toegelaten worden in de verblijfplaatsen van mensen van hogere kasten, doet ook deze uitsluiting denken aan een vorm van kastenzuivering. Het onderwijs wordt nu ingezet tegen Dalit studenten, zij worden constant bedreigd door discriminatie, uitsluiting, vervolging, … In een samenleving waar studenten massale strijd moesten voeren om toegang te verwerven tot hoger onderwijs, onder meer door het beleid van gegarandeerde plaatsen voor kastelozen en mensen van lagere kasten, durft niemand na te gaan hoeveel van deze studenten ook effectief met een diploma afstuderen, hoeveel studenten het niet halen, hoeveel studenten slachtoffer van depressies worden en hoeveel er het leven laten.
“Het feit dat Dalit studenten als Rohith Vemula aan de universiteit doctoreren, is een uitdrukking van hun intelligentie, doortastendheid en vastberaden strijd tegen kastendiscriminatie waarmee ze vanaf de eerste dag te maken krijgen.
“De leerboeken zijn doorspekt met elementen van kastenhegemonie, op de campussen wordt de vervreemding versterkt door een sfeer waarbij andere studenten trots naar hun dominante kastenstatus verwijzen, docenten die hen veroordelen en zo bijdragen aan de self-fulfilling prophecy van falen. Het zijn onmogelijke obstakels die Dalit studenten moeten overwinnen. Het kastenonderscheid dat verbonden wordt met een notie van intellectuele superioriteit, wordt in academische kringen een gif dat krachtig genoeg is om levens te eisen. Klaslokalen worden op deze manier geen plaatsen van verzet en rebellie, maar van bevestiging van ongebreidelde kastenmacht in handen van diegenen die omwille van hun positie de status quo verdedigen.
“De kleine minderheid van studenten van onderdrukte achtergrond die zijn achtergrond probeert weg te moffelen, wordt hard afgestraft zodra hun ware afkomst bekend raakt. De Dalit studenten die openlijk naar buiten komen met hun identiteit, overleven maar zijn niet in staat om hun talenten te gebruiken. Dit is niet alleen het lot van studenten, in deze structuur van kastenmacht worden ook docenten van Dalit-afkomst geviseerd. Ik zag hoe mijn eigen moeder strijd voerde in het Indian Institute of Technology (IIT) in Madras, ik keek hulpeloos toe hoe deze vrouw die ik zo graag zie een onmogelijke strijd leverde. De wel erg beperkte aanwezigheid van onderdrukte groepen op het IIT en andere universiteiten versterkt de kastendiscriminatie voor studenten van gelijkaardige achtergronden.
“Hoe houden studenten het vol als ze steeds examens moeten afleggen bij professoren van Brahmaanse kasten die vijandig tegenover hen staan? Deze professoren mogen dan soms wel master in de kernfysica zijn, tegelijk houden ze vast aan kastenvooroordelen. Dit is slechts een aspect van het probleem van kastenonderdrukking. Als het samengaat met rechtse studentengroepen zoals ABVP, wordt het een dodelijke cocktail.
“Onze universiteiten worden moderne killing fields. Zoals op alle andere strijdtonelen, zijn ook instellingen van hoger onderwijs gespecialiseerd in meer dan kastendiscriminatie. Ze zijn ook berucht voor seksueel geweld tegen vrouwelijke studenten en personeelsleden, waarbij slachtoffers die zich verzetten en geen seksuele betrekkingen onder dwang toelaten het slachtoffer worden van karaktermoorden. Zoals Rohith’s zelfmoord de stilte over dodelijke kastendiscriminatie doorbreekt, zullen we ooit ook verhalen horen van vrouwen die de dood ingedreven werden in deze ivoren torens.
“In het geval van de universiteit van Hyderabad zien we een dodelijke combinatie van kastensuprematie en politieke operaties. De rol van het staatsapparaat, in het bijzonder van de politie, in het bedreigen en onderdrukken van studenten, was een klassiek voorbeeld van repressie op de campussen. Na de intrekking van de erkenning van Ambedkar Periyar Study Circle [een studentengroep van Dalits] aan de ITT van Madras, werd de campus belegerd met agenten in uniform die de toegang dag en nacht controleerden. (Na veel protest werd de beslissing over de erkenning terug ingetrokken). Nu is er een gelijkaardige inzet van gewapende politie op de campus van Hyderabad en werd zelfs een uitgaansverbod afgekondigd.
“Rohith, je laat ons je droom achter om een wetenschapsschrijver zoals Carl Sagan te worden, je verliet ons met enkel jouw woorden. Die dragen nu het gewicht van je dood, elke traan draagt je niet gerealiseerde doom. We zullen het explosieve sterrenstof zijn waarover je sprak, het sterrenstof dat zal ingaan tegen het onderdrukkende kastensysteem. Op elke universiteit, elke campus, elke school in dit land, zullen al je slogans naar voor gebracht worden. Dr Ambedkar sprak over kaste als het monster dat ons pad kruist, welke weg we ook proberen op te gaan. Binnen de bastions van de hoogste kasten die de Indische onderwijsinstellingen zijn, is onze loutere fysieke aanwezigheid een uitdrukking van de boodschap van verzet tegen het kastenstelsel. Laat elke voorstander van kastendiscriminatie huiveren als hij geconfronteerd wordt met een Dalit, een Shudra, een Adivasi, een Bahujan, een vrouw die zich opwerkt, laat hen realiseren dat we ons tot doel stellen om een einde te maken aan een systeem dat zo hard probeert om een einde aan ons te maken, dat we diegenen die onze dromen willen afpakken een nachtmerrie zullen bezorgen. Laten we hen duidelijk maken dat de Vedische tijden voorbij zijn, het tijdperk van het gesmolten lood in de oren van de Shudras die de heilige teksten hoorden, het tijdperk van het afsnijden van de tongen van diegenen die kennis naar buiten brachten die hen ontzegd werd. Laat hen begrijpen dat we deze bastions bestormen om te leren, te agiteren en te organiseren, we kwamen niet om te sterven. We kwamen om te leren, maar de monsters van het kastensysteem en hun handlangers mogen gerust weten dat we ook gekomen zijn om hen een onvergetelijke les te leren.”
