Op dinsdag 8 december betoogden tientallen schoonmakers van het Brusselse ziekenhuis Brugmann op de site van het ziekenhuis om meer collega’s te eisen zodat ze in degelijke omstandigheden kunnen werken. Er was een strijdbare sfeer en de steun van andere personeelsgroepen was erg groot. Socialisme.be was op de actie en sprak er met een delegee.
Interview en foto’s door een correspondent
Van waar komt het ongenoegen?
“Het is nu al meer dan twee jaar dat het personeel aan de syndicale delegatie vraagt om iets te ondernemen rond de problemen waarmee het schoonmaakpersoneel geconfronteerd wordt.
“De arbeidsvoorwaarden zijn onhoudbaar geworden. De werkdruk blijft maar toenemen. Er wordt altijd maar meer gevraagd van het personeel en dit met minder middelen en op minder tijd. Het wordt onleefbaar. De schoon te maken oppervlakte is groter geworden, maar het aantal personeelsleden stijgt niet mee. Dat heeft veel gevolgen: burn-out, druk van bovenaf, …
“Er werden verschillende personeelsvergaderingen gehouden om onder de collega’s de situatie te kunnen bespreken, maar ook om een eisenbundel op te stellen. Al die tijd probeerde de syndicale delegatie ook om de directie te verwittigen. Tevergeefs.”
Waarom werd dan nu in actie gegaan?
“Het personeel is natuurlijk kwaad door de situatie en de stilte van de directie. Er werd in de delegatie beslist om eerst zoveel mogelijk steun op te bouwen voor een collectieve actie en om de tijd te nemen waarin we de houding van de directie ontmaskeren terwijl we tegelijk de rest van het personeel bewust maken rond de noodzaak om een krachtsverhouding op te bouwen.
“Na een jaar van steriele discussie wilden de arbeiders verder gaan en een ultimatum aan de directie stellen om bijkomend personeel aan te werven als enige oplossing voor de te hoge werkdruk.
“De directie werd op de hoogte gebracht dat er acties zouden volgen en nam een hypocriete houding in. Er werd enerzijds erkend dat er sprake is van een te hoge werkdruk, maar anderzijds probeerde de directie ons te overtuigen dat er geen middelen zijn om daar iets aan te doen. De laatste discussie vond enkele uren voor de eerste werkonderbreking plaats en liet het personeel geen andere optie over dan collectieve actie.”
Hoe verliep die eerste werkonderbreking?
“Het was een succes, meer dan 30 schoonmakers namen actief deel aan de actie. Er werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe personeelsvergadering te houden waar we beslisten om nog werkonderbrekingen te houden tot onze eisen gehoord worden.
“Een week later waren er nog meer aanwezigen op de werkonderbreking en werd op een personeelsvergadering beslist om op de site van het ziekenhuis te betogen zodat we met personeel van alle diensten konden spreken.
“Dat was erg enthousiasmerend. We werden meestal erg goed ontvangen en kregen veel solidariteit. Veel collega’s in het ziekenhuis herkenden zich in de opmerkingen over de onhoudbare werkdruk.”
Hoe zal het nu verder gaan?
“Er is een vastberadenheid om de acties verder te zetten. We mogen niet toegeven, want het gaat over onze gezondheid op de werkvloer en de gezondheid van patiënten in het algemeen.
“We zitten in een confrontatie met de directie en het is belangrijk dat we winnen. De schoonmakers zijn zich daar bewust van. De directie zal ons onder druk zetten en proberen om de situatie zo lang mogelijk te rekken.
“Er is complete radiostilte van de directie aangezien deze hoopt dat het protest wel vanzelf zal uitdoven. Als de directie toegevingen doet aan de schoonmakers, zou dit immers vertrouwen kunnen geven aan andere beroepsgroepen in het ziekenhuis. Het maakt dat onze strijd wel eens van lange duur kan zijn.
“Wij moeten ervoor zorgen dat de dynamiek behouden blijft, dat we de tijd gebruiken om discussies te voeren, acties goed voor te bereiden en er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat de schoonmakers zelf hun strijd in handen nemen. Solidariteit met andere diensten zal eveneens van cruciaal belang zijn. We blijven informeren, discussiëren en spreken met andere personeelsgroepen die we overtuigen van het feit dat we allemaal samen moeten strijden.
“Het is immers zeker dat de opgelegde besparingen in de gezondheidszorg de situatie erger zullen maken. We mogen niet aanvaarden dat we de tekorten proberen te beheersen ten koste van de patiënten en de arbeidsvoorwaarden van het personeel. De directie moet haar verantwoordelijkheid nemen en zolang dit niet gebeurt, zullen wij de druk blijven opvoeren zodat we ons werk in aanvaardbare omstandigheden kunnen uitoefenen.
“Alleszins zijn de acties nu een enorme ervaring voor al wie erbij betrokken is. Alle collega’s leren veel en worden bewust van hun kracht als georganiseerde groep die in verzet gaat. Op termijn zal het volledige ziekenhuispersoneel zich moeten mobiliseren. De problemen waar de schoonmakers vandaag mee geconfronteerd worden, zijn slechts het tipje van de ijsberg. De tekorten stapelen zich op alle niveaus op.
“De strijd van de schoonmakers is een voorbeeld voor al wie met tekorten wordt geconfronteerd. Dus eigenlijk voor al wie in de openbare sector werkt, maar ook wie in de private sector werkt.”
