De terreurdreiging werd dan wel ingeroepen om protestacties te verbieden, het besparingsbeleid ging onverminderd door. Luttele dagen na de aanslagen in Parijs besliste de Kamercommissie Infrastructuur om het wetsvoorstel van minister De Croo (Open Vld) gericht op een volledige privatisering van Proximus en Bpost goed te keuren. De overheid moet niet langer een meerderheid van de aandelen bezitten. Ook op de werkvloer wordt de druk opgevoerd. In oktober waren er nog acties tegen nieuwe arbeidsregelingen waardoor personeel dat op zaterdag werkt in de praktijk 38 in plaats van 36 uur per week zou moeten werken voor hetzelfde loon.
Artikel door Simon (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het ACV riep alleen op tot de stakingsacties van oktober. De andere twee bonden stelden dat ze eerst de nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst wilden onderhandelen met de directie. Eens te meer was de vakbondsleiding verdeeld. Het ACV klaagde dat de directie voorstelt om de werklast individueel te meten om de uurroosters verder te flexibiliseren. In functie van het volume van de postbedeling zouden de werkdagen van de postmensen verkort worden, waardoor ze soms tot 10 uur per dag zouden moeten werken om dit in te halen. In feite worden overuren (met bijhorende compensatie inzake loon) hierdoor afgeschaft.
De vakbondsleidingen blijven erg vaag over de inhoud van de onderhandelingen, zelfs de delegees zagen het protocolakkoord pas op het laatste moment. Dit maakte een mobilisatie moeilijker. Maar het schandaal van de tussenkomst van deurwaarders op de stakingspiketten verenigde de militanten van verschillende bonden. Leden van ABVV en ACLVB sloten zich aan bij hun collega’s op de piketten; de leiding van deze bonden moest de stakingsacties dekken.
De traditie van algemene vergaderingen bestaat nog bij een aantal afdelingen van ACOD bij Bpost. Dat speelde ongetwijfeld een rol – verschillende militanten van ACOD waren voorstander van deelname aan de staking.
De directie van Bpost besloot om deurwaarders in te zetten om de stakersposten te breken. Dit gebeurde amper twee weken nadat deurwaarders de stakingsacties bij de NMBS wilden breken. Toeval kan dit niet zijn. Er is een strategie van de regering om syndicale bastions in de openbare diensten te verzwakken om het personeel nadien des te harder aan te pakken door het statuut te ontmantelen en de dienstverlening in het algemeen af te bouwen.
De mobilisatie in verspreide slagorde maakt het moeilijk om de aanvallen van de directie en de regeringsplannen te stoppen. Het voorstel van cao werd aanvaard en het wetsvoorstel waardoor de minimumdrempel voor het overheidsaandeel in Bpost verdwijnt, werd in de Kamercommissie goedgekeurd. Dit wetsvoorstel is een indirecte aanval op de arbeidsvoorwaarden bij Bpost. Samen met Proximus is Bpost het enige beursgenoteerde publieke bedrijf. Binnenkort kan het volledig geprivatiseerd worden. Het personeel kent de gevolgen van een steeds grotere rol van de private aandeelhouders in het bedrijf. De verschillende georoutes waren gericht op het opdrijven van de werklast, ook wordt het statuut steeds verder ondermijnd. In oktober deed de directie zelfs beroep op interimmers om stakers te vervangen. Dat dit wettelijk gezien niet mag, vormde geen obstakel voor de directie.
Een volledige privatisering van Bpost vereist een strijdbaar antwoord van het personeel. In die strijd zal er nood zijn aan eenheid maar ook aan solidariteit vanuit de rest van de arbeidersbeweging. De regering wil nu het personeel van Bpost aanpakken, maar dat is slechts een opstap om alle arbeidsvoorwaarden en lonen in de publieke sector naar beneden te trekken. De inzet van wat bij Bpost gebeurt, belangt alle werkenden aan. Als de rest van het personeel van de publieke sector wordt geraakt, dan volgt de private sector snel. De eis van een volledige hernationalisatie van Bpost en andere ‘naamloze vennootschappen van publiek recht’, zonder compensatie tenzij op basis van bewezen behoefte, zou niet misstaan in een volgende interprofessionele eisenbundel.
