Waarom LSP-MAS opkomt bij de verkiezingen van 13 juni
DE ONTSLAGEN bij Ford Genk, Sobelair, Cockerill,… en een reeks kleinere en minder opgemerkte bedrijven: achter elk van de cijfers zit een sociaal drama. Gezinnen die de hypotheek op hun huis niet meer kunnen betalen, rekeningen die steeds zwaarder beginnen te wegen, het schrappen van vakantieplannen,…
Peter Delsing
De onzekerheid van een systeem in crisis weegt op een steeds groeiend deel van de werkende bevolking. Jongeren beseffen dat ze in een verschrikkelijke prestatiemaatschappij worden geworpen, waarin ze het met minder zullen moeten stellen dan de generatie van de "gouden jaren ’50 en ’60".
Hoe kunnen arbeiders en jongeren zich verzetten tegen een kapitalisme getekend door massale werkloosheid, aanvallen op onze sociale verworvenheden en oorlogen zoals die van Bush in Irak? Zijn partijen niet per definitie corrupt? Wat voor zin heeft het te kiezen, als de grote partijen dezelfde afbraakpolitiek doorvoeren?
Een echte partij, geen kiesmachine
LSP-MAS is geen partij als de andere partijen. Onze leden zijn geen passieve volgelingen van een bureaucratische partijtop, voortdurend bevreesd om de kans op een goedbetaald postje te mislopen. LSP-MAS is een nog kleine, maar erg actieve en groeiende partij. Onze leden vechten op de werkvloer, in hun school, universiteit of wijk aan de kant van andere arbeiders en jongeren. We willen geen voorrechten voor onszelf, maar vechten voor de belangen van de hele werkende klasse. De door de kapitalistische crisis uitgesloten werklozen vormen daar een volledig onderdeel van.
In Gent organiseerden we de campagne "Stop de afbraak", tegen de uitzetting van tientallen wijkbewoners uit hun huis in de Brugse Poort, omwille van een van bovenaf en asociaal doorgevoerd milieuproject "Zuurstof in de wijk".
In Brussel waren onze studenten aan de ULB, met Actief Linkse Studenten, nauw betrokken in de solidariteitsacties met de Iraanse vluchtelingen. Daarbij brachten we een programma naar voor dat de band legde met de aanvallen op de jobs en sociale zekerheid van de Belgische arbeiders. Het ka-pitalisme leidt wereldwijd tot sociale catastrofes, we moeten het ook op wereldvlak bestrijden. Daarom maakt LSP-MAS ook deel uit van het Committee for a Workers’ International (CWI), een internationale socia-listische organisatie met afdelingen in meer dan 30 landen.
Tijdens de acties rond de aangekondigde ontslagen bij Ford Genk kwamen we naar voor met concrete voorstellen om de strijd te winnen: solidariteitsstakingen in de sector, een nationale betoging voor werk, arbeidsduurvermindering om het werk te verdelen met loonbehoud, het in overheidshanden nemen van bedrijven die dreigen met ontslagen. Niet de winsten van de grote bedrijven, maar onze behoeften zijn van tel. Ook op de betoging van de Cockerill-arbeiders van een aantal maanden geleden werd onze eis voor een nationalisering, onder controle van de arbeiders zelf, goed ontvangen.
Jongeren zullen ons kennen van de campagnes Blokbuster en Internationaal Verzet. We beperkten ons met Blokbuster niet alleen tot betogingen en andere directe acties tegen het Vlaams Blok. We argumenteerden dat alles wat ons als arbeiders en jongeren verdeelt, ons verzwakt tegenover de patroons en de regering. Al jaren is Blokbuster de meest consequente anti-racistische campagne: geen geheven vingertje, maar de uitbouw van een stevige linkse oppositie tegen het rechtse beleid zal het Vlaams Blok stoppen.
Een actieve oppositie in de vakbonden en de wijken is nodig, niet de hypocriete praatjes van het Blok – recent nog ondersteund door de patroon Freddy Van Gaever. Vandaag werkt het Blok samen met de liberaal Ward Beysen en de rechtse christen-democraat Weyts in een comité tegen migrantenstemrecht. Gaan die rechtse pilaarbijters onze sociale zekerheid en jobs verdedigen? Dewinter en zijn in kostuum gehesen Blok-verkozenen: het zijn asociale carrièristen zoals al de rest.
Met LSP-MAS namen we de laatste jaren deel aan pogingen om een strijdbare linkerzijde binnen de vakbonden uit te bouwen, met de Beweging Voor Vakbondsvernieuwing (BVV) rond Roberto D’orazio en de Beweging Voor Syndicale Democratie. Op 19 oktober 2001 brachten we met Internationaal Verzet 2500 scholieren en studenten op de been tegen de top van de neoliberale Europese Unie in Gent.
Verkozenen van onze stroming, zoals Joe Higgins (CWI-parlementair in Ierland), werken aan een gemiddeld arbeidersloon en staan de rest af aan de partij, wijkcampagnes, etc. Joe Higgins staat in Ierland bekend als "de politicus die niet voor geld te koop is". We komen op voor permanente afzetbaarheid, voor het geval dat politieke vertegenwoordigers hun beloften niet nakomen. Dit geldt ook binnen onze partij. LSP-MAS is geen holle kiesmachine, maar een groep van arbeiders en jongeren die gezamenlijk een programma bediscussieert en het in de praktijk uittest en verfijnt. We willen een massabeweging uitbouwen om de strijd voor een socialistische maatschappij te voeren, waar de productie gemeenschappelijk wordt gepland en beheerd door democratisch verkozen raden in de wijken en bedrijven.
LSP-MAS en de verkiezingen
Tijdens februari en maart zullen onze leden op straat campagne voeren om het vereiste aantal handtekeningen te verzamelen om aan de verkiezingen van 13 juni te kunnen deelnemen. We willen opkomen met een Europese lijst in Vlaanderen. In Oost-Vlaanderen komen we ook op met een lijst voor de regionale verkiezingen. In Wallonië en Brussel willen we proberen een Europese lijst neer te leggen, het is niet zeker dat we daarin zullen slagen. We zien deze campagne echter niet in de eerste plaats als een manier om veel stemmen te halen, daarvoor is onze partij nog niet bekend genoeg bij een bredere laag van de bevolking. Momenteel is de strijd van arbeiders en jongeren, de klassenstrijd in België, nog niet in die mate ontwikkeld om voor marxisten een doorbraak bij de verkiezingen op te leveren.
Net als bij de verkiezingen van 18 mei 2003 is deze campagne voor ons een campagne "versterking": we willen nieuwe mensen overtuigen om lid te worden, nieuwe afdelingen oprichten, geld ophalen als steun voor de uitbouw van onze partij, onze naam breder bekend maken,…
Een nieuwe arbeiderspartij
Sinds 1995 roept LSP-MAS op voor de uitbouw van een "nieuwe, brede arbeiderspartij". Een basisinstrument dat tienduizenden arbeiders en jongeren na de verburgerlijking van SP.a en – zij het in een trager tempo – PS kan samenbrengen om de privatiseringen, de aanvallen op onze werkgelegenheid, sociale zekerheid, onderwijs,… af te slaan. We beschouwen onszelf niet als die nieuwe arbeiderspartij. Ze zal het gevolg zijn van massale strijd op industrieel en politiek vlak. Uit die strijd zal de conclusie worden getrokken dat we onze eigen politieke instrumenten nodig hebben. LSP-MAS zou als revolutionaire, socialistische stroming in zo’n bredere partij tussenkomen met haar eigen programma. Met het CWI willen we op termijn een massale, revolutionaire wereldpartij uitbouwen.
Eind jaren ’90 voerde LSP-MAS campagne om Linkse Allianties op te richten. Met zo’n initiatief zou, in afwachting van de oprichting van een nieuwe arbeiderspartij, de ruimte ter linkerzijde (links van SP.a en Aga-lev) gedeeltelijk kunnen worden opgevuld. Jammer genoeg was de respons beperkt: in Brussel en Luik was er samenwerking met de PC(/RDS), in Gent was er het bredere initiatief Leef.
Als enige niet-stalinistische organisatie ter radicaal linkerzijde die bij de verkiezingen van 18 mei 2003 kon opkomen, wilden we de gelegenheid om een duidelijk socialistisch programma te presenteren niet ontlopen. Tegen 13 juni 2004 willen we dezelfde uitdaging aangaan. In het kader van de massale schokken die de kapitalistische crisis de komende jaren zal teweegbrengen – te beginnen met een zware besparingsgolf na 13 juni – willen we ons op zo breed mogelijke schaal bekendmaken met ons socialistisch programma, om de beste en meest strijdbare arbeiders en jongeren voor een links alternatief te winnen. Sluit aan!
