Artikel door onze correspondenten van Xekinima
Op 12 november was er voor het eerst sinds lang in Griekenland een 24-urenstaking. Deze actiedag was gericht tegen het beleid van de regering onder leiding van Syriza. Sinds de verkiezingen van januari 2015, waarna Syriza een regering vormde, was de vakbondsleiding nergens te bespeuren. Zeker de leiders van GSEE, de confederatie van vakbonden in de private sector, lieten het afweten. Tijdens het referendum van afgelopen zomer, over het al dan niet aanvaarden van meer besparingen door de trojka, riep de leiding van GSEE niet op om tegen te stemmen. Er werd slechts gevraagd om het referendum in te trekken. Tegelijk werd benadrukt dat de vakbond voorstander was van Griekenland als lid van de eurozone. Er werd dus opgeroepen om ‘ja’ te stemmen.
Vakbondsleiders falen
Syriza vervelde van een antibesparingspartij tot een partij die zelf een reeks besparingen doorvoerde. Het zorgde ervoor dat GSEE naar ‘goede gewoonte’ een 24-urenstaking uitriep. In eerder materiaal gaven we kritiek op de vakbondsleidingen die stakingen uitroepen zonder ze te organiseren en zonder perspectief voor na de stakingsdag. We legden ook uit dat er onder brede lagen van de werkenden een gevoel van demoralisatie was toen Syriza een nieuw memorandum goedkeurde. Voorheen werd hoop gevestigd op Syriza, maar de linkse partij maakte het niet waar.
De ontgoocheling leidde tot beperkte mobilisatie in de tal van sectoren (zoals gezondheidszorg, de lokale autoriteiten, …). Anderzijds benadrukten we dat een dergelijke terugval in de acties niet betekende dat de beweging volledig van de baan was, maar dat er nieuwe massale strijd zou ontstaan tegen het besparingsbeleid dat steeds verregaandere gevolgen heeft.
Massale betogingen
Tegen deze achtergrond was het erg positief dat de algemene staking van 12 november relatief goed opgevolgd werd. In Athene waren er betogingen met alles samen 30.000 aanwezigen. De vakbond PAME hield de grootste betoging. In Thessaloniki waren er 6.000 aanwezigen. Het protest in Volos was een van de grootste van de afgelopen jaren.
Er was veel volk op de betogingen, maar toch waren de acties niet erg dynamisch. De werkende bevolking begrijpt dat mobilisatie nodig is, maar anderzijds is er weinig enthousiasme voor een actie zonder plan om een einde te maken aan het besparingsbeleid.
Syriza versus Syriza
Er was een bizar gegeven aan de betogingen. Syriza riep immers op om deel te nemen. Dit betekent dat de regeringspartij die verantwoordelijk is voor het besparingsbeleid de mensen opriep om te betogen tegen dat beleid. Het was niet de eerste keer dat Syriza op wanhopige wijze probeerde aan te tonen dat het deel uitmaakt van de beweging.
Zo nam Syriza met verschillende parlementsleden deel aan het protest tegen de privatisering van de haven van Pereaus. Die privatisering werd door Syriza in het parlement goedgekeurd. Er werd ook geprotesteerd tegen het grenshekken aan de Turkse grens in Evros, maar tegelijk verklaarde Syriza dat het hekken niet weg kan. Je kan echter niet tegelijk een cake bewaren en opeten.
De regering en Syriza hebben kant gekozen, de beslissingen gaan in tegen de werkende bevolking. Het besparingsbeleid wordt gewoon verdergezet. Wat hoopt Syriza te bereiken met deelname aan protestacties tegen het eigen beleid? Dat de partij nog steeds ‘gevoelig’ is voor sociale thema’s? Hoopt de partij de kiezers aan te tonen dat een regering onder leiding van Syriza een beter besparingsbeleid kan voeren? Wat ook het doel is, de impact van het gevoerde beleid wordt voor steeds meer mensen duidelijk. Elke illusie in een ‘parallel programma’ wordt doorprikt. Het enige wat Syriza hiermee bereikt, is dat de voortrekkers van de bewegingen zich niet alleen verraden voelen door Syriza maar ook nog eens het gevoel hebben dat extra zout in de wonde wordt gestrooid.
Linkse socialisten
Xekinima komt op voor een breuk met het besparingsbeleid en voor een socialistisch programma. Dit omvat de weigering om de schulden terug te betalen, kapitaalcontrole, een staatsmonopolie op buitenlandse handel, de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie en dit onder democratische arbeiderscontrole en –beheer, intrekking van de besparingen, degelijke jobs met goede lonen voor iedereen, gratis en goede gezondheidszorg, onderwijs en sociale zekerheid.
De economie moet gepland worden naar de behoeften van de bevolking en niet de winsten van de kapitalisten. Er is nood aan een socialistische herorganisatie van de samenleving om een einde te maken aan de economische crisis, armoede, werkloosheid en gedwongen emigratie.
Hiertoe is het van cruciaal belang dat een onafhankelijke klassenpolitiek wordt gevoerd met actieve deelname van de werkende bevolking en de jongeren in een strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief. Van daaruit kan een oproep gedaan worden naar de werkenden en jongeren doorheen Europa om in te gaan tegen besparingen en voor een socialistisch Europa.
