Afgelopen weekend hield LSP haar 14de partijcongres. Normaal is er om de twee jaar een congres, nu zaten er drie jaar tussen omwille van het schitterende actieplan tegen de rechtse regering vorig jaar. Op het congres werd uiteraard een evaluatie gemaakt van dat actieplan, van de sterke elementen die aantoonden dat de arbeidersbeweging ‘alive and kicking’ is maar ook van de beperkingen en complicaties zoals het gebrek aan een duidelijk ordewoord van een tweede actieplan tot de val van de regering en een alternatief op de besparingspartijen.
Natuurlijk werd op dit congres ook veel aandacht besteed aan de aanslagen in Parijs, de wereldwijde instabiliteit en de terreurdreiging bij ons. Dit systeem is ziek, het brengt de meerderheid van de bevolking steeds meer ellende, oorlog en terreur. Wij organiseren ons om op te komen voor een andere samenleving, een socialistische samenleving. Het potentieel voor fundamentele verandering is aanwezig. Als de bestaande middelen en technologische kennis aangewend worden in het belang van iedereen, kunnen we allen een leven in luxe leiden. Die vaststelling van Stephen Hawking is niet onbelangrijk. Het zou natuurlijk ook veranderingen inzake productiewijze vragen, met dringende maatregelen rond klimaatverandering en energie. Dat kan enkel indien de meerderheid van de bevolking ook effectief democratische controle heeft over de sleutelsectoren van de economie die in publieke handen worden genomen.
Maar terwijl we potentieel een leven in luxe kunnen leiden, krijgen we armoede, werkloosheid, terreur, racisme en repressie. Het besparingsbeleid zorgt ervoor dat steeds grotere groepen uit de boot vallen. Het falende buitenlandse beleid van het imperialisme maakt geen einde aan oorlogen en dictaturen, het versterkt die net. En toch stellen de gevestigde politici vandaag bijna eensgezind voor om met meer repressie en meer oorlog de terreurdreiging aan te pakken. Heeft die vorige ‘oorlog tegen terreur’ dan voor meer veiligheid gezorgd? Heeft het besparingbeleid van de afgelopen jaren het probleem van armoede en sociale uitsluiting in wijken als Molenbeek opgelost? Steeds opnieuw hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is volgens Einstein de definitie van waanzin.
Als de rampzalige situatie in het Midden-Oosten en de gevolgen ervan tot bij ons, zowel de vluchtelingencrisis als de terreurdreiging, iets aantoont, dan wel dat dit systeem bijzonder ziek is. LSP ziet een congres als een ogenblik van collectieve discussie om samen sterker te staan in de strijd tegen dit systeem en de opbouw van een alternatief. Dat dit mogelijk is, zagen we doorheen het actieplan eind 2014 en met de internationale uitingen van een groeiende zoektocht naar alternatieven. In die zoektocht willen wij een rol spelen, zowel internationaal als in België. De verslagen van LSP-leden die deelnamen aan de werking van onze zusterorganisaties in Seattle en Ierland waren inspirerend. Maar ook de veelzijdigheid van onze eigen interventies die de afgelopen drie jaar zeker op syndicaal vlak sterk uitgebreid zijn, was enthousiasmerend.
Een context van angst en onzekerheid kan tijdelijk verlammend werken voor de arbeidersbeweging. Als het politieke debat volledig gedomineerd wordt door de rechterzijde heeft dit onvermijdelijk een impact op brede lagen van de bevolking. Maar de rechterzijde kan ons slechts een toekomst bieden van meer ellende, oorlog en terreur. Wat we nu zien, zit ingebakken in dit systeem in crisis. De strijd voor een socialistisch alternatief is actueler dan ooit, het potentieel ervoor is aanwezig. Versterk LSP zodat we samen de enorme uitdaging van maatschappijverandering kunnen aangaan!
Dit is een korte eerste reactie na het 14de congres van LSP waar we de komende weken uitgebreid op zullen terugkomen.
