Geert Cool
Afgelopen zomer betoogden we in Antwerpen met een 100-tal mensen van diverse afkomst in een betoging tegen de vervolging en genocide tegen de Rohingya. Dat is een minderheid in het westen van Birma die al jarenlang vervolgd en uitgemoord wordt. Het geweld leidde tot een enorme vluchtelingencrisis en tientallen doden. In de hele regio was er protest tegen deze genocide en ook in Antwerpen kwamen mensen, voornamelijk van Aziatische afkomst, op straat. Wat deed Aung San Suu Kyi ondertussen? Het parlementslid – verkozen bij gedeeltelijke tussentijdse verkiezingen in 2012 – trok met de regering op handelsmissie naar China. Over mensenrechten werd er niet gesproken, over de vervolging van minderheden evenmin. Het stilzwijgen van Aung San Suu Kyi over het lot van de Rohingya en andere minderheden is veelzeggend.
De vorige algemene parlementsverkiezingen in Birma vonden in 1990 plaats. Dat was niet toevallig na een massale opstandige beweging in 1988. Vanuit die beweging ontstond de NLD en Aung San Suu Kyi werd als toevallig aanwezige dochter van een populaire verzetsleider tijdens de Tweede Wereldoorlog het symbolische hoofd van deze beweging. De opstand van 1988 bedreigde het militaire bewind dat zich genoodzaakt zag om tijd te winnen en dit deed met de belofte van verkiezingen. In 1990 zou een machtsovername door de NLD de beweging van onderuit niet gestopt hebben, maar zou dit net geleid hebben tot meer druk om ook tot fundamentele verandering te komen. Niet alleen de dictators waren bedreigd, het volledige systeem lag onder vuur. De tussentijdse verkiezingen van 2012 kwamen ook na een beweging, de stakingsgolf van 2010 en de beweging van monniken in 2007. Er werden een beperkt aantal zetels in het parlement verkozen, waarbij ook Aung San Suu Kyi verkozen werd. Meteen was echter duidelijk dat dit geen enkel gevaar voor het regime vormde. De NLD was bereid tot verregaande compromissen en nam vrede met de beperkte democratische toegevingen om dienst te doen als ‘democratisch vijgenblad’ dat voor de volledige politieke wereldelite volstond om de economische banden met Birma te herzien. Ongetwijfeld heeft die ervaring vertrouwen gegeven aan de dictators van Birma om naar een volledige machtsdeling te gaan. De vlotte toegang van Aung San Suu Kyi tot westerse leiders maar ook tot de Chinese dictatuur bieden mogelijkheden om de economie op te krikken. Dat het land rijk is aan natuurlijke grondstoffen is er niet vreemd aan.
We vrezen dus dat er niet veel zal veranderen na deze verkiezingen, ook al juichen we elke stap naar meer democratie toe aangezien dit ook voor de arbeidersbeweging kansen biedt om zich te organiseren. Verandering zal er niet komen door een ‘dialoog’ met de militaire junta, er zal massastrijd tegen onderdrukking en uitbuiting nodig zijn. De massa’s in Birma kunnen geen vertrouwen stellen in de kapitalistische leiders van het Westen of in de VN. De werkenden en arme boeren hebben zelf de kracht om verandering af te dwingen, dat werd duidelijk gemaakt in de revolutie van 1988. Die massabeweging werkte verenigend over etnische en religieuze grenzen heen. Het ontbrak enkel aan een duidelijke strategie van een leiding die zich bewust was van de taken die nodig zijn om een ander systeem te vestigen.
Een massabeweging gewapend met een socialistisch programma moet opkomen voor het recht op zelfbeschikking voor alle etnische groepen, massastrijd tegen het militaire regime, een democratisch geplande economie onder controle en beheer van de werkenden en arme boeren, productie naar behoefte van de bevolking in plaats van de winsten van de rijken, een democratisch socialistische vrijwillige federatie in Birma als onderdeel van een democratisch socialistisch Zuid-Azië.
Lees ook:
